In juni 2007 schreven Frank van Empel en ik voor het blad 4P over motivatie en interviewden daartoe klinisch psycholoog Menno Mennes. ‘Motivatie begint met fantasie’, zei Mennes. Ik quote hierbij uit ons eigen interview. ‘Dan ben je nog veilig. Je hoeft niets waar te maken. Pas als je ergens moeite voor doet, word je kwetsbaar. Dan begint de misère, want je faalt of je slaagt. De fantasieën waar je geen moeite in steekt, draaien om zichzelf heen. Deze hebben geen invloed op je zelfbeeld. “Effort” ofwel ergens moeite voor doen, betekent dat je zelfbeeld risico loopt. Wat als je faalt? Hoe ga je daarmee om? We kennen allemaal de verzachtende omstandigheden waarmee we onze mislukkingen toedekken. “Ik kan die toonladder wel spelen, maar ik heb niet genoeg tijd om te oefenen”. Op dat moment maak je een loopje, terug naar de fantasie. Er is nog geen realiteit bij komen kijken. Het is allemaal je eigen beleving. Dan ineens komt de werkelijkheid om de hoek. Die slaat in als een bliksemschicht en leidt tot verandering van de beleving. Je leraar zegt bijvoorbeeld dat jij de belabberdste violist bent die hij zich maar kan voorstellen en dat je het nooit zult leren. Deze leraar zul je verwerpen. Het is een sukkel en een stomkop. Anders gaat het als hij zegt dat je heus wel aanleg hebt, maar een beetje meer moet oefenen. Hij bevestigt jouw coping behaviour. Resultaat: jij gaat beter je best doen en je raakt toegewijd (dedicated) aan de leraar. Ondertussen stel je jezelf iets anders in, meer gericht op de realiteit.’
Volgens Mennes gaat het om het verloop van het ‘internal selfassesment’. Als je in staat bent om jezelf ervan te overtuigen dat het normaal is dat je niet meteen een meester bent, bouw je ‘self esteem’ op, eigenwaarde. Ondertussen stel je wel je fantasie een beetje bij. ‘Het is een dynamisch gebeuren. Mensen die goed in staat zijn om de werkelijkheid te neutraliseren met hun coping behaviour krijgen meer en meer zelfvertrouwen en durven steeds meer.’ Aldus Mennes.
Simpel dus: ‘cope with it’. Vandaag op facebook daagde een tweeëntwintig jarige me uit. Dezelfde meid die me een maand of drie geleden spelenderwijs wat basis Tunesisch bijbracht. Omdat het spelenderwijs ging, hoefde ik me niet te schamen voor mijn gebrekkige geheugen. Dat veranderde vanmiddag.
Ik stuurde haar de foto van een vogel, met als bijschrift: Vrijheid en een beetje lente voor jou, Vlieg!. Dat vond ze leuk. Toen ontstond de volgende conversatie, en plein public, op haar profielpagina:
Zij: c'est mignon ♥♥♥ merci ma chère :** ah Caro tu te rappelle de son nom en arabe ??
Ik: olala ... presque, attends... halouch c'est un mouton..
Zij: hahahahahaha tu veux que je t'aide :p en fait je crois que les petits de la famille t'ont appris le nom n'est ce pas ? ;))
OK, de kinderen hebben het me geleerd – ik ben nog dommer dan de kinderen...
Ik: atouyour? (stiekem gegoogled)
Zij: oui allouch c'est le mouton et le pluriel c'est alelich :p mais comment on dit oiseau ?? allez y !
Ik: Allez, aide cette allouch, si ce n'est pas atouyour? Qu'est ce que c'est cette oisseau?
Zij: oui c'est correct mais en dialecte tunisien on dit asfour ;) tu te rappelle ?? le pluriel c'est assafir ;)
Ik: pfff, bon! Asfour!! xx
Zij: hahahahahaha enfin !
Onbekende: hhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh super de voir cette conversation. c 'est mimi
3 uur geleden · Vind ik leuk · 1
En daarna regende het ‘Vind ik leuk’s door diverse Tunesiërs die ik niet ken en nog minder begrijp... Toen heb ik Menno Mennes er nog maar eens bij gehaald en ben begonnen met het ‘copen’. Uiteindelijk kun je iets niet leren, als je geen fouten maakt.
Die bange vogel gefotografeerd op mijn hand is tenslotte ook gaan vliegen.
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten