Fictie: wel zo eerlijk

Wat is waar? Hoe weet je in godsnaam nog of iets waar is? Ik bedoel, echt gebeurd!

Gisteren stuitte ik tijdens deskresearch over Tunesië op een nieuwe, andere versie van het verhaal dat de Arabische Lente ontketende. Ik wil er een boek over schrijven, over dat land, een roman. Het zit al helemaal in mijn hoofd, maar ik heb meer informatie nodig om te kunnen spelen met de verhaallijn en diepte aan te brengen.

De reden van het boek is om een genuanceerd verhaal over Moslims te schrijven. Het moet nu onderhand maar eens afgelopen zijn met de Islamofobie. Niet dat een roman van mijn hand de wereld zal veranderen, maar misschien helpt het iemand van zijn of haar vooroordelen af.

Tunesië heeft een goed landschap voor zo’n boek, een rijke geschiedenis, een goed opgeleide grote middenklasse, tot voor kort bloeiend toerisme en: Hier begon de Arabische Revolutie.

Ik ben er geweest terwijl tanks en geweren strategische gebouwen in Tunis bewaakten. Heb de steppen gezien en de olijfbomen, gepraat met vrouwen die 5 TDN per dag verdienen, gediscussieerd met nachtportiers over politiek. Ben er beroofd en gekoesterd tijdens de week vóór de eerste democratische verkiezingen. Ik heb vrienden die daar wonen of er vandaan komen. Ik heb het land gevoeld en geproefd. En ik wil er naar terug.

Gisteren zocht ik op internet naar de politie agente die Mohammed Bouazizi in zijn gezicht zou hebben geslagen. Een klap die de wereld veranderde en de groenteverkoper aanzette tot zelfverbranding. Wie zou die heks zijn, die zelfvergenoegde onderkruipster van de macht voor wie het dragen van een uniform voldoende legitimatie was om mensen te onderdrukken en vernederen?

Het duurde niet lang of ik had haar gevonden: Fayda Hamdi. Een camera volgt de fragiele, licht trillende vrouw van middelbare leeftijd met een hoofddoek. Ze heeft niet geslagen, zegt ze. Ze heeft vier maanden onschuldig in een cel in Gafsa gezeten. De rechtbank sprak haar vrij. Sterker nog, een vakbondsman met de naam Lamine al-Bouazizi, komt er rond voor uit dat de klap in het gezicht, en het verloop van het incident tussen haar en de groenteverkoper een verzonnen, in 1 uur tijd in elkaar gedraaide, publiciteitsstunt was.

Mag dat? Mag je een vrouw offeren omwille van een hoger doel? Mag je een verhaal larderen met details waarvan je weet dat deze het bloed van de menigte doen koken?
De timing was in ieder geval perfect. Lamine en zijn vrienden voelden uitstekend aan dat het deze keer wel eens raak zou kunnen zijn en toute la Tunisie in opstand zou kunnen komen. In de afgelopen 23 jaar die de levensspanne van het regiem Ben Ali vormen, zijn velen gedood, gemarteld, gevlucht, in hongerstaking gegaan of hebben het ultieme verzet gepleegd door hun eigen leven te nemen.

Het verhaal zoals het in de wereld is gebracht, had ook waar kùnnen zijn. Het werd herkend door eenieder die op de hoogte was van de misdaden van de dictator en zijn entourage. Ben Ali was meer maffia baas dan president. Zijn vrouw Leila Trabelsi was meer aasgier dan first lady.

Een vriendin zoekt contact via de chat: ‘Ik heb je stuk gelezen over Tunesië. Alles wordt georkestreerd dus, ook de "zwakke"oppositie. Je neemt geen stelling voor of tegen dit gedrag?’ ‘Nee, ben er niet uit. Aan de ene kant vind ik het walgelijk om zo te manipuleren. Tegelijkertijd is het doel wel goed. Heiligt dat de middelen?’ reageer ik. ‘Gek dat we aannemen dat de bad guys dit soort dingen doen en niet de good guys,’ zegt ze. ‘Wat ik interessant vind, is hoe een verhaal de wereld kan veranderen, en idd door bad & good guys wordt gebruikt.’ ‘Wat is nog 'echt' tegenwoordig, wat kun je nog geloven?’

Een dilemma en een vraag. Het dilemma luidt: Heiligt het doel de middelen? Hierop moet ieder steeds weer zichzelf bevragen. De vraag: ‘Wat kun je nog geloven?’ is van andere orde. In een wereld waarin iedereen met een mobieltje reporter is, zijn gidsen nodig. Journalisten die zowel hun eigen subjectiviteit – door welke bril bekijk je de wereld om je heen - als hun bronnen vrij geven, zodat de lezer zelf kan bepalen welke conclusies hij of zij wil trekken. Niet eenvoudig.

Daarnaast blijkt de kracht van verhalen. Een goed verhaal op het juiste moment kan de wereld veranderen. Extra reden om die roman door te zetten – en dat wordt fictie, wel zo eerlijk.

Afbeelding: Straat in Tunis op een doordeweekse dag

###

ANP: ' Wat de Hel!' Roman die verschijnt op 151111

15 november verschijnt roman 'Wat de Hel !'
Vandaag 16:56
Dit is een origineel bericht van Van Empel Woordwerk B.V.
Dinsdag 15 november verschijnt Wat de Hel! een nieuwe roman van Caro Sicking bij nonfiXe puB's.

De 1e zin:

Ze wierp zandbergen op waarin mijn voeten wegzakten om mijn lichte tred te verzwaren, om me te ketenen aan de aarde waar ze zelf niet van los kwam. Ze bouwde muren om me tegen aan te laten lopen. Hing lampen laag zodat ik mijn hoofd stootte. Ze temperde mijn enthousiasme om me te beschermen tegen teleurstellingen. Vanaf de dag dat ik geboren werd, de eerste dag in het jaar waarop de zon scheen over de vlakke stad tussen twee rivieren, waar geen muziek gemaakt werd, geen stoel getimmerd, geen sla verbouwd, de stad waar niets gemaakt werd, maar waar de mensen zich lieten betalen voor het doorschuiven van de arbeid van anderen, bereidde Ma me voor op het ergste: leven.

De 5371e zin:

De mensen in deze zaal willen niet aan hun verleden herinnerd worden. Ze lezen het in elkaars ogen. Ze ruiken de geur van vernedering en heimwee in de jassen die dichtopeengepakt in de garderobe hangen. De angst om teruggezonden te worden is nog knapperig als vers brood. Niet nadenken over je afkomst, vergeten dat je naam in dit land asielzoeker is. Een asielzoeker is alleen dat, een in waarde gedaald mens op zoek. Een asielzoeker is nooit een dokter of een bakker. Een asielzoeker roept medelijden op of afkeer. Aan een asielzoeker vragen mensen niet: 'Hoe gaat het?' Nee, mensen vragen: 'Waar kom je vandaan?' Niet nadenken over wat je verloren hebt, onderweg naar dit paspoort. Je niet afvragen of het 't waard was. Wat is een leven waard als de wortels geen aarde voelen?

Daartussen speelt het verhaal van drie vrouwen wier levens met elkaar verstrengeld raken hetgeen leidt tot surreële gebeurtenissen die in het echte leven niet zouden misstaan. Met als kernvraag: Kan een mens zijn eigen lot bepalen?

Lisette, 84 jaar, heeft zich lang staande gehouden door te vergeten. Haar ongelukkige huwelijk en gemiste kansen zijn versluierd geraakt in de mist van haar brein. Door de ontmoeting met de Nigeriaanse Samya besluit ze om haar leven onder ogen te zien.
Samya is verstrengeld geraakt in het web van nietsontziende mensenhandelaren en probeert te ontsnappen aan gedwongen prostitutie.
De dochter van Lisette, een succesvolle nieuwslezeres van gecensureerde berichtgeving, komt in gewetensnood en moet kiezen.

Hoofdstuk 1 kun je lezen op nonfiXe. Wat de Hel! is te verkrijgen bij iedere boekhandel.

Bespreking door Atty van der Meulen op haar blog Een warme deken

ISBN e boek 978.94.90665.005
ISBN gedrukt exemplaar 978.94.90665.128

Auteur: Caro Sicking, Tilburg, 1963
Redactie: Frank van Empel

Wat de Hel! is een uitgave van Studio nonfiXe

Van Caro Sicking verscheen eerder bij nonfiXe puB's: NIN, haar debuut roman. De schrijfster studeerde af in de Nederlandse taal en letterkunde aan de Rijksuniversiteit Leiden. Zij leeft overal en werkt vooral vanuit Vught.

Een foto van dit onderwerp is (rechtenvrij) beschikbaar op ANP Fotonet (www.anp-photo.com) en zichtbaar op www.perssupport.nl.

Links:
http://www.nonfixe.nl
Wat de Hel! thuisbezorgd


Uitgever: Studio nonfiXe
mobiel: 06.54.77.42.81

e-mail: frank@woordwerk.net

###

The Earth's solution to climate change

Today's trip to Enkhuizen - bathing in November! sun - felt like a holiday, but as a matter of fact, was a visit to our good friend Eddy Wijnker who started a company to battle climate change the most simple way: GreenSand
Eddy, Mr Sandman we call him, went on retraite to China some years ago where he found the greyish and ample available rock that eats carbon dioxide. Especially when it is crunched the stone absorbs lots of greenhouse gas.
Surprisingly this discovery led him back to the Netherlands, to Professor Olaf Schuiling who has been researching olivine (the name of the stone) and who found out that olivine can very well be the Earth's solution to one of today's largest problems: climate change.
Just crunch it and mix it with ordinary sand; for the garden, on the pavement, at the beach, on a playground... Simple & cheap
Mr Sandman mixed science with enterpreneurship and mingled sand with olivine, breaking his back carrying loads of it around trying to convince builders, gardeners and ordinairy people of the benefits.
This week it seems he got his right. Sir Richard Branson, CEO of Virgin, nominated Professor Schuiling together with nine other innovating companies for the Virgin Earth Challenge and committed to supporting them in growing from niche to mainstream, because the innovation is so simple and so good.

###

Wat de Hel!

Wat de hel! speelt zich af in de nabije toekomst in een samenleving die veel weg heeft van het Nederland van 2011. Het systeem is allesbepalend voor de levensloop van individuen.
Drie vrouwen verzetten zich tegen de heersende cultuur en doen een poging te ontsnappen aan hun lot.

Lisette, 84, dement, geestig en avontuurlijk, kijkt anders naar de wereld dan de meeste anderen. Ze gaat de strijd aan met dementie.
Haar dochter, een nuchtere succesvolle nieuwslezeres gaat op zoek naar Lisette als die weggelopen is en maakt een maatschappelijk ongewenste keuze.
De derde vrouw is Samya, uit Nigeria. Ze is naar Nederland gebracht door vrouwenhandelaren, ontsnapt en komt in de verwarrende wereld van asielzoekers terecht.
De levens van de vrouwen raken in elkaar verweven wat leidt tot surreële gebeurtenissen, waarvan sommige op waarheid berusten.

Van de personages is Samya naar voorbeeld van echte vrouwen getekend. Caro Sicking heeft vijf jaar gewerkt met uitgeprocedeerde vrouwen en kinderen, waarvan een aantal slachtoffer van mensenhandel was.

Eerste zin Wat de Hel!
‘Vanaf de dag dat ik geboren werd, de eerste dag in het jaar waarop de zon scheen over de vlakke stad tussen twee rivieren, waar geen muziek gemaakt werd, geen stoel getimmerd, geen sla verbouwd, de stad waar niets gemaakt werd, maar waar de mensen zich lieten betalen voor het doorschuiven van de arbeid van anderen, bereidde ze me voor op het ergste: leven.’

Hoofdstuk 1 lezen? Klik WdH hfdstk 1

Uitgeverij: Studio nonfiXe ISBN e-book: 978.94.90665.005 (€ 4,95) ISBN hard copy: 978.94.900665.128 (€ 18,-)
Auteur: Caro Sicking Redactie: Frank van Empel

Een greep uit eerdere publicaties van Caro Sicking:
Nin, novelle, 2010.
Verhalenbundels: ‘Thuis’, ‘Ontmoeten’ en ‘Ontdekken’ met Frank van Empel
Monografieën van diverse beeldend kunstenaars.
‘Beleef 2030, 4 toekomstscenario’s voor de energiewereld’, met Frank van Empel
Redactie van diverse tijdschriften, waaronder muziekblad Mixed Magazine.
Websites, ondermeer: www.nonfixe.nl en www.ecolutie.nl

nonfiXe
De naam nonfiXe verwijst naar ‘niet gefixeerd’ ofwel ‘niet vastomlijnd’. Alle vormen van expressie kunnen onder de titel nonfiXe een thuis vinden.
nonfiXe werkt samen met vrienden uit de hele wereld om de kracht van verschil uit te dragen. Het is een podium, website, uitgeverij, studio, atelier waar verschil gekoesterd en geweldloos verzet tegen alle vormen van onderdrukking gepropageerd wordt.

In al haar variatie richt nonfiXe zich op expressie en op mensen.
www.nonfixe.nl is zuster site van Ecolutie

Andere fragmenten uit het boek, al dan niet geschrapt, zijn te vinden onder de werktitel:’ Samya, verkocht’ op nonfiXe.

From Libya in fear

Underneath post was deleted from this blog after requests from Libyan Freedom Fighters and their supporters. Now Libya is free! The text explains on the worldwide anxiousness for people in hazardous situations and how others - strangers - look out for them.

Finally there is news from Tripoli tweeters again. They are still alive and one of them found his way to the Internet once more. For his friend things are rough, he is still in silence but living. Twitter is blazing with relief. ‘I have a lot to say, but I’ll be back later,’ the message aired some 13 hours ago after weeks of silence. So we wait, one eye on the timeline, praying for good news from people we’ve grown attached too and hoping for sincere reports on the situation in Tripoli.

Apart from relief, there is doubt to be read in tweets of some followers, the struggle between heart and head, is this really Abukhit, or did someone hack his account? It wouldn’t be the first hoax. Liliane Khalil writes in Duped! Who is Operation Libya? how she was conned into donating (and asking others to donate) money for a Libyan that did not exist: ‘Further investigation today has led me to conclude that there was never a Khalid Alghirani, a Zainab, a Mohammed, or a cousin Abdul Basit. In fact, the funds raised by Operation Libya have most likely went to the pockets of a criminal who was successful in duping me and countless others who gave far too much trust to a single Twitter account.’

Further on in the article Liliane Khalil reaches the same conclusion like I do: There are criminals trying to counterfeit every where, but this does not mean that there are no Khalids, Zainabs, Mohammeds and Abduls in Libya who need support from the outside world, from us.
The freedom tweeters don’t ask for any funding. They ask for the world to see what is going on in their country. They cry for peace and liberty. Any person demanding peace and liberty has a right to be supported. The Tripoli guys earned that right starting the beginning of the Libyan revolution.
If anyone stole the reviving account, we’ll find out soon enough. Now we eagerly watch our timelines for his and his friend’s messages, wishing them health and safety, supporting them from miles away, in thoughts, blogs and tweets.

nonfiXe on Libya and her freedomtweeters:
March 6 2011
To all anonymous repliers, March 23 2011


All names and personal information are deleted from this blog on May 8th 2011

###

Looking for the man from Tripoli

The article underneath was deleted after several requests from Libyan Freedom Fighters and their supporters. Now Libya is free, no more fear!
Since the text shows how social media functionned and how afraid but brave ordinary civilians were, we publish it again.
The tweep from Tripoli survived Gaddafi's crackdown on his own people and is a celebrated blogger by now.

Recently I encountered a guy on twitter. His name: I promised not to tell. He was an IT specialist from Tripoli, Libya. He has a profile on Linkedin that says: 'Seek an IT professional position utilizing my experience: Managing a Microsoft environment, servers & remote sites.' Currently he was working as IT consultant, in Libya. My man from Tripoli looked like any ordinary guy, a bit bald, somewhere in his thirties. He had few connections and was outside my network according to Linkedin. His tweets were about daily life and death in the Libyan capital and beyond.

Soon this unknown guy, who seemed sincere in his messaging, became a looked for informant, a close by insider on the revolution in Gaddafi country. His braveness and his fear expressed in 140 signs talking about his toddler, about shooting in the street, disappearing friends and troubled connection, compelled admiration.

His bio reads: ‘Freedom fighter. My goal is to make a positive difference whenever, wherever and with whoever I can.’

Now he disappeared; all of a sudden no more TripoliTweets ran through my timeline. Maybe the connection broke down…

Then I checked his account. It has been taken over by another. The bio stayed the same. Who the fuck is this? Are they the good guys or the bad ones? How come they just take over the man from Tripoli’s account and his followers without making an announcement? Without explanation, without any reference?

My concern over my new Libyan friend made me google him again. His twitter account connected to linkedin says he did not tweet once (!) though he did the first time I looked him up. The accountrobber on the other hand twittered over 10.000 messages and appears to be followed by Nick Kristof, which is a recommendation in my eyes. But Kristof followed the man from Tripoli as well, maybe he too is conned into following like I am - Just looking at the picture, not at the name attached -

One of the first google hits for the missing Tripoli tweeter came from the US, Kansas. The blog quotes a tweet from the Tripoli freedomtweeter I missed: ‘i just found out that a close friend is with the regime. i was talking freely with him. there is a seizure possibility.’ It was posted March 4, two days ago.

The blogger writes that unconfirmed news is that the tweeter's body is found dead after torturing in a Tripoli hospital. He too wonders who/what the new name on the account is.

Now we are in the dark, about the brave man from Tripoli who has a family to take care of, about other daring reporters from inside Libya. We are in the dark over friends whose existence was unknown to us before the revolution. But with whom we feel connected because they shared their lives, their hopes, fears and thoughts with us. Mental cases like colonel Gaddafi think they can murder these people unpunished and without anyone knowing. We have to prove them wrong! Like my friend Mongi Farhani, filmer from Tunisia, said during diner tonight: ‘Politics of hate don’t work anymore.’

Mongi is right. Muammar Gaddafi will soon find out.

In the meantime I keep looking for my man from Tripoli, hoping the blogger from Kansas is wrong, wishing to see Libyan tweets crawling up my timeline again, soon, very soon.

All names and personal information are deleted from this blog on May 8th 2011
Original post March 6
###

De eerste wankele stap naar vrijheid - Verkiezingen in Tunesië

Morgen zijn er verkiezingen in Tunesië, de eerste Arabische staat waar het volk in opstand kwam tegen dictator Ben Ali en de eerste waar gestemd gaat worden. De mensen in de straten van hoofdstad Tunis zijn vrolijk en vooral de jeugd is optimistisch.

Het is dan ook de revolutie van de jeugd en die is vastbesloten om nooit meer een dictatuur te accepteren. 'We weten hoe we ons moeten verzetten,' lacht de jonge facebook activiste Emna Dabbech. Ze weet nog niet op wie ze gaat stemmen, een week voor de grote gebeurtenis. Er zijn 116 partijen in het land dat 23 jaar geregeerd werd door één man en zijn entourage, Ben Ali.

Veel Tunesiërs praten voor het eerst in hun leven openlijk over politiek. En dat doen ze overal, op straat, in theehuizen, terwijl ze fetisjen der overwinning verkopen aan gewonde Libische vrijheidsstrijders die de hotels, terrassen, taxi's en ziekenhuizen van Tunis bevolken in afwachting van terugkeer naar hun inmiddels ook bevrijde land. De geest is uit de fles met wapperende vlaggen van vrijheid in beide handen.

Ondertussen worden ministeries en andere strategische plekken in de stad zwaar bewaakt door politie en militairen die met grote geweren achter prikkeldraad paraderen. Vreemde sfeer.

Tijdens de verkiezingen heeft Emna geen les aan de universiteit. Uit voorzorg zijn alle colleges afgelast. Voorzorg? Angst voor relletjes... Tunesië balanceert op de rand tussen nog niet beproefde vrijheid en nieuwe vormen van onderdrukking. Onder de opluchting is wantrouwen voelbaar. Bijvoorbeeld tegen de Islamitische partij Ennahdha (wedergeboorte) die naar verwachting een groot deel van de stemmen ophaalt. Zouden ze de Sharia willen invoeren? Polygamie toelaten? Sluiers verplichten? Ze zeggen van niet, maar zijn ze te vertrouwen?

Ennahdha is de beweging die zwaar is onderdrukt door het regiem Ben Ali. Leden ervan (ruim 30.000) hebben jaren doorgebracht in barre gevangenissen, zijn gemarteld en verminkt. Na vrijlating kregen ze geen werkvergunning en moesten zich meerdere malen op een dag melden bij de politie, zo vertelden mensen op het partij bureau in Kef.

Mensen die ergens tegen zijn, beginnen meteen een protestactie en gaan de straat op. Televisie station Nemssa moest het bekopen na uitzending van de film Persepolis, van Marjan Satrapi. Er zou een afbeelding van God getoond worden. Extreme Salafisten bekogelden het station met stenen en bedreigden de directeur. Media sprongen er boven op. Pas op voor de Islam! luidde de boodschap. Sommigen wijzen naar Ennahdha. Inderdaad zijn partijleden tegen de vertoning van dergelijke films. Maar ze ontkennen geweld te gebruiken om dat tegen te gaan.

Het dunne koord van de vrijheid is verstrengeld met bittere armoede en slechte publieke voorzieningen, zoals de vuilnis ophaaldienst, wegen, riolering en politie bureaus en staatsziekenhuizen die op instorten staan, de gewoonte der corruptie en eindeloze bureaucratie. Toeristen blijven weg in deze dagen van revolutie. Gelukkig zorgen 1 miljoen Libiërs voor wat inkomsten van hotels en restaurants. Waar weer tegenover staat dat prijzen van bijvoorbeeld melk stijgen, omdat het buurland zulke enorme tekorten heeft en alles opkoopt.

Kortom Tunesië heeft economische impulsen nodig, uit het buitenland. En dialogen tussen opponenten, in het binnenland. Tunesië moet zichzelf opnieuw uitvinden en zet morgen de eerste wankele stap door een afvaardiging te kiezen die de grondwet gaat (her)schrijven en vrijheden en verantwoordelijkheden definiëren. Geruststellend is dat geen enkele partij de absolute meerderheid kan halen. Concurrerende politici moeten dus met elkaar in overleg.

De eerste Arabische republiek die zichzelf vrijvocht, gaat weer voor met deze verkiezingen. Egypte kijkt, Libië kijkt, Syrië kijkt van achter de wurgende gordijnen die Assad om zijn volk geweven heeft, de wereld kijkt. Als het goed verloopt, is er hoop.

Foto's in volgorde: Man bekijkt partij affiches op een muur in Tunis, prikkeldraad voor een van de overheidsgebouwen, het hoofdkantoor van Ennahdha in Kef, vuilnis op straat, plattelandsvrouwen in de regio Bir Ali, nabij Sfax.

###

Yasmine Sun

Too late to join the AB11, Arab Bloggers Conference, but in time to catch the hot Yasmine Sun, we leave for Tunis next Monday. Thirteen days before elections will be held between some 110 parties. Elections to form an assembly that will write the new constitution of Tunisia after 23 years of dictatorship by president Ben Ali. His regime was toppled on January 14th 2011.
These elections are an epreuve of democracy. Technical issues - 400.000 voters lacking a voter card - caused delay, but now it seems to really set off.

Tunisia was the first Arab country that rose against its' rulers and appears frontrunner as well on establishing new forms of government. While in Egypt the military SCAF (Supreme Council of Armed Forces) muffles the voices of the revolutionary, keeping bloggers like Maikel Nabil in prison for expressing their views and moving on in the tradition of Hosni Mubarak surpressing freedom with harsh whippings and bullits. While in Libya Sirte is under fire, in Yemen activists go on protesting under Saleh's siege, but, no doubt feel supported by the Nobel price for peace for Tawakul Karman and Assad from Syria keeps firing at his people, Tunisia is on the turn.

The small North African country with a population of 11 million people may become the David of the Arab world, beating Grabbling Goliaths in a non-violent way. At least, that is the good hope.

It was a small voice that spirited the Arab Spring, a Tunisian voice. Mohamed Bouazizi, 26 year old, whose name is now chanted in streets that are renamed after him, became the revolution's hero. Next to him are millions of Arab youngsters, fathers, mothers and wifes who shout out for their right to be free.

Chances are that Tunisia takes the lead once more into giving these voices a stage in the form of a transparent and representative democracy.

###

Arab Bloggers meet

Tomorrow the third Arab Blogger Conference starts in Tunis, in the science center that stretches along the re(volution)new named boulevard Mohamed Bouazizi. Excitement sparkles out of the tweets of the attendants, meeting each other at various airports, apologizing for travelling first class, or getting stuck in traffic and missing planes.

The website of AB11 states: 'As Heinrich Boll Stiftung and Global Voices Online - the initiators - are convinced that it is important to further support initiatives of the Arab Blogosphere and provide Arab bloggers with the space to strengthen their impact on society, amplify silenced voices and add diversity to the field of information and activism, the two organizations will organize the Third Arab Bloggers Meeting (AB11) during 3-6 October 2011 in collaboration with Nawaat de Tunisie. As with AB09, AB11’s overall objective will be to enable face-to-face exchange, and to coach bloggers on how to leave their imprint on the international blogging sphere, make their voices heard, and to organize online and offline campaigns to pressure governments to stop censorship and restricting freedom of expression as well as build the mechanisms for debating transitional democracy, transparency and governance strategies.'

This is just the thing needed to prevent countries from falling back into dictator's hands and free other, still under some grabbing and choking thumb, nations.

Last Thursday, September 29th, Arnout van der Lynden spoke at Clingendael, The Hague, on the Arab Spring. He expressed a pessimistic point of view with regard to real change as oppressors have the habit of following up on each other. Mr Van der Lynden, who is an eloquent speaker very familiar with the North African region, however did miss out on the influence of bloggers and tweeps, organizing and empowering as we speak.
Because through freedom of expression that cannot be stopped anymore, not by guns, not by whips or chains, a freedom that virusses the world, democracy 3.0 will enter the global community that joins efforts over borders, across religions, in different tones and rythmes, and will not be stopped anymore. The checks & balances are in the mass, transparency and openness are forced by this mass in chainreactions.

If you are on twitter #AB11 will keep you posted on the conference in Tunis, starting Monday 3 October until the 6th.

While writing this, the Egyptian blogger Maikel Nabil detained by the military for his daring views, enters his 41th day of hungerstrike inside prison. Maikel Nabil just turned 26 and is - again - fighting in a nonviolent way for freedom of speech. The attendants of AB11 and all of their supporters will have to use their virtual pens for him, and for Egypt (!) And they do. Let's work together to become the free men and women we are by birth, no matter where on the planet that event happened.

Image: poster of the film Al Sharara on the beginning of the Arab Spring in Tunisia. The movie by Mongi Farhani was the opening of the Arab Filmfestival in Rotterdam (Nl) last September. Twice the public applauded during the show and rewarded the director with the Public Prize

###

From De Gruyter Fabriek & Everywhere Feet Touch Ground

So there is a new office, since yesterday, the last day of September. It still is empty, but the ceiling is heigh and sun enters through the windows. It is small, but has nice neighbours and a good catering! People officing next door produce things such as books and websites, paintings and theatre productions or interior design. Together we inhabit the place. nonfiXe is going to participate, with paintings, films, music and stories of course.

De Gruyter Fabriek is industrial heritage - just watch the photo above - and retrofitted to suite creative businesses in Den Bosch. De Gruyter Fabriek used to produce hagelslag and all different kinds of household products from cleaning to cooking. A bit taggy, yes.
VIBA friends, Jan & Karel, become neighbours and we'll go on writing and publishing from there, as well as from here, as well as from everywhere (our) feet touch ground.
Been quiet for some time, but busy. Writing about the POWER programme of the EU and some other green stuff, preparing Wat de Hel! (roman) and some other exiting stuff that has to do with the Arab Spring. It'll come out soon.... for better or worse ;)

A middle-aged woman's portrait

‘What do you think?’ she said to her second husband. Her gleaming eyes staring out of the window as if in a far distance, but the green leaves roofing an abundant tree stopped the view from reaching a stale grey sky she would not have given a second look. ‘The kids are grown up. They don’t need us any more.’ Her voice sounded as if she were begging, but he knew she was not. She was giving orders, hiding them in her tone of voice. Her proposal puzzled him. ‘Are you serious?’ The idea sounded completely insane and in a twisted way very attractive. ‘It is easy,’ she continued. ‘All we have to do is do it.’ One of the dogs climbed on her lap. Its tail swaying, eyes just as gleaming as hers. ‘She likes the plan,’ she said, pointing at the dog with her ringed finger. ‘You’ll never go through with it,’ he tried. And he wondered why he loved this woman so much. She used to be attractive, he mused, thinking about all the fights he started out of jealousy. Now he wasn’t jealous anymore. What was there to be jealous about? Even if she’d sleep with another man, he couldn’t care less. As long, he admitted to himself, he didn’t know the guy, ‘cause that would be painful. ‘Come on.’ She put on her seductive face from way back then. It looked pitiful to him. He saw the black marks of sleepless nights around her eyes, the thin lines bittering her mouth and the attempt of the chin to conceal its double. ‘Nobody will miss us.’ ‘We would,’ he answered. ‘You’d stop dying your hair and shaving your legs. I doubt if you would wear a bra ever again.’ ‘What’s that got to do with it?’ ‘Losing discipline.’ His voice smothered. ‘Look at you yourself,’ she shrieked. ‘You don’t shave more then once a week. You don’t even shower or use deodorant.’ ‘Let’s not argue.’ He was tired. He wanted to sleep. Why didn’t she stop? ‘I love you,’ he tried. Her eyes iced on him downsizing him until he felt like a midget in a winterstorm. ‘Stop that.’ He put his hand up in defence. ‘Don’t you dare and hit me!’ ‘I wasn’t going to hit you. I never hit a woman in my life. Why start now? Please, let us stop. Have a drink with me.’ He poured the wine. She swallowed hers and continued. ‘Think of it. Just think of it. Only you, me, and the dogs. No people. Never again people. We’ll grow our own vegetables and forget about the world.’ ‘Sounds appealing,’ he admitted, ‘in theory’. You won’t stand a whole week alone with me, he thought. It made him sad. He had given all he had, but it left him empty, his large body was empty, nothing but air keeping it. Suddenly he felt hungry. ‘Do you want to eat something?’ ‘No thanks’. She was checking her emails now and reading facebooks’ timeline. She didn’t look up to see his nose dripping. It dropped right on her dashboard. ‘Oh shit!’ ‘Sorry,’ he said and tried to remove the drop with his sleeve. She looked away, sought relief in the eyes of the dog that was watching her as if comprehending. He heard her sigh when he walked to the kitchen. No, you won’t last a week alone with me, he thought sadly. ‘Why don’t you do it, without me?’ ‘Without you? I can’t leave you. Who’d take care of you?’ ‘I can take care of myself.’ He started to become angry. ‘I’ve got some self-esteem left, you know.’ She smiled. He wasn’t certain how to interpret that expression of hers. ‘I want to do it together.’ ‘Why?’ ‘For old times’ sake.’ ‘Oh. I was afraid you’d say for love. Where has it gone, the love, our love?’ ‘Not again.’ ‘You owe me an answer.’ ‘I don’t owe you anything.’ The sharpness of her words quivered like a soldiers’ bayonet searching for its aim, it hit him on the forehead, he felt the pin piercing his skin. ‘I am sorry,’ she said. ‘That was rude. I didn’t… Suddenly she burst into tears. ‘What is it with me? Why is everybody looking at me, thinking I know the answers, why are they blaming me for their lives, and missed opportunities?’ ‘You are the mother.’ He bent over and tried to put his arm over her shoulder. She shook him off, looking wild and disorientated. ‘Not literally, but you behave like that. You tell people what to do, advise them, wrap your arms around them if they feel lonely. If you are good, you are goood! That is addictive. You captivate people with your attention and then, all of a sudden you let them go, tell them to leave.’ ‘Do I act like that with you too?’ He smiled. ‘I am used to it.’
‘He really pissed me off, you know. He wasn’t discussing politics. He was talking about our relationship. That is years ago!’ ‘He felt constraint by you, now he is looking for ways to get even with the past. He has to know why he left you. To assure himself it was the right thing to do. He feels he is still under your thumb.’ ‘Well I don’t keep him there. I never did.’ ‘You are a woman with strong convictions, that is not always easy for the other party. He needs to break up and breaking up cannot be done without scattering and damage.’ ‘He didn’t even listen to my arguments. He shut me up by saying that I never leave space for others’ opinions.’ ‘You have a sharp tongue.’ ‘Well I kept it to myself today. Even though I was stabbed in the back without a warning signal.’ ‘Let it go, let’s go to bed.’ ‘Will you leave with me?’ ’Yes, we’ll leave.’

Her youngest daughter was the first one to hear the news. ‘What about us?’ she asked. ‘What about you? All of you are leaving.’ ‘There will be no home to return to.’ ‘You can always go to your fathers’.’ ‘I have never lived there. This is my home.’ ‘This is just bricks and mortar.’ ‘My childhood was here. My room and my dogs are here. You are…’ The kid did not finish her sentence. She looked horrified. ‘You leave me alone! That is what you are doing. You don’t care. You put me in the world and now you don’t care!’ ‘I care,’ she tried unconvincingly. ‘About yourself you do. First you divorce Dad and then you leave us.’ ‘Stop it. Don’t talk to your mother like this.’ ‘Why not? What kind of mother are you anyway?’
‘He hates me.’ ‘Who?’ ‘Your father. He hates the guts out of me.’ ‘Well, you left him.’ ‘He claims he left me.’ ‘You know you made him leave. It was your scenario. He just played the part you wrote for him.’ ‘Is that how you see me? Manipulative, harsh and cold?’ ‘You can be,’ the girl admitted. ‘I am the only one who isn’t afraid of you.’ She smiled trying to soften her words. She hated to see her mother helpless like this. ‘I lost direction. Don’t know when or where, but somehow I lost touch with all of you and reality. Can’t feel you anymore like I did when you all were small children. I need a break, do you understand?’ The girl nodded, becoming her mothers’ mother at the moment, sixteen years old. ‘I think if you leave us now, again, you’ll lose my brother for ever.’ ‘And you?’ ‘Not me,’ she said trying to look brave and self-confident while the ground under her feet cracked. ‘I resemble you.’

image: Joost Sicking, marouflé on newspaper, 60x47cm 1965
###

Radio 2: Staatsomroep

Altijd is Kortjakje ziek.
Ieder uur afgewisseld met het Wilhelmus op Radio 2

Vandaag is een wetsvoorstel aangenomen waarin voorgeschreven staat wat voor muziek Radio 2 moet draaien - 35% Nederlandstalig – Radio 2 is staatsomroep geworden.

Daarom deze voorpublicatie van drie korte passages uit Wat de Hel! Roman over drie vrouwen in 2015, als Nederland een repressieve samenleving is geworden. De regering van Mark Rutte verplaatst het verhaal naar vandaag en naar de werkelijkheid.

Nu al bemoeit Den Haag zich met de kleding van burgers, de boeken die we lezen en de muziek op de radio.
Op cultuur wordt bezuinigd, we moeten ons overal en altijd kunnen legitimeren, niet-Nederlanders worden gecriminaliseerd en als zondebok gebruikt en wat doen wij?
We leggen ons erbij neer. We leveren onze vrijheid, die van onze kinderen en die van anderen in met een beleefde glimlach. Nog even en we moeten asiel aanvragen in Marokko om vrij te kunnen zeggen wat we denken, te kunnen geloven volgens onze overtuiging, muziek te maken, boeken te lezen en schrijven, toneelstukken op te voeren. Nog even en we worden, net als elders in Wat de Hel! gebeurt, gechipt als honden, zodat de overheid kan zien wanneer we waar zijn.

Ik dacht dat ik fictie schreef toen ik aan dat boek bezig was...

Passage 1: Sleutelplicht

Op de hoek is een café. Onder het overkapt portiek staan mensen te roken. Ze voeren een verhit gesprek over een bericht dat kennelijk in de krant van vandaag stond: alle burgers moeten een kopie van hun huissleutel inleveren bij de politie. De huissleutel dient voorzien te zijn van adres, sofinummer en een vingerafdruk van de hoofdbewoner.
‘Het is voor onze eigen veiligheid,’ hoor ik een man met zware stem zeggen. ‘Ik heb niets te verbergen. Mijn sleutel mogen ze hebben. Komt ook van pas als ik mezelf per ongeluk buitensluit.’ ‘Waarom willen ze bij mij thuis binnen kunnen?’ antwoordt een zwaarlijvige vrouw. ‘Ik vind het geen lekker idee, een vreemde die zomaar je huis in loopt. Ook al is het dan politie.’ ‘Je zult er aan moeten geloven,’ zegt haar vriendin terwijl ze een trek van haar sigaret neemt. ‘Ten eerste kom je op een zwarte lijst te staan en betaal je hoge boetes, als je op 1 mei je sleutel niet hebt ingeleverd. Ten tweede is er geen maatschappij meer die je een inboedelverzekering geeft.’

Passage 2: Staatsomroep

Nieuwslezers beginnen een soort heldenstatus te krijgen. Wij zijn de gidsen van de gewone man die zich verstrengeld weet door een info jungle. Er zoemt zoveel informatie, blogs, actualiteiten, meningen, verborgen commercials door de ether dat het filteren van nieuwsfeiten weer een vak is geworden. Het ministerie van Informatie & Ethiek heeft ingegrepen en een nieuwsdienst opgericht. Mijn baas vergadert wekelijks met de minister.
Zeven jaar geleden begon ik als nieuwslezer en langzaamaan zijn mensen mij als expert gaan zien. Ik krijg zelfs brieven waarin me om raad gevraagd wordt. Het secretariaat van het ministerie beantwoordt deze, altijd in lijn met het overheidsbeleid. Net als het nieuws dat wij brengen. Het is een intelligent communicatie concept, steeds volgens dezelfde regels. Eerst berichten we over toenemende onveiligheid. We clusteren gewoon reeksen van overvallen, moorden en inbraken, zodat het de burger duidelijk wordt dat er iets moet gebeuren. Zodra de samenleving er rijp voor is, komt het kabinet met een wetsvoorstel om misdaad en terrorisme terug te dringen, zoals enige tijd geleden de Veiligheidswet. Die wet geeft de overheid meer bevoegdheden om burgers te controleren en zonodig preventief vast te zetten. Onlangs is hieraan de Sleutelplicht toegevoegd. Door onze uitzendingen hebben veel mensen al voor de verplichte datum hun huissleutel ingeleverd bij de lokale politie, zodat die snel binnen kan als er onraad is.

Passage 3: Censuur

Ik ga naar de redactie vergadering. Waar ik te laat kom. Niemand schijnt het op te merken, zo druk zijn ze in debat verwikkeld. Een collega loopt verhit de vergaderkamer uit. Iedereen schreeuwt door elkaar. ‘Dit gaat te ver! Propaganda voor een fatsoenlijk regiem, à la, de kachel moet branden, maar dit...’ ‘Doe normaal man, we leven in een democratie. De meerderheid beslist. Je kunt miljoenen kiezers niet negeren.’ ‘Het hemd is nader dan de rok... Eigen bloed in eigen aders... Wat voor uitspraken zijn dat?’ ‘Ze hebben een punt. We moeten onszelf beschermen.’ ‘Het zijn fascisten.’ ‘Dat vind jij.’ ‘Dames en heren, we hebben werk te doen,’ intervenieert hoofdredacteur Jan de Wit kalm. ‘Wie het niet bevalt, kan zich terugtrekken.’ Doodse stilte. ‘Wij zijn vanaf onze oprichting de nieuwsdienst van de democratie. Dat blijven we, ongeacht onze eigen politieke kleur. Als de Puristen het land mogen regeren van de kiezer, dienen wij de Puristen. Zo simpel ligt het.’
Ik voel een koude rilling, maak een rekensom: ‘Even luisteren kan geen kwaad. Neem geen overhaaste beslissing, denk aan Amelie, denk aan Ma,’ fluistert een stem in mijn hoofd. ‘Je leest alleen maar voor, het kan heus geen kwaad om even te blijven zitten en luisteren...’
Jan houdt een kleine pauze. ‘De nieuwe minister-president hecht groot belang aan goede communicatie, die eerlijk en oprecht op de mensen overkomt. Om de juiste mensen op de juiste plek te hebben, zullen we allemaal opnieuw naar onze functie solliciteren.’ Nog voor het gemor hoorbaar wordt, heft hij zijn hand. ‘Maak je geen zorgen, als je goed bent, behoud je je baan.’


De werkelijkheid is meer bizar dan fictie kan zijn. Aanrader voor democraten: The End of America, Naomi Wolf (te verkrijgen bij boekhandels en bibliotheken die nog niet-Nederlandstalige boeken in stock hebben)

###

Mama is boos

Jeugdzorg maakt zich zorgen. Over de jeugd zou je denken, bijna goed ... Jeugdzorg maakt zich zorgen over haar imago. Het imago dat moet uitstralen dat Jeugdzorg zich zorgen maakt om de jeugd. ‘Beter voorkomen dan genezen’, denkt het instituut. ‘Er is al zoveel negatieve publiciteit.’ Dus grijpen ze in. Snel, effectief, met gerechtelijke beslissing, marginaal getoetst, zonder opgaaf van reden, worden kinderen bij hun moeder weggetrokken. Politie erbij, voor de veiligheid. Veiligheid van wie? Van de Jeugdzorgers natuurlijk.

In Nederland worden kinderen van asielzoekers in gevangenissen gezet, maar Nederlandse kinderen worden als kasplantjes bewaakt op basis van normen: is het kind op tijd op school en heeft het schone kleren aan? Regels die alleen naar uiterlijkheden kijken en geen ruimte hebben voor het individuele kind en zijn of haar moeder.

Een moeder die zich verzet wanneer haar kinderen bij haar worden weggehaald, is als een gevaarlijk dier. Vooral als ze het onterecht vindt dat jeugdzorg zich met haar gezinsleven bemoeit en haar beticht van slecht moederschap. Dus moeten de jongens en meisjes van Jeugdzorg een politie-escorte krijgen. De indruk die dat maakt op de betreffende kinderen en hun moeders is minder relevant.

De kinderen worden uit de klas gehaald. Lekker makkelijk, geen moeder in zicht. De allerkleinsten, die nog niet naar school gaan, moeten thuis opgehaald worden. Weggescheurd van de vrouw met wie hun navelstreng verbonden is en die als een tijgerin haar jong bewaakt. ‘Zie je wel, het is een labiele vrouw’.

Dan start een nieuwe procedure via de rechter. In bovenstaand geval duurde het twee weken eer de zaak voorkwam. De moeder kreeg gelijk van de rechter. De uithuisplaatsing was ongegrond en onterecht. Het leed al wel aangedaan. Moeder en kinderen voelen zich onveilig. Nachtmerries en de kleinste plast weer in zijn broek. Het litteken de gedwongen scheiding is rauw.

Van Jeugdzorg geen excuses, geen hulp, wel meer regels en een jonge HBO-er die eens per week thee komt drinken. Daarbij het gezin steeds weer ontzettend. De macht van onwetende goedbedoelende hulpverleners hebben ze aan den lijve ondervonden.

###

Om privacy redenen worden geen namen genoemd

Waiting for sunrise in North Africa

Le monde diplomatique published a map of Africa's energy infrastructure. Wonder where the sun is??

A concept of solar energy generated in the desert was molded into a foundation called Desertec on January 2009: “Clean Power from Deserts” in different regions of the world. Desertec Industrial Initiative (DII) led by Paul van Son, former Dutch utility executive, is a consortium that seeks a $560 billion investment in North African solar and wind installations over the next 40 years to empower North Africa as well as Europe. Plans are to start building the first power plant two years from now, in 2013. This is where the sun is.

But it is not on the map yet.

Recent developments in the Arab world, destabilising the region, will not prevent the desert from being solar planted, according to the DII website: 'By the year 2050 the population of North Africa will grow strongly. Accordingly, there will not only be a growing energy demand, but also an urgent need for jobs and economic prospects for the young generation. It is now even more important to point at these elements of our Desertec vision that go beyond the issue of clean energy supply.'

With this vision DII alignes with the European Union which was initially founded to bring longterm peace to the wartorn continent in 1953, through trade in coal and steel. Again, but this time a consortium of companies, NGO's and governments, look to energy trade to save the world. The sheiks of Abu Dhabi, no doubt, will be interested, since they started to diversify their countries income among others to renewable energy supply: Already 64% of the total Gross Domestic Product is generated from non fossil fuel sources, we write at Ecolutie: Power in Masdar City

The hard work though exists in bringing all these people, cultures, governments and interests together and create a winning situation for all (including the planet) This is why it takes so long for the sun to appear on the above map.
The Arab revolution might just give it a boost. Once the North African people are free to choose their rulers and to express their opinions, and as a side-effect of this democratisation the Europeans lose their Angst for Moslim dominance, coalitions will become easier to form and the sun can rise on the map.

###

Marrakech too marches

The uprising in the Middle East burgeoning democracy in Tunisia, leaving Caïro in chaos, turning Libya and Syria into warzones, seems to be unstopable despite all the sacrifices it costs.

'Beat terrorism with democracy', the Moroccan protesters chanted today at Djamaa El Fna, again turning a capital's square into a freezone. In Marrakech about 3000 people flooded the streets for freedom, women's rights, against terrorism and corruption.
King Mohammed VI denounced reforms,but he'll have to put his money where his mouth is. The bomb that exploded in the café Argana on April 28th and cost the lives of 17 people awoke fear that the authorities will stall reforms in the name of security.


###

Libya blogs on hold

Last night all articles about Libyan freedom fighters have been deleted from this blog. We got messages that they endangered the people who tweet from inside the country. That is the least of our intentions. If so, we seriously apologize.

Yes, it is dangerous to share information from a country under siege, bullied by an unscrupulous dictator. The only reason one does this is in hope for change. Change can be brought about by openness, free press, writers, tweeters, bloggers telling the world.
That is what we do @nonfiXe.

Freedom of expression is what the Libyan tweeters lack and what we defend in all honesty and with all the rights and wrongs that go with it.

The blogs about the Libyan freedom tweeters are offline for now. This does not mean we forget about them. A lot of people all around the world are on the look out for the freedom fighters to support and protect them.

No dictator can hunt down innocent men and women unpunished. No dictator can capture ideas or prevent them to spread.


Image: Al Sharrara, film by Mongi Farhani on how the Arab Revolution started in his hometown, Sidi Bouzid, Tunisia

###

Princess leaving watchtower

The Princess in her watchtower,
overview - the hallway
Black marble reflecting her sunny thoughts
while the kids are being rushed to school.

Now she's leaving
to become a wife
And the whole world is watching
towering to get a glimpse
while the kids are being rushed to school.


Image: Joost Sicking, Ivoren toren, oil on canvas, 1969, 135x70cm

###

Sagittarius on top - day 4

Dogshelter called Addis' Palace: a transparent door, tile roof and Sagittarius on top. Entirely build of used materials spread around the garden. The bone hanging alongside to tip the mailman on who is guarding.

###

We bought seven slaths, but that is not cheating we tell eachother - day 3

Third day of building. Feeling itchy for not writing all this time. Shaping a doghouse, à la, but being busy with it a whole week? Fun is a sustainable lifestyle, I blogged the day before. The most fun to me, is building stories containing words and sentences, shaping images that can't be drawn.
'Finish what you started' the little voice inside my head whispers. My construction mate is already hammering along. The sun is shining. Let's hit it.
The shelves - old cupboard - for the roof are heavy and hard to saw. We need extra wood to lift the floor a bit, so the dogs will not lie on the cold damp ground. The cupboard wood is not sufficient to cover floor as well as roof. It looks like we do have to buy extra materials. Feels like defeat. Heads down we walk into a building shop. 'You can use this board for the roof', the lady explains. I show her some photo's of Addis' palace. 'Oh, I wish I had time to do something like that,' she exclaims. 'I love hammering! Wouldn't it be nice to put tiles on the roof?' 'We have tiles, a whole damn pile of them. We just don't know how to use them.' 'It is easy,' she starts to teach. A few minutes later we leave the shop, very happy, we did not buy the wood. Admittedly, we bought seven slats of € 1,29 each. But that is not cheating, we tell eachother. The cupboard becomes a floor and the roof is turning into a real nice real houselike canopy covering the dogshelter.
The dogs give it a try. Addis looks puzzled and hesitates to enter, the other two snoop around looking for something to eat or chew on. Maybe tomorrow they can move in. Evening falls. The sky darkens with clouds. Looks like the sunny weather is over. The wind howls, it starts to hail. The improvised doghouse is tested for the first time.

A bamboozled patchwork dwelling - day 2

We have been hammering and pulling nails out of broken down picknick tables for two days now. Our hands are sore, turned black like the smoking chimney of an Industrial Age factory. It is quite a puzzle, to build a doghouse with scratches and pieces.
'Mabye this fits? No? Okay here is some other wood.' 'Ja! if we add ...' 'We need more nails.'

Addis' palace needs to be dry, safe and warm. We break our backs and crunch our brains on the construction. We fortify the walls with large trunks of leftover chestnut wood.

In the front there will be transparant plastic, so daylight can enter, when we need to clean the doghouse. The parts of the old cupboard we want to use for the roof are heavy and... not enough. Some additional shelves are sought for in the garden.

Is building with used materials really that sustainable?
Well, it takes time, a lot of time - at least with the materials we have - You have to like a bamboozled patchwork dwelling for result.
The sun is shining, the garden and the attic tidy up while hammering. And the dog will have its' personalised house, one no other dog in the world has.
It is fun. And fun, I am sure, is one of the most sustainable lifestyles

###

Addis' palace: Used materials Doghouse - day 1

The challenge: building a doghouse with what is around.
Chopped trees from last summer, broken down tables, wandering pieces of wood, leftover stones, whatever comes to the mind to build Addis'palace. A warm, dry place to spend the night underneath a blanket of stars and clouds. We are halfway. Can she sleep in it tonight?

To all anonymous repliers

More and more people respond to the blog about the Libyan twittering activist, who suddenly fell still after intensive tweeting from Tripoli. The blasting silence scared many others and myself. What happened to him? Nobody seems to know.

Recently, reactions started to come in. ‘He is still out there’ as well as ‘They took him, we saw a picture of his body’. These reactions come in anonymous. And each and every one of them renders a piece of the puzzle, sometimes blurring it, but mostly giving new clues. Some people urge me to take all info from the net, as if Gaddafi is going to read my blog and find new things that lead him to …

The anonymous thing is what bothers me most. I don’t think my Tripoli friend will like it either; since he asked to retweet as much as possible, he seems to be a guy who chooses for openness and wants the world to know what is going on in his country, Libya.

So dear responders, if you like to share something with me, sign with your name. Should you – for whatever reason – want to abstain from having your comment published, just say so, and it will stay between the two of us. Do you want me to publish it, say so too, and we’ll look into it. As long as you sign your posts and we can reach you by email. A comment without a name is no comment and will be trashed, so it is a waste of time to even push the send button.

In the meantime I hope the Tripoli tweeter and his loved ones are all right and we will hear from him and from the other tweeters in Libya soon.
Although this is a personal blog, I can speak for nonfiXe in this matter: We, at nonfiXe, wish for the whole world to be free.

###

Code Silence from Libya

Hearsay is going to become the biggest problem for mankind, due to the growing influence of social media. Nobody knows what is true or false when twittered, facebooked, wikileaked. We cannot check the correspondence between real and virtual. In true life you meet somebody, look him or her in the face and decide whether you trust the person or not. In fact we don’t even know for sure if our virtual friends exist for real. We can only deduct, check the Internet for more info and follow our gut feeling. The same goes for you, dear reader, you don’t know for sure whether I exist or not. Maybe I am somebody’s avatar.

But we do develop some kind of intuition on what is true and what is not, while using the social media. When browsing on the Arab Revolution you encounter messages that look sincere. And since everybody leaves traces, you can search deeper into the messenger and find this person trustworthy, or not.
On twitter we have seen messages of scared, but brave Libyan civilians who wanted nothing more than freedom. Links to youtube showed blurred short movies of Tripoli at war, a dictator crashing on his own people. Sirens and gunshots companied the phone recorded images.
The people calling out to the world were obviously not prepared to become freedom fighters, since their profiles are traceable. They show photos of children and homes, give information about jobs. In short, anyone who is looking for the identity of opponents of the Gaddafi regime can easily find them. This makes them trustworthy but endangers them as well. If I can find this much information on a person, any dictators’ intelligence is capable of doing so.
In the beginning of March the Tripoli bloggers fell silent. White letters written on a black sheet screamed without a sound: ‘Code Silence’.
It lasted two weeks before the international community finally decided Libya had had enough Gaddafi terror. Now the war is complete and out in the open. But the Libyan tweeters are still not heard from. Meanwhile the International Community of Tweeters keeps looking for them on the Internet. Today I encountered a Chicago tweetmate who sent a promising message about one of the Tripoli freedom fighters: ‘Yes, someone talked to him on 10th of March, he was safe then. No news after.’
I don’t know who is this woman from Chicago. We never met until today I retweeted her message. I don’t know whom she talked to that spoke to the Tripoli tweeter. I can only hope the message is true and the guys in Libya are still at large and safe.

All names and personal information are deleted from this blog on May 8th 2011

###

Unlock the world

Don’t you hate it: when adding someone on linkedin they have blocked their friends. It almost a personal assault, apparently they assume you (or anyone else in their linkedin peer group) will ‘steal’, abuse or spam the people they know.

As a matter of fact, hiding your contacts is showing that you are not a sharing person. You do not understand the principles of the social media. The value of it is in transparency, sharing knowledge, information and friends.

The contacthiders are still in the middle of the Industrial Revolution era, when knowledge was power. Today sharing is power and protection as well. Protection from dictatorship.

Unlock the world and start sharing and browsing.

###

5 principes voor energie

Stijn van Liefland stelde op LinkedIn - Groene Kernenergie - de vragen: waar moet groene kernenergie aan voldoen? en Wat doen we met het afval?

Hieronder een aanzet tot het antwoord en hopelijk tot een vruchtbare discussie.

Bewegen in de goede richting als principe

Volgens mij kun je voor groene kernenergie dezelfde criteria toepassen die voor alle ontwikkelingen (zouden moeten) opgaan: is het een beweging in de goede richting? De kant op waar mens en aarde beter van worden, of op z’n minst niet geschaad en waar een dusdanig profijt uit komt dat het economisch haalbaar is. Nu, hier, daar en later.
Over economische haalbaarheid kun je een hele kast opentrekken, want als we huidige economische (en politieke) systemen anders inrichten, komt het ‘haalbaarheidscriterium’ er ook anders uit te zien.

Om een vergelijking te trekken, de bouw van een kolencentrale is m.i. een beweging in de verkeerde richting. We investeren een gruwelijke som geld in energie productie die ertoe leidt dat mensen in mijnen blijven werken, de bevolking in de buurt van die mijnen heeft een verhoogd risico om ziek te worden, de kolencentrale zelf stoot ook nog eens een hoop ellende uit en we blijven afhankelijk van fossil fuels, vooral omdat de investering terug verdiend moet worden en het overstappen op andere, duurzame methoden wordt allengs moeilijker als er een infrastructuur ligt.

Energie deskundigen blijven volhouden dat renewables onrendabel zijn, niet voldoende kilowatt opleveren, wispelturig zijn en dat de surplussen niet opgeslagen kunnen worden. Ze zitten vast in het economische systeem dat de belangrijkste factoren niet mee rekent: volksgezondheid, well being, biodiversiteit et cetera, zowel op de plek waar de energie geproduceerd en verbruikt wordt, als daar waar de grondstoffen gedolven worden. Ze zitten bovendien vast in hun denken over (on)mogelijkheden over de wijzen van opwekken, opslaan en distribueren van energie.

Een uitgangspunt om de energie huishouding vorm te geven: energie is gratis. Nu niet meteen gaan lachen, maar probeer terug te redeneren. Energie is namelijk gratis, want de zon levert dagelijks genoeg. Alle energie vormen stammen van de zon, ook de olie en kolen, ook de wind, ook de wijze waarop planten groeien. De natuur heeft talloze manieren om de zonne energie op te slaan en/of om te zetten in groei. We hoeven alleen maar uit te vinden hoe dat gebeurt.

Een van de principes in de natuur is dat de wijze van gebruik en opslag van zonne energie overal anders gebeurt. Zie de diversiteit van plantensoorten, maar ook, olievoorraden zijn groter in bepaalde delen van de wereld. Hetzelfde geldt voor kolen, gas, aardlagen. Analoog hieraan kunnen we stellen dat één en dezelfde oplossing niet overal op dezelfde manier en niet megalomaan grootschalig toegepast kan worden. Met andere woorden: iedere winkelstraat is verschillend. In Barcelona koop je andere producten dan in Jeruzalem of Parijs.
Dit neemt overigens niet weg dat je kunt leren van elkaar, maar je moet steeds onderzoeken welke oplossing – of combinatie – in welke context het beste is op dat moment.

Alle opbrengsten en kosten moeten meegewogen worden. Daarmee bedoel ik uitdrukkelijk niet alleen euro’s of dollars. Je komt dus voor dilemma’s te staan. Bijvoorbeeld in Zuid Afrika, waar kolen rijk voor handen zijn, de bevolking arm is en de vraag naar energie groeit. De snelste uitweg lijkt inderdaad zo’n kolencentrale te zijn, zoals ze die momenteel bouwen met ondermeer geld van de Wereldbank. Het argument luidt: we zijn te arm om voor dure renewalbles te kunnen kiezen. Zuid Afrika kiest dus voor het opwekken van energie door een systeem op te zetten dat nog jarenlang zal moeten draaien om terug verdiend te worden en neemt op de koop toe dat de bevolking van het betreffende gebied verzwakt en planten en dieren verdwijnen in plaats van meteen te kiezen voor een gezondere wijze van energie opwekken en die 2.1 miljard dollar te investeren in onderzoek en gebruik van zonnepanelen bijvoorbeeld. Heel goed denkbaar als je honger hebt. De vraag blijft of degenen die honger hebben en het werk in de mijnen moeten verzetten ook degenen zijn die profiteren van de opbrengsten. En mee hebben gekozen voor deze optie. Het antwoord op deze vraag ligt nogal voor de hand. Maar het dilemma is duidelijk: snel op conventionele manier scoren en de nadelen op de koop toe nemen. Of, lange termijn denken en nu niet te vreten hebben.
De rijke landen hebben hierin zeker ook verantwoordelijkheid te nemen om meerdere historische redenen, uit empathie, maar ook uit welbegrepen eigen belang: wij hebben bewezen baat bij duurzame energie opwekking en productie in ontwikkelingslanden waar zich veel natuurlijke rijkdommen bevinden waarvan we (indirect) profiteren en daarnaast, als er geen armoede is, zijn er minder vluchtelingen en is er een grotere kans op wereldvrede. (Kort door de bocht maar op nonfixe en ecolutie staat dit in diverse stukken beter uitgewerkt)

Afval is onderdeel van het productieproces, dat kunnen we niet loskoppelen: afval en de verwerking ervan bepalen mede hoe ‘groen’ bijvoorbeeld de thorium reactor is. Misschien is er een manier om het afval te recyclen? Behalve afval is ook de grondstof die we gebruiken van groot belang. Zoals we hebben gezien met biobrandstoffen die voedselprijzen omhoog jagen.

Daarnaast schieten we op een bewegend doel. Wat vandaag een geweldig mooie oplossing is, kan morgen een destructieve industrie zijn. We kunnen niet zeggen dat de Industriële Revolutie slecht is geweest, maar we moeten nu wel verder op een andere manier. Net als organismen evolueren ook energie vraagstukken en oplossingen. Dat houdt het spannend en daarom moeten we blijven onderzoeken en vragen stellen. Zoals het oude gezegde: elk voordeel heeft z’n nadeel. En we kunnen niet alles overzien, wat maar goed is ook.

Vijf belangrijke principes die uit bovenstaande volgen zijn:
Energie is gratis;
De natuur geeft het voorbeeld;
Opwekken, produceren, opslaan en distribueren zal overal anders moeten gebeuren;
Grondstof en afval vormen onderdeel van het productie proces en dienen zodanig meegewogen te worden;
Blijven onderzoeken en vragen stellen.

Punt blijft, wat een wijze oud-energie man gisteren tegen me zei: ‘Niet energie maar de mens is het probleem.’

###

Investing in death

Six out of ten of the most prominent Dutch pension funds invest in arms for Libya, claiming they don’t break the law - the UN as well as the Dutch government does the same, so who are they not to earn money on the killing fields? - In other words, the involved pension funds do not feel accountable. Apparently they lack backbones as well as intelligentsia to formulate their own investment principles.

A fund for pensions, one would imagine, thinks of its’ clients who depend on it when they grow old. One might presume that a pension fund is looking for investments that enable the pensionada’s to live a convenient life. The day I reach the age of 80, I probably will need help in the house, maybe I am not able to live by myself anymore and suffer from Altzheimers’ disease, or some other age illness. Whatever it is my generation and me need to sustain our quality of life, it surely has to be accomplished by younger people.

Prognoses point out that this is exactly what we will be lacking in the Netherlands, on the European continent: young working people. These young-ones live in Africa and South America where the majority is young, poor and gladly would learn a job to earn a living.
Now it turns out that Dutch pension funds do not invest in life, but in death. News agency RTL published a research that an unknown number of the 500 funds invest in the arms industry, notably supplying weapons to the Ghadaffi regime in Libya. Machine guns and other shooting garbage to kill and suppress, is what they want to pay our old age with.

Apart from a despicable morality the concerned pension funds show a very narrow view on what should be their mission: keeping quality of life for their clients. Instead of investing in education or health care to enlighten the burdens of old age, the pension funds support the killing of the future labour force. Like in Libya, where the median age is 24 years, as stated by the CIA World Factbook. By doing so, the old people of tomorrow might own enough money to pay for services, but nobody to render these. The European pensionada’s will need an army too, in order to protect their wealth from angry (with reason!) and traumatised survivors out of Africa. How much more destructive can it get?

A fund for people should invest in people.

More on sensible investments: nonfiXe – de kosten van immigratie (Dutch) and Ecolutie – Unconventional Wisdom 6 De economie schreeuwt om migranten (Dutch)

Image: painted skull by Joost Sicking, 1964

###

Naweeën

Pats. Ineens is het donker op de paar kaarsen na, die extra vrolijk branden door de nadruk die de nacht op hun vlammen legt. De competitie met de gloei- spaar- & ledlamp voorbij.
Op straat lopen mensen met zaklantaarns. Het kleine winkelcentrum is deze koopavond een spookhuis geworden waar mensen elkaar vinden op de tast, herkennen op gehoor, waar kassa’s en bonuskaarten dienst weigeren en het winkelpersoneel verward gehaast alle klanten naar buiten probeert te leiden door deuren die normaal gesproken elektrisch openen en nu enkel een smalle doorgang zijn, gestokt in een beweging op het moment dat het hele dorp en enkele omringende kernen door de nacht werden overvallen. ‘Mijn schoonzoon heeft zijn restaurant vol mensen zitten, maar hij kan niet koken zonder stroom,’ zegt een buurman die ik per ongeluk verblind met mijn lichtblauwe knijpkat. Zo’n grote storing geeft altijd een gevoel van opwinding die mensen nader tot elkaar brengt. Maar het moet natuurlijk niet te lang duren. Een half uurtje ditmaal. Te overzien zou je denken. Maar dan komen de naweeën.

‘Ik heb geen Internet. Heb jij Internet?’ ‘Verrek, ik ook niet.’ ‘Misschien is de router van het padje. Even resetten.’ De router wordt gereset. Computers opnieuw opgestart. Maar nog steeds geen Internet. SMS naar onze man van de systemen, Ruud Prompt. Binnen vijf minuten is hij ter plekke. ‘Ik was toch in de buurt.’ Ruud kruipt manhaftig in de kast waar de server staat. Ai, een hardware probleem. En dat op vrijdagavond om 23.00h. Een heel weekend zonder Internet! Iedereen in paniek: werk, huiswerk, en niet te vergeten het broodnodige contact via sociale media - afgesloten. We moeten het met elkaar doen. Eeeeek, niet meer aan gewend.
Zaterdagochtend overwegen we om maar weer eens een papieren krant te kopen. Welke? Je koopt een, twee of drie kranten, maar het is saai. Er staan teveel letters in die je niet wilt lezen en een heleboel andere artikelen ontbreken.
Gelukkig, Ruud belt aan. Hij neemt de oude stofbak die dienst weigert en ons toegang tot de wereld ontzegt – de dictator! – mee voor een goede beurt. Lekker puh! Dezelfde avond nog hebben we weer beeld, Prompt heeft z’n naam eer aangedaan.

Dan is het zondag. De vaatwasser begaf het maanden geleden al. Afwassen blijkt zo zijn voordelen te hebben, vooral omdat de kinderen er door gestimuleerd worden om te koken (wie kookt hoeft niet af te wassen) Gretig proberen ze allerlei recepten. Gretig proeven wij de baksels.
Dus Ma moet afwassen en misschien de kids eens leren om op te ruimen tijdens het koken, niet iedere pan uit het kastje te trekken en meer van dies. Hey, het water is ijskoud, lijkt wel afkomstig van een gletsjer. Eentje die nog niet ernstig gesmolten is, maar waar je het ijs nog in voelt prikken op blauw aanlopende handen. Misschien is de (elektrische) boiler leeg? Half uurtje wachten, ondertussen het nieuws checken op twitter en eclectisch digitaal kranten lezen.
Nee dus, het ding is kapot. Alle dingen die in kasten zitten hebben besloten dit weekend kapot te gaan. Water koken en met emmers van de badkamer naar de keuken lopen. Afwassen is een sport en dagtaak geworden.

‘Nee mevrouw, die is niet te repareren. Het is bovendien een vreemde boiler. Hij ligt. Die heb ik niet op voorraad,’ zegt de loodgieter. Hij vertrekt. Ik ga twee emmertjes water halen, in de badkamer. ‘Jongens, vanavond een eenpansgerecht! En allemaal met de lepel uit de pan eten.’ Gelukkig koken we op gas.

###