Zoveel clichés in de aankondiging: ‘Met hart en ziel’, ‘Met hoofd en hart’, als dat maar goed gaat. Gelukkig zijn het musici die dit bedenken. En musici moeten uitblinken in tonen, niet in woorden.
De namen van de artiesten daarentegen klinken als exotische vakantiebestemmingen: Pekka Kuusisto, Lavinia Meijer, Nico Muhly, Marko Ylönen en ja oké, Bart van de Roer. De laatste, pianist, had voor de gelegenheid wel een pseudoniem aan mogen trekken; een naam met zingende klinkers, of een lekker onuitspreekbaar anagram als Dravan Btroree. Maakt niet uit, zoiets.
Ze spelen samen met Wouter, Marc en Bart (ja, het is dezelfde) die zich Storioni Trio noemen, naar de Laurentius Storioni viool uit Cremona, 1794. En naar wie het tiendaagse kamermuziekfestival genoemd is dat deze week verspreid over Den Bosch, Eindhoven, Tilburg, Breda en Helmond (zeg maar Brabant) de snaren beroert.
Snaren van piano, viool, harp, cello, contrabas, die reliëf krijgen door blazers als hoorn, saxofoon en trompet.
Nu ben ik niet zo van de klassieke muziek, vooral uit onwetendheid, en ik zou niet op het idee gekomen zijn om een avondje in een Eindhovense concertzaal door te brengen, als een vriend me er niet op gewezen had, met aanhouding.
Dus vanavond gaan we en terwijl ik het programma bestudeer, strekken mijn oren zich in toenemende opwinding. Het concert eindigt met een jamsessie van de Finse violist Pekka Kuusisto en de jonge Amerikaanse componist Nico Muhly op piano. Dat moet klinken, toch?
Morgen meer over stokken en snaren, bolle wangen en koperpoets en welklinkende namen in een concertzaal.
###
Wat een spetterend taalgebruik. Een genot om te lezen. Kijk uit naar vanavond en daarna naar jouw blog!
BeantwoordenVerwijderenTanja Beugelsdijk