A middle-aged woman's portrait

‘What do you think?’ she said to her second husband. Her gleaming eyes staring out of the window as if in a far distance, but the green leaves roofing an abundant tree stopped the view from reaching a stale grey sky she would not have given a second look. ‘The kids are grown up. They don’t need us any more.’ Her voice sounded as if she were begging, but he knew she was not. She was giving orders, hiding them in her tone of voice. Her proposal puzzled him. ‘Are you serious?’ The idea sounded completely insane and in a twisted way very attractive. ‘It is easy,’ she continued. ‘All we have to do is do it.’ One of the dogs climbed on her lap. Its tail swaying, eyes just as gleaming as hers. ‘She likes the plan,’ she said, pointing at the dog with her ringed finger. ‘You’ll never go through with it,’ he tried. And he wondered why he loved this woman so much. She used to be attractive, he mused, thinking about all the fights he started out of jealousy. Now he wasn’t jealous anymore. What was there to be jealous about? Even if she’d sleep with another man, he couldn’t care less. As long, he admitted to himself, he didn’t know the guy, ‘cause that would be painful. ‘Come on.’ She put on her seductive face from way back then. It looked pitiful to him. He saw the black marks of sleepless nights around her eyes, the thin lines bittering her mouth and the attempt of the chin to conceal its double. ‘Nobody will miss us.’ ‘We would,’ he answered. ‘You’d stop dying your hair and shaving your legs. I doubt if you would wear a bra ever again.’ ‘What’s that got to do with it?’ ‘Losing discipline.’ His voice smothered. ‘Look at you yourself,’ she shrieked. ‘You don’t shave more then once a week. You don’t even shower or use deodorant.’ ‘Let’s not argue.’ He was tired. He wanted to sleep. Why didn’t she stop? ‘I love you,’ he tried. Her eyes iced on him downsizing him until he felt like a midget in a winterstorm. ‘Stop that.’ He put his hand up in defence. ‘Don’t you dare and hit me!’ ‘I wasn’t going to hit you. I never hit a woman in my life. Why start now? Please, let us stop. Have a drink with me.’ He poured the wine. She swallowed hers and continued. ‘Think of it. Just think of it. Only you, me, and the dogs. No people. Never again people. We’ll grow our own vegetables and forget about the world.’ ‘Sounds appealing,’ he admitted, ‘in theory’. You won’t stand a whole week alone with me, he thought. It made him sad. He had given all he had, but it left him empty, his large body was empty, nothing but air keeping it. Suddenly he felt hungry. ‘Do you want to eat something?’ ‘No thanks’. She was checking her emails now and reading facebooks’ timeline. She didn’t look up to see his nose dripping. It dropped right on her dashboard. ‘Oh shit!’ ‘Sorry,’ he said and tried to remove the drop with his sleeve. She looked away, sought relief in the eyes of the dog that was watching her as if comprehending. He heard her sigh when he walked to the kitchen. No, you won’t last a week alone with me, he thought sadly. ‘Why don’t you do it, without me?’ ‘Without you? I can’t leave you. Who’d take care of you?’ ‘I can take care of myself.’ He started to become angry. ‘I’ve got some self-esteem left, you know.’ She smiled. He wasn’t certain how to interpret that expression of hers. ‘I want to do it together.’ ‘Why?’ ‘For old times’ sake.’ ‘Oh. I was afraid you’d say for love. Where has it gone, the love, our love?’ ‘Not again.’ ‘You owe me an answer.’ ‘I don’t owe you anything.’ The sharpness of her words quivered like a soldiers’ bayonet searching for its aim, it hit him on the forehead, he felt the pin piercing his skin. ‘I am sorry,’ she said. ‘That was rude. I didn’t… Suddenly she burst into tears. ‘What is it with me? Why is everybody looking at me, thinking I know the answers, why are they blaming me for their lives, and missed opportunities?’ ‘You are the mother.’ He bent over and tried to put his arm over her shoulder. She shook him off, looking wild and disorientated. ‘Not literally, but you behave like that. You tell people what to do, advise them, wrap your arms around them if they feel lonely. If you are good, you are goood! That is addictive. You captivate people with your attention and then, all of a sudden you let them go, tell them to leave.’ ‘Do I act like that with you too?’ He smiled. ‘I am used to it.’
‘He really pissed me off, you know. He wasn’t discussing politics. He was talking about our relationship. That is years ago!’ ‘He felt constraint by you, now he is looking for ways to get even with the past. He has to know why he left you. To assure himself it was the right thing to do. He feels he is still under your thumb.’ ‘Well I don’t keep him there. I never did.’ ‘You are a woman with strong convictions, that is not always easy for the other party. He needs to break up and breaking up cannot be done without scattering and damage.’ ‘He didn’t even listen to my arguments. He shut me up by saying that I never leave space for others’ opinions.’ ‘You have a sharp tongue.’ ‘Well I kept it to myself today. Even though I was stabbed in the back without a warning signal.’ ‘Let it go, let’s go to bed.’ ‘Will you leave with me?’ ’Yes, we’ll leave.’

Her youngest daughter was the first one to hear the news. ‘What about us?’ she asked. ‘What about you? All of you are leaving.’ ‘There will be no home to return to.’ ‘You can always go to your fathers’.’ ‘I have never lived there. This is my home.’ ‘This is just bricks and mortar.’ ‘My childhood was here. My room and my dogs are here. You are…’ The kid did not finish her sentence. She looked horrified. ‘You leave me alone! That is what you are doing. You don’t care. You put me in the world and now you don’t care!’ ‘I care,’ she tried unconvincingly. ‘About yourself you do. First you divorce Dad and then you leave us.’ ‘Stop it. Don’t talk to your mother like this.’ ‘Why not? What kind of mother are you anyway?’
‘He hates me.’ ‘Who?’ ‘Your father. He hates the guts out of me.’ ‘Well, you left him.’ ‘He claims he left me.’ ‘You know you made him leave. It was your scenario. He just played the part you wrote for him.’ ‘Is that how you see me? Manipulative, harsh and cold?’ ‘You can be,’ the girl admitted. ‘I am the only one who isn’t afraid of you.’ She smiled trying to soften her words. She hated to see her mother helpless like this. ‘I lost direction. Don’t know when or where, but somehow I lost touch with all of you and reality. Can’t feel you anymore like I did when you all were small children. I need a break, do you understand?’ The girl nodded, becoming her mothers’ mother at the moment, sixteen years old. ‘I think if you leave us now, again, you’ll lose my brother for ever.’ ‘And you?’ ‘Not me,’ she said trying to look brave and self-confident while the ground under her feet cracked. ‘I resemble you.’

image: Joost Sicking, marouflé on newspaper, 60x47cm 1965
###

Radio 2: Staatsomroep

Altijd is Kortjakje ziek.
Ieder uur afgewisseld met het Wilhelmus op Radio 2

Vandaag is een wetsvoorstel aangenomen waarin voorgeschreven staat wat voor muziek Radio 2 moet draaien - 35% Nederlandstalig – Radio 2 is staatsomroep geworden.

Daarom deze voorpublicatie van drie korte passages uit Wat de Hel! Roman over drie vrouwen in 2015, als Nederland een repressieve samenleving is geworden. De regering van Mark Rutte verplaatst het verhaal naar vandaag en naar de werkelijkheid.

Nu al bemoeit Den Haag zich met de kleding van burgers, de boeken die we lezen en de muziek op de radio.
Op cultuur wordt bezuinigd, we moeten ons overal en altijd kunnen legitimeren, niet-Nederlanders worden gecriminaliseerd en als zondebok gebruikt en wat doen wij?
We leggen ons erbij neer. We leveren onze vrijheid, die van onze kinderen en die van anderen in met een beleefde glimlach. Nog even en we moeten asiel aanvragen in Marokko om vrij te kunnen zeggen wat we denken, te kunnen geloven volgens onze overtuiging, muziek te maken, boeken te lezen en schrijven, toneelstukken op te voeren. Nog even en we worden, net als elders in Wat de Hel! gebeurt, gechipt als honden, zodat de overheid kan zien wanneer we waar zijn.

