Geen afscheid genomen
Les absents ont eu tort (wie er niet bij was, had ongelijk) luidde de kop in de Nice Matin, die zomerochtend. Ik lees de krant in het huis van Herman. Hij is aan het schilderen. Ontbloot bovenlijf, comme toujours. Zijn rechte, bijna stramme houding is in contrast met zijn speelse geest. Herman is bijna 35 jaar ouder dan ik en toch... zijn we vrienden en een beetje meer. Het schilderij waar hij mee duelleert, heeft kenmerkende contouren rondom de figuren. Weinig kleur voor zijn doen. En groot. Herman hield van groot.
Hij heeft het me gegeven.
Iemand die je niet ziet, verandert niet, wordt niet ouder, dikker, dunner of grijzer. Iemand die je niet ziet is bevroren in je geheugen. Hij is er voor altijd. Twee dagen voor zijn overlijden, zei een goede vriend dat er 'een tentoonstelling van Krikhaar op stapel staat. Omdat hij tachtig wordt.' 'Tachtig???' 'Ja, en hij schildert nog steeds.' Dat verbaasde me niet. Herman is een schildersbeest. Dat heeft hij gemeen met oude vrienden, zoals Karel Appel.
Vandaag heb ik natuurlijk gegoogled. 'Zoek: Herman Krikhaar'. Ik zie dat hij een foundation heeft, er een prijs naar hem is vernoemd. Ik zie foto's en filmpjes, boeken en tentoonstellingen. Nog steeds Herman met bravoure, niets veranderd. Mijn geheugen heeft gelijk. En ik denk terug, aan Salernes, aan Hoppe, aan de TEFAF, aan een beeld van Camille Claudel dat verstoft in een klein Frans museum staat. Ik denk terug aan Herman: de houding van een tinnen soldaat, de geest van een slangenmens en de drang van een schilder naar een wit doek. Witte doeken zullen er blijven, wachtend op een overwinnaar. En Herman, jij blijft ook, in de paletten van veel levens.
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten