Zolang

Weet je, kind, mijn vrienden sterven, worden ziek en bang. Die ouderen waar jij van denkt dat ze hindernissen overwonnen hebben, komen de dubbele oxer nu pas tegen, nu zij halverwege de eeuw zijn. 

Jouw belemmeringen voelen hoog en groot, en dat zijn ze ook. Maar het zijn de preludes van de dood. Nog niet het echte spel.

Je snapt de dood nog niet. Je weet nog niet hoe zwaar die kan drukken, maar je voelt hem ergens diep van onder, ver weg, toch dreigend. 

Je voelt de dood alsof deze te vertalen is in succes of falen. Er is geen succes of falen. Er is alleen leven.

Het zou zo tof zijn, als jij mijn ervaringen zou kunnen pakken en daarop voortgaan. Als jij minder tijd nodig zou hebben om te leren wat ik nu weet. Als jij niet zoveel zou hoeven te verspillen als ik heb gedaan.

Maar je neemt je eigen tempo, kiest je eigen zijpaden en ik, ik kan slechts toekijken. 

Afbeelding: detail Joost Sicking, Verloren Zoon, potlood op papier, jaren '70