Ik dacht dat ik fictie schreef toen ik aan dat boek bezig was...

Passage 1: Sleutelplicht

Op de hoek is een café. Onder het overkapt portiek staan mensen te roken. Ze voeren een verhit gesprek over een bericht dat kennelijk in de krant van vandaag stond: alle burgers moeten een kopie van hun huissleutel inleveren bij de politie. De huissleutel dient voorzien te zijn van adres, sofinummer en een vingerafdruk van de hoofdbewoner.
‘Het is voor onze eigen veiligheid,’ hoor ik een man met zware stem zeggen. ‘Ik heb niets te verbergen. Mijn sleutel mogen ze hebben. Komt ook van pas als ik mezelf per ongeluk buitensluit.’ ‘Waarom willen ze bij mij thuis binnen kunnen?’ antwoordt een zwaarlijvige vrouw. ‘Ik vind het geen lekker idee, een vreemde die zomaar je huis in loopt. Ook al is het dan politie.’ ‘Je zult er aan moeten geloven,’ zegt haar vriendin terwijl ze een trek van haar sigaret neemt. ‘Ten eerste kom je op een zwarte lijst te staan en betaal je hoge boetes, als je op 1 mei je sleutel niet hebt ingeleverd. Ten tweede is er geen maatschappij meer die je een inboedelverzekering geeft.’

Passage 2: Staatsomroep

Nieuwslezers beginnen een soort heldenstatus te krijgen. Wij zijn de gidsen van de gewone man die zich verstrengeld weet door een info jungle. Er zoemt zoveel informatie, blogs, actualiteiten, meningen, verborgen commercials door de ether dat het filteren van nieuwsfeiten weer een vak is geworden. Het ministerie van Informatie & Ethiek heeft ingegrepen en een nieuwsdienst opgericht. Mijn baas vergadert wekelijks met de minister.
Zeven jaar geleden begon ik als nieuwslezer en langzaamaan zijn mensen mij als expert gaan zien. Ik krijg zelfs brieven waarin me om raad gevraagd wordt. Het secretariaat van het ministerie beantwoordt deze, altijd in lijn met het overheidsbeleid. Net als het nieuws dat wij brengen. Het is een intelligent communicatie concept, steeds volgens dezelfde regels. Eerst berichten we over toenemende onveiligheid. We clusteren gewoon reeksen van overvallen, moorden en inbraken, zodat het de burger duidelijk wordt dat er iets moet gebeuren. Zodra de samenleving er rijp voor is, komt het kabinet met een wetsvoorstel om misdaad en terrorisme terug te dringen, zoals enige tijd geleden de Veiligheidswet. Die wet geeft de overheid meer bevoegdheden om burgers te controleren en zonodig preventief vast te zetten. Onlangs is hieraan de Sleutelplicht toegevoegd. Door onze uitzendingen hebben veel mensen al voor de verplichte datum hun huissleutel ingeleverd bij de lokale politie, zodat die snel binnen kan als er onraad is.

Passage 3: Censuur

Ik ga naar de redactie vergadering. Waar ik te laat kom. Niemand schijnt het op te merken, zo druk zijn ze in debat verwikkeld. Een collega loopt verhit de vergaderkamer uit. Iedereen schreeuwt door elkaar. ‘Dit gaat te ver! Propaganda voor een fatsoenlijk regiem, à la, de kachel moet branden, maar dit...’ ‘Doe normaal man, we leven in een democratie. De meerderheid beslist. Je kunt miljoenen kiezers niet negeren.’ ‘Het hemd is nader dan de rok... Eigen bloed in eigen aders... Wat voor uitspraken zijn dat?’ ‘Ze hebben een punt. We moeten onszelf beschermen.’ ‘Het zijn fascisten.’ ‘Dat vind jij.’ ‘Dames en heren, we hebben werk te doen,’ intervenieert hoofdredacteur Jan de Wit kalm. ‘Wie het niet bevalt, kan zich terugtrekken.’ Doodse stilte. ‘Wij zijn vanaf onze oprichting de nieuwsdienst van de democratie. Dat blijven we, ongeacht onze eigen politieke kleur. Als de Puristen het land mogen regeren van de kiezer, dienen wij de Puristen. Zo simpel ligt het.’
Ik voel een koude rilling, maak een rekensom: ‘Even luisteren kan geen kwaad. Neem geen overhaaste beslissing, denk aan Amelie, denk aan Ma,’ fluistert een stem in mijn hoofd. ‘Je leest alleen maar voor, het kan heus geen kwaad om even te blijven zitten en luisteren...’
Jan houdt een kleine pauze. ‘De nieuwe minister-president hecht groot belang aan goede communicatie, die eerlijk en oprecht op de mensen overkomt. Om de juiste mensen op de juiste plek te hebben, zullen we allemaal opnieuw naar onze functie solliciteren.’ Nog voor het gemor hoorbaar wordt, heft hij zijn hand. ‘Maak je geen zorgen, als je goed bent, behoud je je baan.’


De werkelijkheid is meer bizar dan fictie kan zijn. Aanrader voor democraten: The End of America, Naomi Wolf (te verkrijgen bij boekhandels en bibliotheken die nog niet-Nederlandstalige boeken in stock hebben)

###

Mama is boos

Jeugdzorg maakt zich zorgen. Over de jeugd zou je denken, bijna goed ... Jeugdzorg maakt zich zorgen over haar imago. Het imago dat moet uitstralen dat Jeugdzorg zich zorgen maakt om de jeugd. ‘Beter voorkomen dan genezen’, denkt het instituut. ‘Er is al zoveel negatieve publiciteit.’ Dus grijpen ze in. Snel, effectief, met gerechtelijke beslissing, marginaal getoetst, zonder opgaaf van reden, worden kinderen bij hun moeder weggetrokken. Politie erbij, voor de veiligheid. Veiligheid van wie? Van de Jeugdzorgers natuurlijk.

In Nederland worden kinderen van asielzoekers in gevangenissen gezet, maar Nederlandse kinderen worden als kasplantjes bewaakt op basis van normen: is het kind op tijd op school en heeft het schone kleren aan? Regels die alleen naar uiterlijkheden kijken en geen ruimte hebben voor het individuele kind en zijn of haar moeder.

Een moeder die zich verzet wanneer haar kinderen bij haar worden weggehaald, is als een gevaarlijk dier. Vooral als ze het onterecht vindt dat jeugdzorg zich met haar gezinsleven bemoeit en haar beticht van slecht moederschap. Dus moeten de jongens en meisjes van Jeugdzorg een politie-escorte krijgen. De indruk die dat maakt op de betreffende kinderen en hun moeders is minder relevant.

De kinderen worden uit de klas gehaald. Lekker makkelijk, geen moeder in zicht. De allerkleinsten, die nog niet naar school gaan, moeten thuis opgehaald worden. Weggescheurd van de vrouw met wie hun navelstreng verbonden is en die als een tijgerin haar jong bewaakt. ‘Zie je wel, het is een labiele vrouw’.

Dan start een nieuwe procedure via de rechter. In bovenstaand geval duurde het twee weken eer de zaak voorkwam. De moeder kreeg gelijk van de rechter. De uithuisplaatsing was ongegrond en onterecht. Het leed al wel aangedaan. Moeder en kinderen voelen zich onveilig. Nachtmerries en de kleinste plast weer in zijn broek. Het litteken de gedwongen scheiding is rauw.

Van Jeugdzorg geen excuses, geen hulp, wel meer regels en een jonge HBO-er die eens per week thee komt drinken. Daarbij het gezin steeds weer ontzettend. De macht van onwetende goedbedoelende hulpverleners hebben ze aan den lijve ondervonden.

###

Om privacy redenen worden geen namen genoemd

Waiting for sunrise in North Africa

Le monde diplomatique published a map of Africa's energy infrastructure. Wonder where the sun is??

A concept of solar energy generated in the desert was molded into a foundation called Desertec on January 2009: “Clean Power from Deserts” in different regions of the world. Desertec Industrial Initiative (DII) led by Paul van Son, former Dutch utility executive, is a consortium that seeks a $560 billion investment in North African solar and wind installations over the next 40 years to empower North Africa as well as Europe. Plans are to start building the first power plant two years from now, in 2013. This is where the sun is.

But it is not on the map yet.

Recent developments in the Arab world, destabilising the region, will not prevent the desert from being solar planted, according to the DII website: 'By the year 2050 the population of North Africa will grow strongly. Accordingly, there will not only be a growing energy demand, but also an urgent need for jobs and economic prospects for the young generation. It is now even more important to point at these elements of our Desertec vision that go beyond the issue of clean energy supply.'

With this vision DII alignes with the European Union which was initially founded to bring longterm peace to the wartorn continent in 1953, through trade in coal and steel. Again, but this time a consortium of companies, NGO's and governments, look to energy trade to save the world. The sheiks of Abu Dhabi, no doubt, will be interested, since they started to diversify their countries income among others to renewable energy supply: Already 64% of the total Gross Domestic Product is generated from non fossil fuel sources, we write at Ecolutie: Power in Masdar City

The hard work though exists in bringing all these people, cultures, governments and interests together and create a winning situation for all (including the planet) This is why it takes so long for the sun to appear on the above map.
The Arab revolution might just give it a boost. Once the North African people are free to choose their rulers and to express their opinions, and as a side-effect of this democratisation the Europeans lose their Angst for Moslim dominance, coalitions will become easier to form and the sun can rise on the map.

###

Marrakech too marches

The uprising in the Middle East burgeoning democracy in Tunisia, leaving Caïro in chaos, turning Libya and Syria into warzones, seems to be unstopable despite all the sacrifices it costs.

'Beat terrorism with democracy', the Moroccan protesters chanted today at Djamaa El Fna, again turning a capital's square into a freezone. In Marrakech about 3000 people flooded the streets for freedom, women's rights, against terrorism and corruption.
King Mohammed VI denounced reforms,but he'll have to put his money where his mouth is. The bomb that exploded in the café Argana on April 28th and cost the lives of 17 people awoke fear that the authorities will stall reforms in the name of security.


###

Libya blogs on hold

Last night all articles about Libyan freedom fighters have been deleted from this blog. We got messages that they endangered the people who tweet from inside the country. That is the least of our intentions. If so, we seriously apologize.

Yes, it is dangerous to share information from a country under siege, bullied by an unscrupulous dictator. The only reason one does this is in hope for change. Change can be brought about by openness, free press, writers, tweeters, bloggers telling the world.
That is what we do @nonfiXe.

Freedom of expression is what the Libyan tweeters lack and what we defend in all honesty and with all the rights and wrongs that go with it.

The blogs about the Libyan freedom tweeters are offline for now. This does not mean we forget about them. A lot of people all around the world are on the look out for the freedom fighters to support and protect them.

No dictator can hunt down innocent men and women unpunished. No dictator can capture ideas or prevent them to spread.


Image: Al Sharrara, film by Mongi Farhani on how the Arab Revolution started in his hometown, Sidi Bouzid, Tunisia

###

Princess leaving watchtower

The Princess in her watchtower,
overview - the hallway
Black marble reflecting her sunny thoughts
while the kids are being rushed to school.

Now she's leaving
to become a wife
And the whole world is watching
towering to get a glimpse
while the kids are being rushed to school.


Image: Joost Sicking, Ivoren toren, oil on canvas, 1969, 135x70cm

###