Monologue interieur van Pia, bekende NederlanderOp straat word ik herkend. Ik doe of ik het niet hoor. Nieuwslezers beginnen een soort heldenstatus te krijgen. Ze zijn de gidsen van de gewone man die zich verstrengeld weet door de info jungle. Er zoemt zoveel informatie, blogs, actualiteiten, meningen, verborgen commercials door de ether dat het filteren van nieuwsfeiten weer een vak is geworden.
Onze dienst wordt betaald door de overheid. Mijn baas vergadert wekelijks met de minister van Informatie & Ethiek over de berichtgeving. ‘Vrijheid van meningsuiting is het grootste goed van de samenleving’, luidt de slogan waarachter zich een ideologie verschuilt over wat de overheid goed vindt en wat slecht. Vrijheid en veiligheid zijn langzaam aan synoniem geworden, ingegeven door een drang naar absolute macht die gesluierd door de democratie waart.
Het kabinet dat onze informatiedienst oprichtte, een linkse club met rechtse ideeën, bedacht dat de veelheid stemmen leidde tot zo’n kakofonie dat niemand meer weet wat waar is en wie de experts zijn. Iedereen is zelfuitgeroepen expert geworden op de meest uiteenlopende terreinen. Op het hoogtepunt van de massale geruchtenmachine, toen niemand meer wist wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe, toen de professionele journalistiek een wisse dood naderde, gesmoord in het geblaat van een kudde met meningen, kwam het kabinetsvoorstel om een Ministerie voor Informatie & Ethiek op te richten.
De voornaamste taak van dit ministerie zou zijn een objectieve en betrouwbare nieuwszender in de ether te brengen en het volk van nieuws te voorzien.
‘Is objectieve journalistiek überhaupt wel mogelijk?’ vroeg de hoofdredacteur van een noodlijdende krant. ‘Ethische journalistiek daarentegen bestaat wel. Dat is wat wij doen: hoor en wederhoor. Daarvoor is geen door de overheid gefinancierde en bestuurde nieuwszender nodig. We kunnen beter onderzoeken hoe we de bestaande professionele journalistieke infrastructuur van ons land in tact houden. Onafhankelijke pers is van levensbelang voor een democratie.’
Hoon was zijn deel. Een blind paard kon zien dat het voor de gewone burger onmogelijk was geworden hoofd- van bijzaken te onderscheiden. ‘We moeten de mensen helpen weer richting te vinden. Dat is onze taak als overheid. Dat kun je niet aan de markt overlaten,’ zalfde de minister president.
Vijf jaar geleden werd ik aangenomen als nieuwslezer en langzaam begonnen mensen mij als expert te zien, als gids. Ik krijg zelfs brieven waarin me om raad gevraagd wordt. Die brieven worden beantwoord door het secretariaat van het ministerie. De antwoorden zijn altijd in lijn met het overheidsbeleid. Net als het nieuws wat wij brengen.
De wet op sleutelplicht, die voorschrijft dat politie op elk moment zonder opgaaf van reden bij burgers binnen mag treden met gebruik van de door de burger zelf afgegeven huissleutel, was razendsnel klaar. Alsof ie al klaar lag. Sleutelplicht is onderdeel van De Veiligheidswet, die de overheid meer bevoegdheden geeft om burgers te controleren en zonodig preventief vast te zetten.
De communicatie rondom deze wet is volledig en goed voorbereid door onze dienst. We stortten een lawine aan berichten over de ontsporende samenleving in de ether. De roep om controle groeide en de regering bleek het volk graag ter wille.
Sneak preview uit Wat de Hel!
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten