Ik stap in mijn auto. Wanneer gaat een vrouw op haar moeder lijken? Als ze zelf kinderen krijgt? Wanneer haar man haar bedriegt en ze zich voor het eerst echt onzeker gaat voelen? Wanneer verbitteren vrouwen, groeien ze dicht en drogen ze op?
Iedereen kent ze, de vrouwen die zich kleden om te verbergen. Strakke kapsels en degelijke truien, met turtle neck. Tailleloos. Vrouwen die zich verzetten tegen de jaren, ze trachten te temmen zoals kostschooldirectrices een drukke klas met samengeknepen lippen in bedwang proberen te houden. Ze herinneren zich niet wat ze verwachtten toen ze jong waren, maar dat het iets anders was dan wat ze kregen, dat weten ze. Vreugdeloos.
Dan is er nog die andere categorie: te diep decolleté, toonbank voor het schrompelende schap en eveneens tailleloos. Wanhopig vasthoudend aan voorbije jeugd. Ze smeken artsen om elixer, slikken vitaminepillen, fitnessen doorlopend en flirten met kleine jongens. Even vreugdeloos als hun billenknijpende zusters. We verliezen ons vertrouwen en verkrampen, verlangen terug naar zorgeloze jaren. Is er een beperkte hoeveelheid spontaniteit per vrouwenleven beschikbaar?
Ik dacht dat ik kon ontsnappen, maar nu ik onverrichterzake naar huis rijd, mijn verwarde moeder dwalend in een steriel ziekenhuis achterlaat, versmallen mijn lippen stevig samengeknepen tot een zurige mond. Ik voel mijn taille verdwijnen, verstarren in vet onbevredigd verlangen, uiterlijk Ma's doorlopende zwangerschappen, die steeds opnieuw invulling aan haar leven gaven, imiterend. Kies ik voor een schrompelend schap, zonnebankbruin? Voor de grijze, wollen jurk tot kniehoogte? Of is er een uitweg, een ontsnapping mogelijk die me leidt naar groene velden en open wegen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten