Galerie Hüsstege 40 jaar – 40 jaar Galerie Hüsstege, nu Galerie Majke Hüsstege, maar ‘What’s in a name?’ vroeg Shakespeare zich af. Heel wat, argumenteert Harry Mulisch in ‘de Procedure’: stel je voor dat Jesus Christus Maurice had geheten...
Goed, Galerie Majke Hüsstege dan. Het scheelt tenslotte maar vijf letters en Majke was vijf jaar toen haar moeder Ria de 18e galerie in Amsterdam opende. De achttiende??? Moet je nu eens door de hoofdstad of enig andere stad lopen, het stikt er van de galeries. Zelfs ieder zichzelf respecterend dorp heeft tegenwoordig een galerietje of twee, tussen het café en de friettent in.
Die galerietjes komen en gaan. Sommige zijn goedbedoelde initiatieven om de beeldende kunst dichter bij de mens te brengen, anderen denken dat er geld te verdienen is aan beelden en schilderijen (haha)
Maar galeries die veertig jaar lang het hedendaagse kunstlandschap van Nederland beschilderd hebben en steeds actueel blijven, daarvan zijn er niet zoveel.
Misschien heeft Majke daarom tien jaar geleden haar eigen naam tussen de aanduiding ‘galerie’ en de familienaam ‘Hüsstege’ geplaatst. Om te duiden dat de galerie zich verjongt. Om te duiden dat de moeder (Ria) weliswaar een naam vestigde, maar de dochter trekt haar eigen plan.
Dat wil dus zeggen dat Harry Mulisch gelijk heeft: de naam doet ertoe.
Maar: ‘What about age?’ De thema tentoonstelling waarmee Ria begin jaren negentig haar 50e verjaardag vierde, stelde die vraag. In dit geval ondermijnt de naam de leeftijd. En dat is maar goed ook: een galerie voor hedendaagse kunst moet jong blijven, no matter what age.
Zelf kijken? www.majkehusstege.nl of gewoon even binnen lopen, Verwersstraat 28 Den Bosch
###
Blog by Caro Sicking, writer at nonfiXe, Ecolutie and WoordWerk.
Renk van Oyen heeft gereageerd op je link.
BeantwoordenVerwijderenRenk schreef: Ik probeerde op je blog te reageren maar hij verwerkt m'n reactie niet. Dan zo maar: Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat tussen 1980 en 1992, ik de meeste bij Hüsstege exposerende kunstenaars van naam en werk ken. Het rondstruinen tussen de schilderijen met -toen jong -weinig egards voor de naast mij kunst bewonderende medemens, de vele openingen met de kunstenaarsetentjes naderhand en bijna uitlikken van de resp. catalogi, hebben voorgoed mijn smaak in moderne kunst bepaald en gevormd. Om nog te zwijgen van de schilderijen en objecten bij ons thuis, die vanzelfsprekend uit "de galerie" kwamen. Tekenend is (ik heb de anecdote al eens verteld) dat ik na jaren weer in de galerie kwam en verrukt was van een bepaald object. Majke zei dat net de kunstenaar van dát object de enige in de hele galerie was, die ik nog zou kunnen kunnen kennen. Ik meen van Cole Morgan, weet niet zeker meer.
Binnengekomen via facebook
Geplaatst door Frank van Empel