Hell on earth

Cry!! Cry out loud!!

Sorry, I know it is not fashionable to be emotional. But sometimes one just is. I am tonight. Why? We sat down with 14 youngsters whose life is put on hold, for whom fear is daily routine. Fear to be sent back to a home country that will surely put them in jail if not kill them.

Yeah, I know. You think I am overreacting. But am I?

What is this? Why turn young peoples lives into hell? Because of borders? What business do they have with borders drawn ages ago? These people, young people, supposed to build a live, to access job markets with diploma’s, cannot move an inch. They are denied every little privilege (food, shelter, education..) our kids have, because they were born in the wrong country. Because old grey and academic educated men and women feel the need to protect their … their what?

We sincerely need to change our standards, our morals, our vision in the good old West, cause we are creating hell on earth.

###

Oren dansen niet

Verleid om te komen door een kaartje in ruil voor een blog. ‘Doe maar wat je wil,’ zei mijn vriend. ‘Laat Prins Snitsel schrijven, knip een foto, brei met vioolsnaren. Whatever.’

En daar stonden we dan, op de betegelde trap achter de deur van de nooduitgang te wachten op een momentje stilte. Uit de concertzaal klonk Bach en het was eigenlijk wel mooi zo: een beetje illegaal luisteren met uitzicht op een verwarmingsbuis. Maar het korte moment van absolute stilte kwam en het groepje van zeven te late concertgangers werd zachtjes het balkon op geschoven.

Vier serieuze mannen waarvan eentje met blinkend zwarte lakschoenen, met snaarinstrumenten op het podium. Het oog wil ook wat, dacht ik nog. Maar nergens was kleur te bekennen. Dan maar dicht doen, dat oog. Alleen oor worden, je hele lichaam één groot oor. Verder niets. Oren dansen niet, maken geen geluid, oren luisteren alleen maar. Zoals het hier hoort.

Prins Snitsel gaat aan mijn voeten liggen en valt in slaap. Het Eindhovens publiek vindt het maar niets, een hond in de concertzaal. Dan verschijnt de jongen met de magische naam: Pekka Kuusisto. Eigenlijk zou je iemand die zo heet nooit moeten zien, laat staan ontmoeten. Werkelijkheid verdrukt de verbeelding, zoals een verfilmd boek nooit toont wat je las.
Kuusisto lijkt recht van kostschool te komen. Zijn blonde haren keurig in scheiding. Maar hij beweegt, is niet geïntimideerd door de heersende mores, danst als een acrobaat met zijn viool. Gunt de bladmuziek nauwelijks een blik. Hij ís zijn viool. Later in de foyer, bespeelt hij de snaren ook met zijn hand, ware het een gitaar van miniformaat.

En hij heeft vrienden hier: Nico Muhly, pianist en componist, protegé van Philip Glass, zo meldt het programmaboekje. De Amerikaan en de Fin hebben er lol in. Ze spelen en het klinkt als muziek! De kostschooljongen wordt een rockster. Gewichtigheid maakt plaats voor energie. Snitsel kwispelt. Hij jankt er zachtjes een Marokkaanse Gnaoua doorheen. ‘SSsstt’, de dame heeft een strenge blik.
Maar Muhly en Kuusisto hebben er wel oren naar. ‘Een jamsessie met Kasba? Praat met de programmeur. Hij kan het regelen.’ En dan zijn ze weg, naar andere concerten in andere landen. Violen en piano’s in de kist, wachtend tot ze weer wakker gekust worden.

Voor mijn vriend: Het Storioni festival duurt nog tot 30 januari. Er is een website: www.storionifestival.nl


###

Blog the barrel - Tweet the desert

Last night, while devouring a well-prepared pasta dish, a friend called Harry hooked us up on a trip to Dakar. A charity barrel drive to Senegal, that is.
With his mouth half full, too excited to wait for the food to reach his stomach, Harry explained about the Amsterdam-Dakar Challenge.

You need a car. A car that costs no more than € 500,-. If you want to pimp it, better stick to what’s necessary, because you can’t spend more than € 250,- on the upgrading. This car is going to take you and your friend from Amsterdam to Dakar (at least that is what you hope for)

Fuel, overnights, entrance fee of € 480,- a person all these things need to be paid for by sponsors. Your job is to find sponsors (their names can be stickered on your barrel) and of course to make the three week trip. After arrival in Dakar, we move on to Gambia and there the cars will be up for auction. Revenues are for Gambian NGO’s.

‘We’re in’, we said. And now we are in. Still a bit dizzy trying to figure out what precisely we stuck our foot in. But if you are a friend, or a benevolent reader, a passer by, or a company-owner with social responsibility, a lottery winner or the bakery around the corner, Beware! We’ll be looking for sponsors soon to drive their wishes for a better world from Europe to Africa.

Driving is not all we are planning to do: We are writers, bloggers, journalists and we’ll blog the barrel, write the journey, tweet the desert and literate the challenge.

Our team is called nonfiXe. And we don’t have anything but words yet. Departure will be November 5th this year.

Do you want to know more? Consider sponsoring, or… signing up as well? Look at Amsterdam–Dakar Challenge or contact us @nonfixe (caro@nonfixe.nl - frank@nonfixe.nl)

###

Welklinkende namen in een concertzaal

Zoveel clichés in de aankondiging: ‘Met hart en ziel’, ‘Met hoofd en hart’, als dat maar goed gaat. Gelukkig zijn het musici die dit bedenken. En musici moeten uitblinken in tonen, niet in woorden.

De namen van de artiesten daarentegen klinken als exotische vakantiebestemmingen: Pekka Kuusisto, Lavinia Meijer, Nico Muhly, Marko Ylönen en ja oké, Bart van de Roer. De laatste, pianist, had voor de gelegenheid wel een pseudoniem aan mogen trekken; een naam met zingende klinkers, of een lekker onuitspreekbaar anagram als Dravan Btroree. Maakt niet uit, zoiets.

Ze spelen samen met Wouter, Marc en Bart (ja, het is dezelfde) die zich Storioni Trio noemen, naar de Laurentius Storioni viool uit Cremona, 1794. En naar wie het tiendaagse kamermuziekfestival genoemd is dat deze week verspreid over Den Bosch, Eindhoven, Tilburg, Breda en Helmond (zeg maar Brabant) de snaren beroert.

Snaren van piano, viool, harp, cello, contrabas, die reliëf krijgen door blazers als hoorn, saxofoon en trompet.

Nu ben ik niet zo van de klassieke muziek, vooral uit onwetendheid, en ik zou niet op het idee gekomen zijn om een avondje in een Eindhovense concertzaal door te brengen, als een vriend me er niet op gewezen had, met aanhouding.

Dus vanavond gaan we en terwijl ik het programma bestudeer, strekken mijn oren zich in toenemende opwinding. Het concert eindigt met een jamsessie van de Finse violist Pekka Kuusisto en de jonge Amerikaanse componist Nico Muhly op piano. Dat moet klinken, toch?

Morgen meer over stokken en snaren, bolle wangen en koperpoets en welklinkende namen in een concertzaal.

###

Water where corn was

Snitsel & Addis on flooded meadow



The forest of estate Maurick is in between floods, due to rainfall. Snitsel and Addis play in the water where normally corn is growing or sheep are grazing.

###

De Gewone Man moet niet zeuren

Bas Heijne schrijft in de NRC van 31 december over de sleetsheid van begrippen uit de Verlichting zoals tolerantie, gelijkheid en rechtvaardigheid. Abstracte begrippen die hun glans zijn verloren en waarmee de opkomst van populisten zoals Sarah Palin en Geert Wilders valt te verklaren. De Gewone Man zou genoeg hebben van progressieve hypocrisie, betweterige praatjes van een linkse elite die eigen kinderen naar witte scholen stuurt.

Maar wie, in Nederland, is die Gewone Man, die kennelijk niet voor zichzelf kan denken en oneliners herkauwt alsof hij net als de koe twee magen heeft?

Eenderde van de Nederlandse beroepsbevolking heeft een HBO of universitair diploma op zak. De laagst opgeleiden zijn de VMBO’ers, ook eenderde. Het gemiddelde opleidingsniveau stijgt nog ieder jaar. Met een beroepsbevolking die in z’n geheel de middelbare school heeft afgerond, mag je toch verwachten dat het merendeel van de bevolking zelfstandig na kan denken en de verantwoordelijkheid neemt voor de inrichting van de samenleving. Zelfstandige, verantwoordelijke mensen lopen niet in de kudde achter een politicus aan, die voeden die politicus en eisen goed bestuur.
Daar komt bij dat in de grote steden, waar de zogenaamde problematiek met bijvoorbeeld immigranten het grootst is, met name de hoogopgeleiden wonen. Ja, ook in Den Haag. In het Noordoosten en de Kop van Noord Holland wonen de meeste mensen met VMBO (Mavo, VBO).

Maar wat zien we gebeuren? Onder het mom van veiligheid worden burgerrechten in toenemende mate beperkt, tot en met de legitimatieplicht van kinderen en het afgeven van je vingerafdruk wanneer je een nieuw paspoort nodig hebt. Die Gewone Man, die dus jarenlang onderwijs heeft genoten en van wie verwacht mag worden dat hij de waarden van een democratie op z’n minst in eigen belang niet verkwanselt, die laat zijn eigen vrijheden vrijwillig afpakken, omdat De Ander dan tenminste ook niet vrij is. De Gewone Man ratelt stompzinnigheden en wordt daarbij niet gecorrigeerd, maar begripvol bejegend.

Politiek links laat zich in de hoek drukken van elitaire professoren die een andere taal spreken en praat zichzelf een bijna religieus gefundeerd schuldgevoel aan. In plaats van de Gewone Man met badinerende empathie te bejegenen, moeten we hem een schop onder z’n kont geven: ook de Gewone Man heeft de plicht om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn woorden, daden en stemgedrag.
Het woord vrijheid is gekaapt door populisten die er een hek omheen hebben gezet. Een isolatiecel, geluidsdicht en zonder licht. De Nederlandse Gewone Man is een oude zeur die bang is voor verandering en alle kansen die hem geboden zijn en worden, laat liggen, ondertussen mopperend: ‘Dat moet mij weer overkomen’.
De Gewone Man is de engste en gevaarlijkste diersoort op deze aarde. Er is geen excuus voor zijn vrekkerige karakter en onverzadigbare twee magen.

Want mensenrechten, dat is geen linkse hobby. Democratie is geen overbodige luxe. Persvrijheid, vrijheid van beweging, religie en kleding zijn eerste levensbehoeften voor ieder mens. Het is als brood en water. Ik ben een geboren en getogen Nederlander. En nee, ik ben er niet trots op. Juist vanwege die zogenaamde Gewone Man die zich mijn landgenoot noemt en mijn sociaal culturele erfenis te grabbel gooit.

En wat betreft die ‘witte scholen’, symbool voor mooie praatjes, maar zelf niet meedoen: Mijn kinderen zijn geboren en getogen in een multiculturele omgeving, met immigranten (met én zonder papieren), met kunstenaars, met managers, met homo’s en hetero’s, met Nederlanders, Belgen, Fransen, met talen en gebaren. Ze hebben geleerd te kijken naar een mens: de een wordt je vriend en de ander mag je niet, klaar. Ze hebben geleerd waartoe een democratie dient en hoe waardevol vrijheid van meningsuiting is.
Een groeiend aantal progressieve mensen (links, rechts, liberaal) neemt wel verantwoordelijkheid en verdedigt mensenrechten, vrijheid en tolerantie, persoonlijk. Ze richten stichtingen op voor een beter milieu, tegen armoede, ze zorgen voor buren, organiseren evenementen, schrijven pamfletten, blogs en websites, vangen kinderen op waarvan de ouders in een crisis zitten, bieden onderdak aan uitgeprocedeerde asielzoekers. Deze wassende groep citizens is het progressieve antwoord op de gedoogde meerderheid van de Gewone Man want die stemt op zijn onderbuik, kijkt naar geestdodende tv-programma’s en is het denken verleerd, voelt zich bedreigd, verschanst zich achter zogenaamde valse Nederlandse waarden en is daar trots op.

###