Op macroniveau: armoede bestrijden zodat mensen niet in de situatie komen waarin ze vatbaar zijn voor handelaren die mooie beloftes doen over werk en opleidingen, welke nooit worden waargemaakt. Frank heeft hierover vandaag een mooi verhaal geschreven op zijn blog: http://frankvanempel.blogspot.com
Maar dat is de lange weg.
Vrouwen (en in toenemende mate mannen of jongens) die gedwongen worden tot prostitutie, huishoudelijk of ander werk om ‘schulden’ aan reisagenten terug te betalen, zijn daar nu niet mee geholpen.
De ‘gelukkigen’ onder de slaven die kunnen ontsnappen of opgepakt worden door de vreemdelingendienst worden maar al te vaak in vreemdelingenbewaring gezet. Harde verhoren in politiebureaus en gevangenissen, nodigen niet uit om de dienstdoende diender in vertrouwen te nemen. ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Hoe ben je hier gekomen?’ ‘Welke kleur had het uniform van de stewardess??? Net zei je dat je over een rechte weg liep en nu is de weg ineens krom. Welke van de twee is het????’ (Wie zo’n verhoor wil ervaren kan het lezen op www.nonfixe.nl: ‘Faillissement van een Bot Land’)
Een diender met het hart op de juiste plaats en een klein beetje gevoel voor realiteit, herkent een slachtoffer van mensenhandel binnen enkele minuten. Dat zijn namelijk vaak mensen die geen paspoort (meer) hebben, die weinig weten over hoe hun reis georganiseerd is en, die liegen over het land van herkomst (zoals hen met dreigementen is ingeprent)
Uit angst en schaamte wordt de waarheid liever niet verteld. De goede diender haalt er dan een ‘expert’ bij, meestal een vrijwilliger of een vreemdelingenadvocaat. Die krijgt een uurtje of wat in hetzelfde Huis van Correctie om het vertrouwen te winnen. Dat lukt niet!
Wij, van Stichting Vast in Den Bosch, werden er ook bij gehaald als de politie een inval had gedaan in een bordeel en een erg jong meisje zonder papieren ‘gevangen’ had, dat niet wilde praten en met dode ogen voor zich uit staarde. Dan maakten we de volgende afspraak: We komen en nemen iemand mee aan wie je geen vragen stelt, geen identiteitsbewijs, niks. We blijven zolang als nodig en als ze wil, nemen we het meisje mee naar huis.
Indertijd ving Vast zo’n 80 uitgeprocedeerde vrouwen en kinderen op. Een groot aantal daarvan was slachtoffer van mensenhandel. De sterksten, die al met ons gepraat hadden en overwogen om aangifte te doen, of aangifte hadden gedaan, hielpen. Zo’n sterke vrouw ging mee naar het politiebureau. Zíj praatte met het meisje in de cel. Zíj wist wat er in dat hoofdje omging. Daarna ging de kleine mee. En de eerste tijd werd er NIETS gevraagd. Ze kon in bad en kreeg eten van thuis, want er was altijd wel een landgenote in de buurt. Ze werd opgevangen in haar eigen taal door andere vrouwen die de gewoonten uit haar land kennen. En pas later, als ze een beetje aangesterkt was en wat meer vertrouwen had in de Nederlandse begeleiding, begonnen de gesprekken. Maar dan kende je elkaar al, gewoon door dagelijks dingen samen te doen.
Er ging veel mis in onze opvang van mensen zonder toekomst met een verleden dat ze liever vergaten, maar zich steeds weer opdrong. Vrouwen uit zoveel landen, met verschillende geloven en met eigen talen. Maar er ging ook heel veel goed. De vrouwen van toen, de slachtoffers van toen, zijn nu weerbare moeders met diploma’s en banen, en met littekens die af en toe jeuken, maar dan krabben ze en gaan door met hun leven.
Deze blog is in vliegende vaart geschreven na een uitzending van human.nl over BlinN: ‘samen sterk’ van en door slachtoffers van vrouwenhandel, voor slachtoffers van vrouwenhandel. Goed initiatief, maar wat valt op? Justitie in Nederland is nog geen stap verder dan in 1996, toen ik er zelf voor het eerst mee te maken kreeg. Vandaar dit bericht.
NB Voor wie wil weten hoe groot het mensenhandel probleem is (groter dan ooit te voren): ‘A crime so monstrous’ geschreven door Benjamin Skinner
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten