In de mailbox zit een pdf met teksten over een krachtig Europees project waarvan Johan de manager is. Met een zucht opent hij het mailtje. ‘Wat willen ze nu weer?’ Maar het valt mee. Hij hoeft alleen maar akkoord te geven. Zonder naar de inhoud te kijken, roept hij zijn secretaresse. ‘Akkoordeer jij die teksten even voor me. Ik ben vanmiddag buitenshuis en kan niet gestoord worden.’ Hij pakt zijn jas van de kapstok en vertrekt.
Aan de andere kant van het provinciehuis heeft Hugo een bespreking over een brochure die hij moet uit besteden. Gelukkig zijn er door het College preferred suppliers aangewezen en hoeft hij alleen maar op de lijst te kijken wie er aan de beurt is voor de opdracht. Nadat Hugo genoteerd heeft wat de oplage moet zijn en waar de dozen met drukwerk straks heen moeten, opent hij zijn pc. De secretaresse van Johan bevestigt in een e-mail dat de pdf over het Europees programma goedgekeurd is. Hugo zendt met een druk op de knop de teksten door naar de drukker. Zo weer iets afgerond. Tijd voor koffie.
Een week later worden tweehonderd boeken met essays afgeleverd in de hal van het provinciehuis. Johan is met zijn vrouw en caravan op pad. Hugo neemt ze aan. De secretaresse weet niet voor wie de uitgave bedoeld is. De dozen worden zolang opgeslagen.
Na een maand vraagt de gedeputeerde aan Johan waar de teksten zijn. Hij wil ze meenemen naar Brussel waar een nieuwe tender is. Door te laten zien hoe goed ze dat vorige project hebben gedaan, hoopt de bestuurder geld los te krijgen voor een volgend project. Johan is de boekjes allang vergeten. Hij voelt lichte paniek opkomen en blaft naar zijn secretaresse. Zij weet het ook niet. ‘Je bent incompetent,’ gromt Johan. ‘Ik zal het zelf wel weer oplossen.’ Hij belt met Hugo. ‘Ja, ik kan het me herinneren,’ zegt die. ‘Maar waar liggen die dingen ook al weer? Ik zoek het uit.’
Johan neemt de middag vrij. Hij kan niet tegen zoveel stress. Rond vieren belt Hugo op zijn mobiele telefoon. ‘Gevonden.’ De volgende ochtend brengt Johan de boeken naar de gedeputeerde. Hij heeft zelf de tekst nog steeds niet gelezen. Maar het ziet er aardig uit. En, helemaal volgens de huisstijl van Likmevestje. De bestuurder complimenteert Johan en suggereert dat hij op de lijst staat voor een promotie. Om dat te vieren, belt Johan zijn vrouw en vraagt of ze die middag met hem wil lunchen in de stad. ‘Hier is toch niet veel te doen,’ zegt hij. ‘Dan kunnen we meteen even kijken naar nieuwe kussens voor in de caravan.’
De gedeputeerde op zijn beurt, kijkt evenmin naar wat er geschreven staat. Hij laat een doos boeken in zijn dienstauto zetten en vertrekt naar Brussel. Daar maakt hij indruk met de uitgave, die ongelezen het archief in gaat. De provincie krijgt subsidie voor een volgend project, hetgeen de gedeputeerde meer aanzien in het College geeft. Johan maakt promotie en koopt een grotere caravan.
De boeken liggen in diverse kasten. Ongelezen. Dat is maar goed ook voor Johan en zijn vrienden. Want de vormgever, de preferred supplier, wist helegaar niet wat hij ermee aan moest. Het waren Engelse teksten. Hij heeft zijn best gedaan. De arme zzp-er is een drukke man en neemt niet de tijd om zich te verdiepen in de inhoud van wat hij vormgeeft. Als gevolg daarvan staan grafieken op de verkeerde plaats, zijn alinea’s driedubbel afgedrukt en andere overgeslagen. Er staan wat onleesbare tekens in de tekst en de inhoudsopgave klopt niet. Maar dat geeft niet, want het kan niemand iets schelen.
Voor wie het zich afvraagt: De schrijvers zijn al lang uit beeld. Ze hebben betaald gekregen en daarmee basta.
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten