donderdag 12 januari 2012

Stop Assad! No more killing in Syria - a petition from Avaaz

Just signed a petition and accordingly sent an email to Russian's president, Mr Medvedev, to stop Syria's bloodshed NOW. Think it is time the world's leaders come to understand that they are there for us instead of vice versa. Should you want to join the petition, here is the link.

Dear Mr Medvedev,
As you probably acknowledge by now: Ancient oppressive politics are past time. People, individuals, have become mature, independent and are connected. We, the people of the Earth, will no longer accept slaughter, oppression or slavery. Nowhere on this planet. We are perfectly capable of deciding for ourselves what is right. Our leaders need to be our servants and good democratic guides.
If not we will topple them. Just like that, without violence - we are fed up with violence - but stronger then any dictators' army. The killing in Syria has to end NOW. The regime of Assad needs to be prosecuted for its crimes, and it will with or without other politicians' consent. Russia's leaders too will encounter the power of the people, soft, persistent and effective. Do not chose the wrong side. Wishing you all the wisdom and humanity required for your job

Sincerly, Caro Sicking


image: Avaaz.org Arrest Syria's torturers

###

maandag 9 januari 2012

De Verloren Zoon

Joost Sicking, de Verloren Zoon, detail,
potlood op papier, 1967 Achmea collectie
Jeroen Bosch schilderde de Verloren Zoon rond 1500. Joost zocht zijn schildersroots rond 1965 rondom hetzelfde thema. Vandaag kwam onze Verloren Zoon thuis. Hij had olifanten bereden en was ervan af geworpen, zo'n 3 meter naar beneden. En toen weer omhoog geklommen, op de rug van de gigant. Hij had tijgers geaaid en meisjes getemd. Meisjes met wie hij een balanceer act opvoerde voor een goed betalend publiek.
De Verloren Zoon kwam thuis als een overwinnaar van wel getrimde koningspoedels met de geur van circusstallen in zijn neus en haar. Hij blaakte. Zelfvertrouwen zwol in de getrainde biceps. Voor hem geen grenzen. Niet meer. Nooit meer. Hij had een poot van de tijger gekregen, dociel, met grote bruine ogen in de oranje met zwart gestreepte vacht, flonkerend waren die ogen, en gevangen in de kooi van de menner. Flonkerend zijn ook weer de ogen van de Verloren Zoon, gevangen in de kooi van regelgeving die zegt dat hij hier niet mag zijn. Hij laat zich niet meer vangen. Hij is vrij.
Wie zegt dat Jeroen Bosch een zwerver schilderde, heeft het mis. Bosch schilderde een vrij man. Joost ook. Joost is de opa van de Verloren Zoon die hij nooit gekend heeft.

Voor 'de Verloren Zoon', mixed media, 200x200cm, 1967/68, klik op de link Joost Sicking

###

woensdag 4 januari 2012

Komen in blauw, gaan in rood

Gisteren moest mijn auto gekeurd worden. Een Peugeot van bijna 20 jaar oud die in mijn ogen de fijnste auto ter wereld is, snel, wendbaar, klein van buiten, groot van binnen. Het is de tweede auto in ons huishouden en, ondanks mijn voorkeur voor de kleine blauwe rakker, gebruiken we het beestje nauwelijks nog zelf. Kinderen met rijbewijs, vrienden en familie rijden er in rond, parkeren verkeerd, overschrijden snelheidslimieten. Kortom, een deelauto avant la lettre waar velen plezier van hebben.

De garage belt terwijl ik met mijn broer en zijn kinderen de honden uitlaat in een waaierig bos met plassen als vijvers op het zandpad. Mijn neefje van zeven laat zich net lachend vallen in de zuigende modder. 'Ooit komt er een eind aan,' zegt autodokter Wim droog. Iets met een doorgeroeste linkerbalk - er zit een gat in de bodem - en nog wat mankementen. Teveel om op te noemen eigenlijk en teveel ook om nog te repareren in termen van hoeveel investeer je in een oude auto.
We laden de honden en kinderen in de andere, eerste, auto voordat een van die vervaarlijk zwiepende en krakende takken op hun hoofd kan vallen. Natte vachten en hete adem walmen tegen de ramen terwijl de modder van de laarzen langzaam droogt op de bekleding. Mijn broer baalt nog meer dan ik. Hij heeft tenslotte de afgelopen twee maanden in dat Peugeotje gereden en is er aan gewend geraakt. 'Hoe moeten we nu terug naar huis, Pap? vraagt zijn dochter angstig.

'Krijg ik nog iets terug voor die auto?' 'Maak je geen illusie,' zegt Wim. 'Die Volvo daar, is helemaal goed en die verkoop ik voor tweehonderd Euro. 'Tweehonderd?' Mijn broer wordt wakker. 'Mag ik er een stukje in rijden?'
Een uur later is hij de eigenaar van 'Meneer Bob', zoals de kinderen de bak noemen.
Mijn nichtje is opgetogen over het avontuur: 'We komen in een blauwe auto en gaan terug in een rode' 'Ja,' antwoordt mijn broer, 'en als deze gekeurd moet worden, ruilen we 'm gewoon om voor een gele.' Hij grijnst er nogal cynisch bij. Gek dat het goedkoper is om een andere auto te kopen dan om je eigen auto te repareren.

'Door het fietsenplan van mijn werkgever is het voor mij voordeliger om een nieuwe fiets te kopen, dan de oude naar de fietsenmaker te brengen,' oppert een vriend wat later. Hetzelfde geldt voor computers, tv's, frituurpannen in december, voor winterjassen waarvan de rits vastgelopen is. Kortom, kopen, kopen, kopen om te bezuinigen.

###

dinsdag 3 januari 2012

Alles kan anders zijn #WatdeHel!

Ik wil schrijven. Waarover? Doet er niet toe. Michel Seuphor zei het me twintig jaar geleden al. ‘Je bent er klaar voor’.
Het verhaal over de Jasmijn Revolutie wordt steeds rijker en dringt zich op. Nog niet helemaal klaar voor de eerste zin. Het is een verhaal als een Amaryllis, alles zit in de bol en je ziet de bloem groeien. Iedere dag, ongeduldig om te bloeien. Het duwt zich naar voren, gaat alles beheersen, steeds houd ik het tegen. En, ben er voortdurend mee bezig. Wie is die vrouw? Die NL journaliste die de verkiezingen in Tunesië gaat verslaan? Is ze vrijgezel? Minnares van een getrouwde man? Dat was ze. Nu lijkt ze meer op een echtgenote met een zoon? Dan krijgt de man ook meer karakter.
Verhalen trekken door je hoofd als het leven. Alles kan anders zijn.
Tot de eerste zin. Dan wordt het bepaald. Dan is het.
Woorden zetten de zinnen, componeren de betekenis en ineens staat alles zwart op wit, terwijl het ook wit op zwart had kunnen zijn. Of rood op groen. Whatever. Ineens is het voorbij, want de belofte is opgesloten in iets vasts, concreet. Er is een begin en een midden. Er is een einde. Kut.
Wat begon als een ontdekking is een vaststaand feit geworden. Woorden, zinnen, opvolging, compositie, allemaal leggen ze vast. Een revolutie begint met hoop. Hoop op een betere wereld, op een beter leven. Dan komt er een constitutie, de ijzeren grondwet en zodra die is geschreven gaat het leven gewoon door, tot de volgende revolutie. De grandeur zit in de revolutie, in de Hoop, in de wanorde waarin iets kan worden wat nog niet is. Frank zou zeggen: deconstructie, ontregeling. In de chaos vindt de mens zijn/haar ( sociaal gewenste /, ben tenslotte een vrouw) raison d’être. Het ongeschreven verhaal is de wildcard. Want alles kan anders zijn.


###