zaterdag 28 april 2012

mis-kraam

was je nog
vol en levendig
in een toekomst
geworteld
aarde gedragen
Hel
bleef in de kaarsen
die niet doven
Heb
Ik
Een
Fout
Gemaakt
die
onherstelbaar
is

###

dinsdag 17 april 2012

Thuis met een andere naam

'Ik ben thuis!' Op de achtergrond schreeuwen kinderen.

Zo klinken de stemmen van peuters, ik denk dat het peuters zijn. Ze had beloofd te bellen als ze thuis was. Het duurde drie dagen. Vodafone! Zo blijkt. Niet de telecom van haar land.

'Kwam je door de douane?' - Stilte - 'Ja' - Stilte - 'Ik heb nu een andere naam.' - Stilte - 'Mijn moeder is blij. Ik ook.'

Dus ze is terug en veilig. Ze heeft haar naam ervoor opgegeven. Leeft met een valse identiteit in haar geboorteland. Het meisje met de krachtige benen, de sterke wil en de drang naar vrijheid. Die brachten haar naar Nederland. En ook weer terug. Wij wilden haar niet.

Het ga je goed, meisje met nieuwe naam. Jij kunt alles.

###

donderdag 12 april 2012

Schemering

En daar lopen ze dan, achter de rolstoel. Het had ook een rollator kunnen zijn. Die leeftijd hebben ze inmiddels wel. De twee vrouwen die hun mannen voortduwen voorbij mijn raam. Wat zijn ze? Zestig, zeventig jaar. Kwiek pratend. De echtgenoten kwijlend in hun slaap voortgeduwd. Ik luister hen na. De lage stappen van de lage hakken klinken door de woorden.

Ondertussen zit het meisje in het vliegtuig op weg naar haar moeder.
Ze praten over het verleden alsof het de toekomst is. Het meisje in het vliegtuig luistert stil. Het voorland, het vaderland. Stiekem kijkt ze naar de man links van haar. Hij slaapt met zijn mond open. Licht gesnurk met een vage geur van whisky.
Ze denkt over de toekomst in de verleden tijd.

Een hond blaft en ergert de buren. De moeder van het meisje slaapt vannacht niet. Morgenvroeg ziet ze haar dochter na vijf jaar.

De vrouwen met de rolstoelen draaien de hoek om. Geraas overstemt hun gesprek. Ze staan een moment stil en kijken naar boven. Even zijn ze in een rechte lijn verbonden: het meisje met het voorland en de vrouwen met het achterland. De lucht trilt. Een passerende fietser merkt het niet. De vrouwen doen een knoop van hun jas dicht. Het meisje in het vliegtuig trekt haar sjaal over haar hoofd.

Dan valt de schaduw in de laatste schemering.

afbeelding: Stad van de mens, Joost Sicking, hout en verf, 1969

###

LEES

Ik schrijf niet. ik SCHREEUW.
De woorden zijn fysiek en hard.
Tetterend in je oren. Beukend tegen je borst. Hees word ik ervan.
En wat doe jij? Je sust. Je wiegt.
Je leest niet. Je hoort niet.
Hier een prijsje. Daar een compliment.
Vorm Vorm VORM
Geen inhoud
Nooit INHOUD

Hoe kun je? Hoe durf je? Te prijzen wat je niet kent

LEES de SCHREEUW

Verafschuw de woorden
Om wat ze betekenen

Heb de woorden lief
Om wat ze betekenen

Kies

###

maandag 9 april 2012

Ik zal je missen

Ze gaat. Ze vertrekt. Uit een laag land waar ze om hulp vroeg, maar niet kreeg. Ze wilde bijdragen. Ze droeg bij. Zoveel haar sterke schouders konden dragen. Op krachtige benen. Het enige wat ze terug verlangde was Vrijheid. Vrijheid van bewegen. Vrij om te werken, te lachen en lief te hebben.

Maar dat zit er GODNONDEJU niet in. Want wij zijn bang voor haar. Stel dat ze mijn huis pikt, of mijn baan. Ook al is zij twintig en ben ik zestig of zeventig of dertig voor mijn part. Ook al wil ze voor me zorgen als ik dat zelf niet meer kan.
Ook al wordt ze weer misbruikt, als ze terug keert. Ook al moet ze de gevangenis in. Dat moet ze hier trouwens ook. Want ze heeft niet de juiste papieren. Die zal ze nooit krijgen. Welke verkrachter schrijft een verklaring? Welke onderdrukker zet een stempel en handtekening onder zijn misdaden? Geen bewijs... Oh jawel. Bewijs genoeg. Maar niet in het juiste format. Ze liegen toch allemaal?!?

De verklaring van de Universele Rechten van de Mens gaat voor haar niet op. Had ze maar ergens anders geboren moeten worden. Eigen schuld. Kan ik er wat aan doen? We kunnen ze toch niet allemaal toelaten? Nederland is al zo vol. Ze komen gewoon een uitkering trekken. Ja profiteurs dat zijn het, allemaal. Van de Grieken (die hebben echt nog nooit gewerkt en kloppen nu bij ons aan) tot de Tsjetenen (crimineel, ik zeg je, crimineel!!). Van de Chinezen (nou ja, die werken tenminste, koken redelijk goed en vooral goedkoop en lossen hun zaakjes onderling op) tot de Turken (importeren vrouwen en ontvoeren kinderen in de naam van de Islam, echt waar). Van de Marokkanen (allemaal last van ADHD, kijk maar om je heen, en ze bevolken onze gevangenissen, jaa.. van belastinggeld) tot de Irakezen (kunnen best terug).
Ze sturen hun kinderen. Jaaa, kijk maar naar Mauro. Spelen op ons sentiment. En dan komen ze er achter aan. Ik zweer je. Over tien jaar herken je Nederland niet meer. Kun je niet meer praten met je buren, want ze verrekken het gewoon om zich aan te passen.

Dit Lage Land. Met de Lage Standaard. Waar de kou muren om mensen heen trekt. Waar oude mensen vereenzamen. Waar jongeren geen opleiding krijgen. Waar kunst een hobby is en geen vak. Waar ministers mogen liegen om hun baan te behouden. Waar onschuldigen in gevangenissen belanden om een papieren reden. Waar we allemaal in zo veel en zo groot mogelijke auto's willen rijden over de paar honderd gestrekte kilometers A2. Waar Europa een vloekwoord dreigt te worden. Dit is echt een land waarvan de grenzen gesloten moeten blijven.

Ter bescherming van de rest van de wereld. Houd de bekrompenheid binnen Neerlands grenzen. Er is veel buitenland. Dan is er voor miljarden mensen tenminste nog hoop.

Voor haar die vertrekt.
Ik zal je missen.

###

zondag 8 april 2012

Liever het gevaar thuis

Trots toont ze haar paspoort en een groene kaart waarop de vreemdelingen politie heeft aangetekend dat ze vrijwillig terugkeert. Ze is vastbesloten. 'Ik kwam hier op zoek naar vrijheid. In het begin liep ik rechtop met lichte schouders. Toen werd ik illegaal. Het eerste jaar ging het nog wel. Het tweede jaar werd al moeilijker. Ik heb goede kleren. Ik werk en ik verzorg mezelf. Aan de buitenkant zie je niets. Maar van binnen sterf ik langzaam.'

Er rijdt een politiewagen door de straat. 'Voor hen hoef ik niet meer bang te zijn.' De groene kaart die ze in haar hand klemt, is de vrijbrief. 'Het leven hier is niet vrij. Ik word snel ouder. Ik mis mijn moeder. En waarvoor? Voor een open lucht gevangenis.'

Ze heeft haar vertrek stil voorbereid. Zoveel mogelijk veiligheidsmaatregelen ingebouwd. Ze weet niet wat ze aantreft in haar thuisland. Of ze ongemoeid door de douane komt. Ze weet niet of ze niet meteen gearresteerd wordt. Haar vlucht destijds haalde de krant. Overheidsmedewerkers noemden haar een landverrader. Een grotere aanklacht is ondenkbaar in haar vaderland waar een totalitair regiem met straffe hand heerst.

Maar toen ze op een avond uitschoot met het vleesmes en zichzelf lelijk sneed. Toen ze niet naar een arts kon om het bloeden te stelpen. Daar zat op haar kamertje, toekijkend hoe het bloed met iedere hartslag harder uit haar hand stroomde. Toen besloot ze dat ze niet langer in Nederland wilde blijven.

Ze is jong en intelligent. Ze voorziet volledig in haar eigen onderhoud, ondanks het werkverbod dat geldt voor illegalen. Ze werkt bij mensen thuis en achter coulissen. Ze heeft vrienden gemaakt en fietst met tulpen op haar bagagedrager door de stad. Een mooie, jonge, krachtige vrouw die goed Nederlands spreekt en schrijft. Een aanwinst zou je denken voor een vergrijzende samenleving.

Ze vertrekt. Ondanks het negatieve reisadvies dat geldt voor haar land van herkomst. Ondanks haar eigen angst. Want de autoriteiten hier zijn voor haar niet beter dan de heersers daar. Liever het gevaar thuis onder ogen zien, dan bang ontheemd schuilen. Ze is dapper en sterk. Net als vele van haar lotgenoten. Maar de moed en de kracht die nodig zijn om onderdrukking te ontvluchten, worden niet gezien in een samenleving die geregeerd wordt door lafaards.

###

vrijdag 6 april 2012

Economische moord en economische zelfmoord ineen

Het stuk op nonfiXe 'De vicieuze cirkel van de armoede' van gisteren, haalt de Internet krant DeWereldMorgen.be aan. In dat artikel spreekt de Belgische auteur Professor Dr. Etienne Vermeersch aan op gebrek aan ethiek en onkunde. Onkunde die blijkt uit de uitspraak dat een minister de wet moet volgen. De regering maakt de wet! De wet is geen statisch begrip, die dient mee te fluctueren met het maatschappelijk belang, zo valt de tekst te parafraseren.

Dan is het avond. Minister Kamp vertoont zich op de Nederlandse televisie. En hij doet wat de Belgische prof voorschrijft, maar nog een graadje erger. Hij refereert aan de wet die hij heeft te volgen - neemt geen verantwoordelijkheid voor het maken van wetten - en vervolgens slaat hij ons juridische staatsbestel van tafel door de Raad van State in de hoek te zetten. Een Raad van State overigens waar zijn vriend Donner een niet onbelangrijke functie bekleedt die hij op weinig transparante wijze heeft verkregen.

In beide gevallen gaat het over asielzoekers. Dat die vooral weg moeten en niet mogen werken. Kort door de bocht? Nou nee, want daar komt het bottom line op neer.

In Griekenland klaagt een 77-jarige apotheker zijn regering op de meest genadeloze wijze aan. Dimitris Christoulas pleegt zelfmoord met een pistool op het drukke Syntagmaplein in Athene. In zijn afscheidsbrief staat dat hij liever waardig aan zijn einde komt, dan eten te moeten zoeken in vuilnisbakken. Het zelf bijeen gespaarde pensioen van de man is in de rook der bezuinigingen opgegaan. De Grieken spreken van economische moord in plaats van over zelfmoord.

De Belgen en de Nederlanders zijn niet beter. Hier plegen kabinetsleden even harde economische aanslagen, liefst op de zwakste groepen in de samenleving. Vandaag in Nederland zijn de jongeren aan de beurt, die geen stage mogen lopen om hun studie af te ronden. Ze moeten terug naar derde wereld landen die gekort worden op ontwikkelingsgelden, en krijgen zo min mogelijk vaardigheden en kennis mee.

Tegelijkertijd twittert Groenlinks kamerlid Tofik Dibi dat in 2025 470.000 extra mensen in de zorg nodig zijn en de prognose is dat er maar 20.000 beroepskrachten bijkomen.

Dus, wat doen we: we sturen waardevolle arbeidskrachten weg naar een lege toekomst en creƫren tegelijkertijd een tekort waar we zelf de dupe van zijn. Dat is economische moord en economische zelfmoord in een.
Bravo!

###

woensdag 4 april 2012

De Doorschuiffabriek

Johan denkt aan zijn caravan, terwijl hij zijn e-mail opent. Het ding kan wel een wasbeurt gebruiken, voordat hij en zijn vrouw er volgende week mee op uit trekken. Wanneer kan hij dat doen? Misschien kan hij vanmiddag na de lunch weg. Hier is toch niet veel te beleven. Johan werkt bij provincie Likmevestje. Al zo’n dertig jaar. Sinds hij zijn studie regionale economie afrondde. Hij kent het klappen van de zweep inmiddels.

In de mailbox zit een pdf met teksten over een krachtig Europees project waarvan Johan de manager is. Met een zucht opent hij het mailtje. ‘Wat willen ze nu weer?’ Maar het valt mee. Hij hoeft alleen maar akkoord te geven. Zonder naar de inhoud te kijken, roept hij zijn secretaresse. ‘Akkoordeer jij die teksten even voor me. Ik ben vanmiddag buitenshuis en kan niet gestoord worden.’ Hij pakt zijn jas van de kapstok en vertrekt.

Aan de andere kant van het provinciehuis heeft Hugo een bespreking over een brochure die hij moet uit besteden. Gelukkig zijn er door het College preferred suppliers aangewezen en hoeft hij alleen maar op de lijst te kijken wie er aan de beurt is voor de opdracht. Nadat Hugo genoteerd heeft wat de oplage moet zijn en waar de dozen met drukwerk straks heen moeten, opent hij zijn pc. De secretaresse van Johan bevestigt in een e-mail dat de pdf over het Europees programma goedgekeurd is. Hugo zendt met een druk op de knop de teksten door naar de drukker. Zo weer iets afgerond. Tijd voor koffie.

Een week later worden tweehonderd boeken met essays afgeleverd in de hal van het provinciehuis. Johan is met zijn vrouw en caravan op pad. Hugo neemt ze aan. De secretaresse weet niet voor wie de uitgave bedoeld is. De dozen worden zolang opgeslagen.

Na een maand vraagt de gedeputeerde aan Johan waar de teksten zijn. Hij wil ze meenemen naar Brussel waar een nieuwe tender is. Door te laten zien hoe goed ze dat vorige project hebben gedaan, hoopt de bestuurder geld los te krijgen voor een volgend project. Johan is de boekjes allang vergeten. Hij voelt lichte paniek opkomen en blaft naar zijn secretaresse. Zij weet het ook niet. ‘Je bent incompetent,’ gromt Johan. ‘Ik zal het zelf wel weer oplossen.’ Hij belt met Hugo. ‘Ja, ik kan het me herinneren,’ zegt die. ‘Maar waar liggen die dingen ook al weer? Ik zoek het uit.’

Johan neemt de middag vrij. Hij kan niet tegen zoveel stress. Rond vieren belt Hugo op zijn mobiele telefoon. ‘Gevonden.’ De volgende ochtend brengt Johan de boeken naar de gedeputeerde. Hij heeft zelf de tekst nog steeds niet gelezen. Maar het ziet er aardig uit. En, helemaal volgens de huisstijl van Likmevestje. De bestuurder complimenteert Johan en suggereert dat hij op de lijst staat voor een promotie. Om dat te vieren, belt Johan zijn vrouw en vraagt of ze die middag met hem wil lunchen in de stad. ‘Hier is toch niet veel te doen,’ zegt hij. ‘Dan kunnen we meteen even kijken naar nieuwe kussens voor in de caravan.’

De gedeputeerde op zijn beurt, kijkt evenmin naar wat er geschreven staat. Hij laat een doos boeken in zijn dienstauto zetten en vertrekt naar Brussel. Daar maakt hij indruk met de uitgave, die ongelezen het archief in gaat. De provincie krijgt subsidie voor een volgend project, hetgeen de gedeputeerde meer aanzien in het College geeft. Johan maakt promotie en koopt een grotere caravan.

De boeken liggen in diverse kasten. Ongelezen. Dat is maar goed ook voor Johan en zijn vrienden. Want de vormgever, de preferred supplier, wist helegaar niet wat hij ermee aan moest. Het waren Engelse teksten. Hij heeft zijn best gedaan. De arme zzp-er is een drukke man en neemt niet de tijd om zich te verdiepen in de inhoud van wat hij vormgeeft. Als gevolg daarvan staan grafieken op de verkeerde plaats, zijn alinea’s driedubbel afgedrukt en andere overgeslagen. Er staan wat onleesbare tekens in de tekst en de inhoudsopgave klopt niet. Maar dat geeft niet, want het kan niemand iets schelen.

Voor wie het zich afvraagt: De schrijvers zijn al lang uit beeld. Ze hebben betaald gekregen en daarmee basta.

###