Ze vormen nog steeds een familie en rijden met hun rijbewijzen in hun auto’s op zon- en feestdagen naar elkaar. Ze zijn een bedrijf begonnen, werken op ambassades en in hotels of in de zorg. Ze zijn zelfstandig en zelfbewust. Ze betalen belasting en lopen de avondvierdaagse met hun kinderen.
De vrouwen komen uit China, voormalige Sovjet Unie, Balkan, Nigeria, Cameroen, Soedan, Honduras, Liberia, Congo, Ethiopië, Eritrea, Oekraïne, Sierra Leone, Togo, Azerbeidzjan, Armenië, Algerije, Marokko, Syrië, Iran, Irak. Ze hebben alle leeftijden, kleuren, geloven en nationaliteiten. Ze waren illegaal, kansloos en vooral ongewenst. Ze leefden samen. De wereld verzameld in één opvang. Een wereld van verschil en gelijkwaardigheid. De Verenigde Naties kan van hen leren.
Nu hebben ze dezelfde nationaliteit: de Nederlandse. Ze dragen dagelijks bij aan de samenleving. Het kleine jongetje dat elf jaar geleden geboren werd uit een illegale moeder, spreekt drie talen vloeiend: Nederlands, Spaans en Engels. Het tweelingzusje uit Togo dat op acht jarige leeftijd met haar moeder en twee broers door de IND op straat gezet werd, doet eindexamen Havo en werkt bij de Hema. Ook zij is meertalig opgevoed en kan zowel Nederlands als Frans haar moedertaal noemen.
Hun moeders, zoals gezegd, zijn energiek en gedreven. Ze werken, hebben eigen bedrijven, draaien mee op scholen, vieren Sinterklaas, lopen de avondvierdaagse, lezen ’s avonds voor, doen boodschappen voor een oude buurvrouw, hebben Nederlandse vrienden en vriendinnen, kunnen fietsen en zwemmen, betalen belasting, en ja, ze spreken Nederlands.
En weer laait het debat op: over immigranten. Wat een onzin!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten