vrijdag 24 december 2010

Guest blog: Snitsel on Human Behaviour



December 24th 2010.

Prins Snitsel, our undercabinet reporter, is researching human behaviour since November 26th 2009, the day he was born. Today Snitsel writes on the importance of indoor trees, breaking balls and puppets. This article is also published @nonfiXe blog.
By Snitsel Addison (Prins)

Tomorrow is Christmas day; people have been talking about it for weeks. They carry trees inside the house and decorate them with balls. Looks very funny, a tree with shiny glimmering red and gold balls in it. I wish there were trees growing like this in the woods. What a play!

When I checked one of the balls really close up I saw my distorted eye staring back at me. This frightened me, made me jump uncontrollably backwards in a swirl, much similar to the one I’ve been practising for quite a while now without success, but here today, doing it subconsciously, it turned out to be just the kind of swirl I wanted to be able to perform. I did not reckon that, besides the indoor tree, there was something else new that is usually not there. They had put up a tiny hutlike home – wooden with a straw canopy - with puppets inside. The puppets resembled people, most men in dresses, and a baby. One of the men wore bird wings. He bungled on the straw roof, smelling like the attic and dusty. There were some animals inside the cabin too, a sheep, a camel and a mule. Apparently the puppets were fragile, for, in my swirl, I hit the winged person first and he fell down breaking one of his wings on the head of the camel. That collapsed on its hoofs, fell aside on the crib of the baby and took one of the dressed men in his fall.

The noise scared me even more than the strange small unmoveable people. I turned quickly and by accident touched a golden ball. It fell on the stone floor in high tones and scattered all over the place. One of the pieces pierced my foot. Ouch. Never before I saw a ball as aggressive as this one. While trying to swing the stinging pieces of the ball out of my foot I did not pay attention to the indoor tree. It started to shake like a cocktail on a party before I noticed I had kicked it with my hurting toes. The tree swung to and fro three times and then decided to obey gravity, tumbling a little more to the left, losing balance and with an enormous blow it smacked against the floor amidst the scattered ball and broken puppets.

At that same moment my human ran into the room excited and shouting: Snitsel!! I sought refuge underneath the Chinese cabinet and lay there shaking. Can’t think of anything I did wrong, but boy, is he angry with me. Without giving me one more look, my human started to sweep the broken balls and puppets, erected the tree and shouted at his wife when she entered the room quite bewildered asking what ‘for heavens’ sake’ was happening.

Now I have been studying human behaviour for more than a year – since the day I was born - and I know that whenever they use the words ‘for heavens’ sake’, they mean serious business; then something is really really wrong, and usually the dog did it, or the kid, or something else outside themselves and smaller. So I stayed down under the cabinet and watched them clean up.

The shiny balls were all broken. He asked her: ‘What do we decorate this tree with? The whole family will be here in half an hour and we have a bare tree.’ She sighed (human behaviour when not knowing the solution to an apparent problem) Then she brightened up. ‘Wait. I have an idea.’ She started to run around the house picking up my toys, taking all of them into the kitchen (my favourite place). I heard the tap run. Blushed from activity she re-entered the room; ‘I washed them all. He – she pointed at me and I started to shiver even more fiercely for I know what humans are capable off – likes this tree. Why don’t we make it a doggy Christmas tree and put his stuff into it?’
From beneath the cabinet I watched them decorate the tree with my toys. They hung my favourite, a fluffy rabbit, in the top. No way I can ever reach it without the tree falling (strange, normal trees don’t fall when you piss on them or jump against their timber)

Just after they finished decorating the doorbell rang. A bunch of people and children entered. They laughed and seemed happy. The kids wanted to play with me and while I was having fun I heard my human tell the guests that I ruined their tree, but amidst his peers he laughed about it.

Evening fell, they ate, they drank, they talked until midnight. When the clock stroke twelve, all people in the room stood up from their chairs, toasted with glasses held high and repeated the same words: ‘Merry Christmas’.

Prins Snitsel undercabinet reporter on human behaviour for Doggy Review, in the series ‘On People’, today is guest blogger for nonfiXe. You can reach him through his twitter account: prinssnitsel, leave a comment here or contact nonfiXe.

donderdag 23 december 2010

Blood Euro


HRW lately issued ‘Development without freedom’, report on how the Ethiopian government spends aid money [1]. The 111 pages lead to one conclusion only: $ 3 billion Western aid dollars annually donated are used to suppress the Ethiopian people and to keep the ruling party in power. No freedom of expression, censured press, arbitrarily detentions without charge or trial, suppressive laws that severely limit nongovernmental organisations (NGO’s), flawed elections et cetera.
The donors (i.e. US, UK, the Netherlands, Canada, EU, Worldbank) know how aid is translated in politics, and keep on paying.

Some people manage to escape from the Meles regime, like the members of Youth circus Addis Ababa, aged 14 to 25 year at that time. They came to the Netherlands asking for one thing only: Freedom.
Although they all tell the same stories of abuse and renowned human right organisations write reports that affirm the credibility of their statements, the Dutch Immigration Service was not inclined to believe the youngsters. Now they find themselves in a deadlock, forced on them by one of Ethiopia’s large sponsors, the Dutch government. Waiting for the European Court of Human Rights to decide over their fate. This waiting can take years.

An example of what life was for the youngsters in Ethiopia:
A day before court, one of the boys asks his lawyer if he can speak to the judge in private. There is still something he did not talk about. The advocate gives him little chance. ‘You cannot bring new facts to the court and the judge probably will not give you the opportunity to speak in private. This is a public court.’
He wants to tell what happened to him one day at the office of the circus, not long before they went to the Netherlands. ‘Normally people walk in and out of the room. Not this time. I was completely unprepared. Someone hit me on my head, from behind. I still wear the scars. Then they put a cloth over my mouth. There was something on it that drugged me. I don’t know what happened. When I woke up, I felt this pain in my but. “You will not get pregnant. We used condoms.” They told me.’
While telling this story- it is the first time he confides in somebody - he turns his head away. Then he kneels down on the ground. His head bungles between his knees. He feels ashamed and dirty. He did not even tell his own mother.


So many stories they can tell, but nobody listens. The system is not designed to listen, it is designed to guard procedures, not to protect people.

More on the circus group on nonfiXe, category Afrisinia

1.Ethiopia is the second large sponsored developing country in the world, after Indonesia. The country is ruled by a dictatorial regime and human rights deteriorate while the amount of aid money increases. Aid money, according to Human Right Watch, which is used to strengthen the governments’ grip on the citizens even more. And the donors are aware of this.
Ethiopians who manage to escape their abusive government and ask for asylum abroad, have a hard time to get the refuge they need, if they get it at all. The West turns a blind eye twice; by funding a dictator with billions of dollars and refusing to safe harbour his victims, amongst whom sixteen youngsters craving for freedom. From: The blind eye of the West, part 1, Fundraising Ethiopia, www.nonfixe.nl

###

dinsdag 7 december 2010

Wikileaks & Freedom of Press

The recent developments on Wikileaks show the uneasiness of global leaders, citizens as well as the press itself, with ‘Freedom of Press’.

Now let’s stay away from the person of Julian Assange, the hunted founder of Wikileaks. Whether he did or did not sexually assault women, we cannot possibly know. We do know however, that no rapist has ever been hunted down so severally by authorities of different nations. Not even woman traffickers are chased after with such a force.
If Asssange did rape these women, he should account for it.

The force international governments use on this single man, proves they have a different, more probing motive to catch him. This motive is self-centred. Governments are genuinely afraid of Assange and his Wikileaks.

Wikileaks exposes the lies politicians use to manipulate the public. Lies that are usually covered under the blanket of the bed, where a great lot of the institutional press sleeps alongside the powerful.

Just how democratic is the democratic West? How free are we really? That is the question raised by Wikileaks.

The Guardian, Le Monde, El Pais, Der Spiegel and the New York Times seem to understand the importance.

So instead of focussing on the person Assange, or get carried away by fear that Al Qaida will bomb ‘vital locations’ (I for one think that every self respecting terrorist already knows where to find these locations), let us discuss Democracy, the accountability and transparency of governments and their officials and defend the Freedom of Press and Speech.

There will be more and different Wikileaks. We need them. To protect our freedom. That is one thing we can thank Julian Assange and his friends for.

Image: detail painting on newspaper, Joost Sicking, 1965

###

vrijdag 26 november 2010

City of man


Joost made wooden sculptures, back in the sixties, a design for a city of men. They were flat, two dimensional. One side was coloured, the other side was black and white. Facing the group you saw all black and white or all coloured.
Found photo's of them today, only one of them survived in the real world: Tante Antje. And the Lady, she survived too, but she's not in a good shape. Getting old is hard, I pressume.

###

donderdag 25 november 2010

Wat is veilig?

Een toenemend aantal Nederlandse Kamerleden blijkt een strafblad te hebben, niet voor de geringste vergrijpen: geweldpleging, fraude en oplichterij.

Kinderen van 14 moeten zich legitimeren en voor dat legitimatiebewijs worden hun vingerafdrukken genomen op het stadhuis.

Minister Gerd Leers verzwijgt op 4 november in de Tweede Kamer een brief van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM), waarin staat dat Iraakse asielzoekers (nog) niet gedeporteerd mogen worden.

Een volgende brief van het EHRM, waarin staat dat het ‘passend’ (appropriate) is om asiel aanvragen van mensen uit Irak individueel te behandelen, wordt door dezelfde minister Leers (Christen Democraat) uitgelegd als: Irakezen kunnen terug, tenzij ...

Mensenrechtenhof toetst gedwongen terugkeer naar Irak weer individueel
Posted by admin on November 25, 2010 ·
De algemene regel dat uitgeprocedeerde asielzoekers niet naar Irak uitgezet kunnen worden, is van de baan. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) zal bezwaren van asielzoekers tegen gedwongen terugkeer
naar Irak weer individueel beoordelen.
Het is in Irak niet zó onveilig dat élke gedwongen terugkeer automatisch
een schending van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens
oplevert.
Dat schrijft minister Leers (Immigratie en Asiel) aan de Tweede Kamer. Hij
reageert daarmee op een brief die hij vandaag van het EHRM kreeg.
bron: jurio.nl


In Bagdad zijn op 2 november 100 mensen omgekomen bij een serie bomaanslagen. Zo’n 200 mensen raakten gewond.

Onbetrouwbare overheden leggen vrijheidsbeperkende maatregelen op onder het mom van ‘veiligheid’. Houden hiermee een compleet apparaat pennenlikkende ambtenaren en stoere veiligheidsbeambten in stand. Die houden ons in de gaten. Die mogen ons op straat aanhouden en verordonneren ons te legitimeren. Die sturen mensen die om hulp vragen terug naar landen waar met bommen gegooid wordt.
En de Nederlandse burger betaalt, met Euro’s, maar, erger nog, ook met vrijheid. Om zich te laten regeren door leugenaars, draaikonten en een handvol veroordeelde criminelen.

Wat is veilig?

afbeelding: brief EHRM d.d. 23.11.2010 bron: www.rijksoverheid.nl

###

woensdag 24 november 2010

Uitzetten per persoon of als groep? Wat het makkelijkst is

De IND kijkt naar asielzoekers die als groep komen uit dezelfde (beroerde) situatie als individuen en mensen die toevallig uit hetzelfde land komen, maar elkaar waarschijnlijk niet eens kennen, krijgen een groepsbehandeling. Net hoe het uitkomt. Hoe kunnen we vluchtelingen zoveel mogelijk ‘NEE’ verkopen?

Nederland mag Iraakse asielzoekers niet uitzetten, vindt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. In een bericht op vreemdelingenblog zegt Vluchtelingenwerk dat Europa verordonneert ‘per persoon uit te zoeken of terugkeer veilig is’.

Afrisinia is een Ethiopisch jeugdcircus dat bestaat uit 16 jongeren die drie jaar geleden asiel aanvroegen in Nederland. De kern van hun individuele verhalen was bij allen hetzelfde: misbruik, slavernij en onderdrukking door het circusmanagement waar o.a. de minister van propaganda van het dictatoriale Ethiopische regiem deel van uitmaakt.

De IND weigerde naar de verbanden en overeenkomsten tussen de verhalen te kijken. Meerdere malen werd gezegd dat een asielaanvraag een individuele en persoonlijke kwestie is.... en het feit dat de jongeren elkaars verklaringen bevestigen was van nul en generlei belang voor de beoordeling.

Voor Iraakse asielzoekers, die los van elkaar hier strandden, geldt kennelijk het omgekeerde: zij worden als groep behandeld.

Hoe de wind waait, waait de ambtenaar van Neerlands uitzetorganisatie. Gelukkig hebben we Europa!

###

dinsdag 23 november 2010

What's in a name?

Galerie Hüsstege 40 jaar – 40 jaar Galerie Hüsstege, nu Galerie Majke Hüsstege, maar ‘What’s in a name?’ vroeg Shakespeare zich af. Heel wat, argumenteert Harry Mulisch in ‘de Procedure’: stel je voor dat Jesus Christus Maurice had geheten...

Goed, Galerie Majke Hüsstege dan. Het scheelt tenslotte maar vijf letters en Majke was vijf jaar toen haar moeder Ria de 18e galerie in Amsterdam opende. De achttiende??? Moet je nu eens door de hoofdstad of enig andere stad lopen, het stikt er van de galeries. Zelfs ieder zichzelf respecterend dorp heeft tegenwoordig een galerietje of twee, tussen het café en de friettent in.

Die galerietjes komen en gaan. Sommige zijn goedbedoelde initiatieven om de beeldende kunst dichter bij de mens te brengen, anderen denken dat er geld te verdienen is aan beelden en schilderijen (haha)

Maar galeries die veertig jaar lang het hedendaagse kunstlandschap van Nederland beschilderd hebben en steeds actueel blijven, daarvan zijn er niet zoveel.

Misschien heeft Majke daarom tien jaar geleden haar eigen naam tussen de aanduiding ‘galerie’ en de familienaam ‘Hüsstege’ geplaatst. Om te duiden dat de galerie zich verjongt. Om te duiden dat de moeder (Ria) weliswaar een naam vestigde, maar de dochter trekt haar eigen plan.

Dat wil dus zeggen dat Harry Mulisch gelijk heeft: de naam doet ertoe.
Maar: ‘What about age?’ De thema tentoonstelling waarmee Ria begin jaren negentig haar 50e verjaardag vierde, stelde die vraag. In dit geval ondermijnt de naam de leeftijd. En dat is maar goed ook: een galerie voor hedendaagse kunst moet jong blijven, no matter what age.

Zelf kijken? www.majkehusstege.nl of gewoon even binnen lopen, Verwersstraat 28 Den Bosch


###

Onbetrouwbare overheid !?!!!


De Nederlandse overheid wordt onbetrouwbaar genoemd wanneer het subsidies voor de ontwikkeling van hernieuwbare energie bronnen betreft: windmolenparken vergen grote investeringen die de ene keer wel en de andere keer geen overheidssubsidie ontvangen: de wind waait, zoals het rokje... Daar kun je geen 20 jarig investeringsplan op baseren, vinden de energiemaatschappijen, terecht.

De Nederlandse overheid dwong onze energie maatschappijen om op te splitsen en draaide de duimschroef steeds strakker aan. Essent is inmiddels niet meer dan een naam: we hebben de afsplitsing Enexis, voor de kabels en leidingen en RWE, de Duitser, voor productie en levering, om maar een voorbeeld te noemen.

Maar behalve voor het bedrijfsleven (de economie?) is de overheid nog vele malen onbetrouwbaarder voor de vluchteling (de economie van morgen?)

In Nederland hebben vluchtelingen, of zo je wilt, asielzoekers, bij lange na niet dezelfde rechten als inboorlingen (Nederlanders dus). Iedere vluchteling moet zich melden. En wordt vervolgens verhoord. De interviews zijn er op gericht om mensen uit te zetten, niet om mensen te helpen (hier, in het land van herkomst of elders). Met andere woorden de Nederlandse overheid, ditmaal vertegenwoordigd door het uitvoerende orgaan IND, verhoort mensen met een bepaalde intentie: uitzetten. Want die jongens en meisjes die daar werken moeten hun targets halen... Dan krijgen ze promotie en een schouderklopje van de baas.

Dat de gehele asielprocedure oneerlijk is, is tot daar aan toe. Daar hebben wij Nederlanders samen voor gekozen, zoals het in een democratie betaamt.

Maar daarnaast liegt de IND gewoon in de rechtbank en zelfs tot in de Tweede Kamer. Een voorbeeld van zulk een triestigheid bleek onlangs weer tijdens het debat over Irakese vluchtelingen. Bijna twee weken voor aanvang van het debat (22 oktober) deed het Europees Hof voor de Rechten van de Mens de uitspraak dat deze Irakezen niet uitgezet mochten worden. Waarom? Omdat de mensen gevaar lopen. Dat wist de IND, die moet rapporteren aan minister Leers. Toch werd die brief niet meegenomen in het debat.

Wie spreekt een uitvoerder (IND) aan??? Ik heb nog geen kritische geluiden gehoord. Asielzoekers worden met schering en inslag uitgezet omdat hun verhalen ‘inconsistent en ongeloofwaardig’ geacht worden, door een orgaan (betaald van ons belastinggeld) dat zelf doorlopend liegt.
Geloof me, het voorbeeld met de Irakezen is niet het enige wat ik ken. Ik kan er zo nog een paar reproduceren. Uit eigen ervaring.

We laten ons lekker in de luren leggen. Wij, brave burgers, die de wet naleven. Wetten die worden geschreven in Den Haag, door veroordeelde misdadigers, maar dat vergeten we even, voor onze gemoedsrust.

Stop maar lekker voor een rood licht, papa. Wacht maar rustig tot het groen wordt, en maak je geen zorgen over de mensen die de knoppen bedienen, ze zijn immers democratisch gekozen... 50% + 1, en niet gescreend zoals een paboleerling die stage loopt en ieder 3 à 4 maanden opnieuw €40,- moet betalen voor een verklaring van goed gedrag.

Wij volgen de meerderheid plus een. We screenen onze onderwijzers. We deporteren vluchtelingen, afhankelijk van quota. En we laten ons regeren door een stelletje criminele malloten. Ieder volk krijgt de regering die het verdient. Proficiat Nederland!

###

vrijdag 19 november 2010

Een nieuw bankBILjet

Barend van Hoek, een nieuw bankbiljet, 180x150cm, 2010

Ook stoer, maar met absurd gevoel voor humor, is Barend van Hoek: een halfontklede vrouw kijkt verstoord om naar de voyeuristische schilder. Titel: ‘Een nieuw bankbiljet’.
Majke Hüsstege heeft een tip voor minister De Jager van Financiën: ‘Zulke billen trekken kunst en economie in 1 ruk uit het slop’. Het bewuste schilderij is te zien in de Verwersstraat in Den Bosch. www.majkehusstege.nl

###

zondag 14 november 2010

de kosten van de jacht


‘Het computersysteem INDiGO van de Integratie- en Naturalisatiedienst (IND) kost tachtig miljoen euro. Het zou in staat moeten zijn om gegevens van bijvoorbeeld de Sociale Verzekeringsbank, het UWV en de Arbeidsinspectie te koppelen aan bestanden van de IND.’ www.nos.nl

80 miljoen Euro om gegevens te koppelen van mensen die niet mogen werken, geen uitkering krijgen, niet verzekerd zijn??? en het land dienen te verlaten....

Als de IND haar werk goed zou doen, was de koppeling niet nodig. Gelukkig doet de IND haar werk niet goed.

Daarom gooien we belastinggeld naar ontwerpers van onzinnige computersystemen die de privacy en vrijheid van mensen aantasten – niet alleen van vreemdelingen!!-
Ondertussen blijven we ook de salarissen van incompetente jagers betalen.

De kosten van uitsluiting, jacht op mensen en vals veiligheidsgevoel zijn vele malen hoger dan nu in Euro’s wordt berekend.

###

zaterdag 13 november 2010

Sans papiers

‘Je kunt hier niet blijven en zult terug moeten naar je eigen land. Als je meewerkt, ga je vrijwillig. Als je niet meewerkt, sturen wij je.’ De Terugkeerambtenaar kijkt me strak aan. ‘Heb je me begrepen?’ Ik knik. ‘Werk je mee? Naar welke ambassade kunnen we gaan om een passe-partout voor je te regelen?’ Ik zwijg. Terug naar Nigeria? Ik heb over vrouwen gehoord die in Lagos afgeleverd werden door Westerse politie. Iedereen spreekt schande van hen. Ze komen uit het vliegtuig zonder zelfs ook maar een plastik tas met kleren bij zich te hebben. Daar wacht de Nigeriaanse politie hen op. Maakt grappen over de hoeren van de blanke.
De handelsvrouw die het vertelde had het zelf gezien. ‘Ik zag zelfs een heel jong meisje, misschien maar dertien jaar oud. Haar lege ogen keken door me heen. Het waren de ogen van een oude zieke vrouw,’ zei de marketeerster terwijl ze stoffen voor ons uitspreidde in de hoop dat wij iets kochten. ‘Ze moeten ook parade lopen langs joelende mannen en daarna gaan ze de gevangenis in.’
Onze nationale, Nigeriaanse gevangenis is de laatste plaats waar je wilt zijn, volgens de stoffenverkoopster. ‘Er is net genoeg ruimte voor iedereen om te liggen. In de nacht kruipen kakkerlakken over je heen. Ratten knagen aan je voeten. Sommige mensen worden wakker zonder grote teen. Het stinkt er naar ziekte en dood.’
Om haar woorden kracht bij te zetten, liet ze me aan een rattenlijk ruiken. ‘De prostituees uit Europa moeten een AIDS test doen. Niet om hen te helpen of geneesmiddelen te geven, maar om ze te brandmerken voor de rest van hun onzalige leven, als voorbeeld voor andere meisjes.
Daarna worden ze naar hun dorpen en ouders gebracht. Ouders die hen helemaal niet terugwillen, besmeurd door blank zaad. Ik zou mijn dochter ook niet meer aanraken,’ betoogde de vrouw en rekende ondertussen hoeveel een meter stof mijn moeder zou kosten.
‘Ik hoorde van een meisje dat haar schuld niet betaald had en teruggebracht werd naar de handelaren, degenen die haar naar Europa hadden gebracht. Die staken het huis van haar ouders in brand en brachten haar gewoon nog een keer naar Europa. Ze is gek geworden en dwaalt dakloos door Rome.’
Nu ben ik ook zo’n vrouw, een hoer van de blanke. Hoe kan ik die man uitleggen dat ik niet naar Nigeria kan? ‘Jij bent anders,’ zei mijn moeder altijd tegen me. ‘Kijk naar hen, zij zijn zwart, jij niet, jij hebt de Westerse zon in je huid. Jouw lot staat geschreven in een andere taal. Op jou wachten andere betekenissen.’
Ik geloofde haar, want ik ben lichter dan mijn landgenoten. Ik was zelfs een blanke baby. Volwassenen raakten me aan als een klein wonder dat geluk kan brengen. ‘Zij heeft een bijzondere toekomst,’ mompelden oude vrouwtjes die alles van toekomst weten. Ik geloofde dat allemaal, tot ik hier kwam. Hier bestaan geen gradaties in huidskleur, hier ben ik zwart. Een zwarte hoer.
De ambtenaar zal het niet snappen. Hij zal niet begrijpen dat dit hoofdstuk niet in mijn sterren staat, dat ik een vreselijke fout moet hebben begaan om mijn lot zo drastisch te wijzigen. Hoe kan ik uitleggen dat ik niet kan terugkeren naar een oom die $ 60.000,- van me eist? En het met bloed geschreven contract verbreken? ‘Mag ik hieruit opmaken dat je niet meewerkt?’ vraagt hij kil. Weer zwijg ik. Hij maakt aantekeningen.
Na afloop van het gesprek brengen ze me opnieuw naar een gevangenis. Ditmaal niet in een politiebureau. Ze hebben een speciaal gebouw voor mensen zoals ik, mensen zonder land en zonder papier, die ‘vluchtgevaarlijk’ zijn.
Wat dat woord betekent, begrijp ik niet. Ik kijk naar mijn celgenoten of ik aan hen kan zien dat zij vluchtgevaarlijk zijn, maar ik zie niets bijzonders. Het zijn gewoon meisjes, zoals ik, met dezelfde nachtmerries die ze proberen te vergeten. We praten niet over ons verleden of over onze toekomst. We vlechten elkaars haren en pikken nagellak, waarover we dan weer ruzie maken, zodat de bewaking tussen beide moet komen. Misschien vinden ze dat wel gevaarlijk... maar wat dat met vluchten te maken heeft?
De komende weken zal ik ambassades bezoeken, van Ghana, Gambia, Senegal, Kameroen en van Nigeria. Ik moet er vragen beantwoorden, een ambassadeur neemt mijn gezicht in zijn handen en bekijkt me alsof ik een geit ben die hij overweegt te kopen. ‘Nee, ze hoort niet bij ons’, luidt steevast het antwoord. Ik ben handelswaar dat niemand wil, voor altijd op de plank ‘gevonden voorwerpen’.
Opeens is het over. Ze laten me vrij, omdat ze geen land kunnen vinden dat mij wil, dat papieren geeft om mij erheen te brengen en iemand zonder herkomst eeuwig vasthouden, dat doen ze niet. Als ze echt niet weten wat ze met je aan moeten, laten ze je vrij. Maar niet zonder voorwaarden: Ik krijg een brief waarin staat dat ik Nederland binnen 24 uur moet verlaten. Hoe ik dat doe, moet ik zelf weten, zonder paspoort, zonder geld, als ik het maar doe. Door me die brief te geven, kunnen ze me uit hun administratie halen. Officieel besta ik niet langer in Nederland, legde iemand me uit. Zo belangrijk zijn die papieren dus. Zij bepalen of je bestaat en waar je bestaat. Ik knijp de man die me uitlegt dat ik niet langer besta. ‘Au’, zegt hij. ‘Hoe kan je pijn voelen? Je bent geknepen door een niet bestaand persoon,’ antwoord ik. Hij vindt het niet grappig.

uit: Samya, verkocht (werktitel)

###

vrijdag 12 november 2010

Fundraising


Tonight is the fundraising diner for Congolese women. We assemble at the castle. The party consists of people from the US, Great Britain, China and the Netherlands. Each and every attendent works a high paid job at some big organisation or as owner of a company. We’re connected through work, keeping the other ones’ salary on level.

Everybody is dressed to the MAX. It may be a fundraising for a good cause; we still want to get something out of it for ourselves, so better look your best for a fine networking evening.

Wives-of bought new dresses. They look surprisingly similar, all according to the latest fashion, which is rather down coloured on beige and brown (natures colours) and civil looking. No outrageous red, green or orange in tonights’ dresses.

We enter the diner and find our names on papers formed like airplanes on the plates. A little joke by the gerent.
The meal starts. Eight courses. We perceive this as normal, after all we are eating for Congolese women at 300 Euro a person. A small reward may be expected.

For me, I sit next to an English couple, the husband to my right, his wife to my left. She looks like anything one would a British woman want to look like: sensible. Sensible hair, not too long, neither too short, easy when you are in a hurry to get to the office at mornings. She wears a likewise sensible dress, not too expensive, not too seductive (as a matter of fact not seductive at all), easy to wash and wear, and: decently appropriate for any occasion. She is kind of tiny and her beige and grey clothes make her look like a mouse from the attic of an abandoned house.

She refuses the champagne. He takes two glasses. I notice that during the meal she drinks but water, while her husband, on my right, drinks for the two of them. I wonder why she doesn’t drink a drop of the delicious alcoholic beverages they are offering.

As the diner evolves the guests start to act more informal towards each other. Finally I dare to pose her the question that’s been on my mind all evening. ‘Oh,’ she replies, ‘It is quite simple. I used to be an alcoholic, beating up my husband all the time.’ The rest of the table falls quiet. ‘What is she saying?’ a deaf guy asks loudly. ‘Sssh, I tell you later,’ his wife bats his hand. My English neighbour doesn’t seem to notice. She goes on: ‘One day he ended up in the hospital and me, I was arrested for domestic violence. It is better I don’t drink.’
The husband takes another sip of his Burgundy. ‘He drinks for the two of us now,’ she explains in a gaily manner. His hiccup loudly announces dessert, while the organizing committee thanks everybody for so generously supporting Congolese women.

###

zondag 7 november 2010

Gevlucht en gevangen

Uitgeprocedeerden in gevangenschap

Uit het rapport over vreemdelingendetentie van Amnesty, d.d. 5 november 2010, blijkt dat mensen die in Nederland asiel aanvragen en geweigerd zijn, nog steeds slechter behandeld worden dan in Nederland geboren criminelen.

Vaak wordt de bewaring opgeheven omdat er geen zicht is op uitzetting. In dat geval wordt die persoon ‘geklinkerd’, oftewel op straat gezet. Veel van deze mensen blijven (zonder rechtmatig verblijf) in Nederland. Zij kunnen een tweede, derde of vierde keer worden aangehouden en opgesloten. Amnesty, Vreemdelingendetentie in strijd met de mensenrechten, pag 12

Ze worden opgesloten in gevangenissen, zonder te weten voor hoe lang. Doktersbezoek of de weg naar een ambassade om het land van herkomst vast te stellen, gaat geboeid. Dagbesteding is er nauwelijks. Uitgeprocedeerden hebben geen recht op onderwijs of werk. Criminelen wel, zodat ze terug kunnen keren in de samenleving….

In Nederland worden ook kwetsbare mensen in vreemdelingenbewaring geplaatst: (niet-begeleide) minderjarigen, slachtoffers van marteling en van mensenhandel, zwangere vrouwen, (psychisch) zieken en ouderen. Amnesty, Vreemdelingendetentie in strijd met de mensenrechten pag 27

Amnesty stelt verbeteringen voor zoals vrijheidsbeperkende locaties, iets wat geen verbetering is. Ook vrijheidsbeperkende locaties, meestal in een slecht bereikbare uithoek van het land, met meldingsplicht en zonder zinvolle besteding (leren of werken mag niet) zijn mensonterend.

Uit de hele wijze waarop we hier in Nederland omgaan met vluchtelingen blijkt wantrouwen en angst. Dat is niet gezond voor onze samenleving, slecht voor de individuele asielzoeker en een voedingsbodem voor haat en destructie.

Misschien moeten we ons eens afvragen waarom iemand automutileert of in hongerstaking gaat, voordat we hem of haar in een isoleercel zetten, compleet met camerabewaking.

Misschien moeten we ons eens verplaatsen in de ander voordat we strafmaatregelen opleggen voor verblijf zonder papieren en eens bekijken hoe we die ander kunnen helpen. Daarmee helpen we ook onszelf, want degenen die teruggaan, gaan goed terug (en vrijwillig) en degenen die blijven, voegen waarde toe aan Nederland. Het kost minder euro’s en levert winst op, financieel, sociaal en individueel.

De kinderen worden samen met hun – in de handboeien geslagen – ouders naar een politiecel afgevoerd. Diezelfde dag worden ze overgebracht naar het detentiecentrum Rotterdam. Een paar dagen later worden moeder en kinderen overgebracht naar de vrijheidsbeperkende locatie in Ter Apel. Uiteindelijk bepaalt de rechter dat het gezin thuis de procedure voor de verblijfsvergunning mag afwachten. Inmiddels is die vergunning verleend. Amnesty, Vreemdelingendetentie in strijd met de mensenrechten pag 28

Wat het meest schokkeert aan het rapport van Amnesty is dat het feitelijk niets nieuws bevat: Al sinds de jaren negentig gaat Nederland op deze wijze om met asielzoekers. Ze worden opgepakt, gevangen gezet, voorgeleid aan ambassades en gedeporteerd als dat kan, wanneer dat niet kan, belanden ze weer op straat tot de volgende ongelukkige encounter waarbij om een identiteitsbewijs gevraagd wordt. Het woord 'illegaal' voor iemand zonder papieren, zegt in feite al genoeg. Zodra je groepen mensen als 'illegaal' bestempeld, criminaliseer je en je maakt de weg vrij voor maatschappelijke acceptatie om die 'illegalen' op te sluiten.

Vorig jaar, 2009, zaten er 300 minderjarigen in Vreemdelingendetentie

Vreemdelingendetentie in 2009
Instroom 7.867
Uitstroom 7.930

Duur
Korter dan drie maanden 56,4 %
Tussen drie en zes maanden 24,2 %
Langer dan zes maanden 19,4 %

Eerste half jaar 2010
Instroom 3.980
Uitstroom 4.010

Duur
Korter dan drie maanden 76 %
Tussen drie en zes maanden 9 %
Langer dan zes maanden 15 %
Bron: Amnesty International, Vreemdelingendetentie in strijd met de mensenrechten.


Als je een voorbeeld wilt over hoe de Dienst Terugkeer en Vertrek gesprekken voert zie: www.nonfixe.nl/het-faillissement-van-een-bot-land
Voor het rapport van Amnesty International: http://www.amnesty.nl


###

dinsdag 2 november 2010

Loterij vol Nieten


2 november 2010
De buschauffeur roept vanachter zijn stuur: ‘Je bent er.’ Een bleke jongen, heftig behaard, stapt uit. Zijn zwarte ogen smeulen. De chauffeur huiverde toen hij er in keek en de strippenkaart afstempelde. De jongen verdwijnt nu zonder om te kijken over de oprijlaan van de villa. Het grote huis vormt de kop van een psychiatrische inrichting. Erachter staan prefab woningen aan keurig bij gehouden laantjes die het gazon verdelen in geometrische figuren. Aangelegd. ‘Afgelegd’, denkt de bleke smeulende jongen. Hij meldt zich bij de receptie als bezoeker voor Pieter Vermeulen. ‘Orhan Michailelov is mijn naam.’ Hij spreekt accentloos Nederlands en poogt zowaar te glimlachen. Hij heeft een pakje in zijn hand, een cadeautje voor Pieter. De jongen is van zijn leeftijd, maar onschuldig blond. Zijn dicht bijeenstaande ogen kijken blauw verbaasd naar de bezoeker. Pieter krijgt nooit bezoek, alleen van zijn opa toen die nog leefde. Hij mag dan het syndroom van Down hebben, Pieter is niet gek. ‘Wie ben jij?’ ‘Ik kende je opa,’ antwoordt Orhan. ‘Ik heb hem vermoord,’ denkt hij en wendt zijn ogen af. Hij zegt: ‘Ik kom in zijn plaats.’

8 oktober 2010 in de avond
Je moet altijd eerlijk zijn, behalve soms. Toen de politie hem staande hield, kapotte voorlamp op zijn fiets, die uit een obscure stal kwam, voor een tientje op de kop getikt, voelde hij het wit van zijn ogen draaien. Mehdi dacht, ik moet normaal doen. En meteen daarna, 'Wat is normaal?' Hij tastte in zijn zakken naar zijn identiteitsbewijs. ‘Sorry, ik denk dat ik het vergeten ben.’ Hij noemde de naam en het adres van een vriend. Geboortedatum? Wist hij ook. Zorgvuldig uit zijn hoofd geleerd.
Ze ontmoetten elkaar in Rijsbergen. 'Asielzoeker' en 'Aanmeldcentrum' waren het eerste Nederlandse woorden die ze leerden. Een knik was voldoende herkenning. Daar in die wachtkamer, gezeten op de armloze stoelen die met stangen en schroeven aan de marmoleum vloer geklonken waren. Die wachtkamer bevindt zich nog altijd achter met prikkeldraad bekleedde hekken.
De slaapzalen in het centrum zijn ingericht voor acht mensen. Vier stapelbedden. Mannen en vrouwen gescheiden. In de kantine is brood, koffie, melk en cola te krijgen. Zwijgende asielzoekers herkauwen het vreemde voedsel langzaam. Een kind rent tussen de tafels. Wordt door de moeder terecht gewezen en op een stoel geplakt. Het is maar voor tijdelijk. Hier in Rijsbergen doe je toelatingsexamen, daarna ga je of op transport of naar een kamp. Mehdi’s landgenoot was plots verdwenen. Later ontmoette hij hem weer in een AZC, waar ze een kamer deelden met twee Somaliërs.

De agent kijkt Mehdi onderzoekend aan en vraagt nogmaals zijn naam. Zich bewust van het helle licht van de lantaarnpaal, wendt deze zijn gezicht wat af en zet een stap naar achter, terwijl hij de naam van zijn vriend noemt. De tijd in het AZC hebben ze achter zich gelaten. Mehdi kreeg geen status, zijn landgenoot wel. De brieven werden uitgedeeld als kaarten uit een dek: aas, boer, twee. Jammer, uitgeloot. Naast hen een vrouw uit Azerbeidjan met haar zoontje, ook beka, basta, klaar. Gezamenlijk verlieten ze het AZC. Mehdi heeft zijn vriend met status sindsdien niet meer gezien. Het adres dat hij de politie geeft, bestaat misschien niet eens meer. Mehdi haalt onzichtbaar zijn schouders op. Pech, zo is zijn leven nu eenmaal.
Hij moet mee naar het bureau en wordt opgesloten in een kleine betonnen ruimte met een bed en een tijdschrift. Mehdi verdwijnt voor lange tijd uit dit verhaal. In die periode wordt hij aangeklaagd en voorgeleid als terrorist. Maar Mehdi is geen terrorist. Hij is een man die zonder papieren in het land rondloopt, met het uiterlijk van een Moslim en het innerlijk van een communist. Mehdi leest al sinds zijn vroege jeugd Tolstoi en Nabokov, hiertoe aangezet door de broer van zijn moeder. De Russische literatuur is zijn grootste daad van verzet geweest tegen het regiem en was uiteindelijk ook de reden waarom hij zijn land moest verlaten. Subversieve literatuur kan je de kop kosten. Dat hebben ze in het Westen nooit begrepen.

Dezelfde avond niet ver daarvandaan
Twee straten verwijderd van de arrestatie van Mehdi pleegt Orhan, nu achttien jaar, een roofoverval op een sigarettenwinkel. Hij was zeven toen hij met zijn moeder asiel aanvroeg. Zijn moeder, die beweerde spionne te zijn voor de KGB, moest Azerbeidjan verlaten omdat haar man in het verzet zat. Van zijn vader kan Orhan zich nauwelijks iets herinneren. Hij weet nog dat het een imposant dikke man was met grote snor en bulderende lach die even bulderende klappen kon uitdelen waarbij Orhans moeder meestal de ontvangende partij was. Hij was tenminste een echte man, verweet Orhans moeder haar huidige echtgenoot regelmatig. Geen slampamper die genoeg heeft aan één vrouw, nee, hij bezocht er wel vier op één nacht. Ze had, met haar kind langszij, verteld tegen de immigratiedienst hoe ze langs de huizen van mensen ging en aanbelde. Dan stelde ze vragen waarvan ze de antwoorden op een formulier schreef. Op kantoor vergeleek ze de verhalen van buren en haar observaties. Wat niet leek te kloppen, gaf ze door aan hogere autoriteiten en steevast volgde politiebezoek op de adressen die door haar als dubieus werden bestempeld. Oorlogen, geweld en maffia-praktijken, gecombineerd met het kliksysteem dat zijn moeder toegewijd had gediend, maakten hun leven onmogelijk toen de bescherming van de man in huis wegviel. Orhan heeft er geen idee van wat er met zijn vader is gebeurd, maar hij begreep dat die ergens in een cel zat weg te rotten. Hoewel de Nederlanders geen woord geloofden van de fantastische gruwelverhalen die zijn moeder keer op keer aandikte, mocht Orhan hier wel naar school.

Ogenschijnlijk onderscheidt hij zich in niets van een Hollandse jongen, behalve misschien de volle donkere beharing die als een vacht op zijn schouders groeit. Het bont wordt gevoed door een vuur op kolen van haat, dat op een moment zoals nu, tijdens de overval, door zijn ogen naar buiten vlamt. Hij kent Nederland beter dan de meeste Nederlanders het kennen. Overal gewoond, van Friesland tot Maastricht. Op veel plaatsen ondergedoken gezeten, met andere bibberende illegalen die zich wanhopig vastklampten aan het idee ooit een verblijfsvergunning te krijgen die nooit kwam, in leven blijvend met baantjes als afwasser en bouwvakker of bollenplukker. Zijn moeder werkte hard in huizen van mensen die ze schoonboende tot de verf van de keukenkastjes afgeschuurd was. Ze verdiende redelijk veel geld. Geld dat ze alleen uit konden geven aan consumptiegoederen. Want een huis huren kon niet zonder ingeschreven te staan. Ze leefden op een kamer bij een organisatie die vluchtelingen opving en moesten dankjewel zeggen tegen de vrijwilligers die te pas en onpas binnenkwamen en steeds nieuwe huisregels bedachten.

Orhan had al jong alle soorten speelgoed en merkkleding die er te koop waren. Hij had alleen geen vrienden om mee te spelen. Na school ging hij direct naar huis, waar hij zwijgend de taart at die zijn moeder voor hem in de ijskast had gezet, terwijl hij cartoons keek op televisie. Op school werd hij gepest, wat verwacht je anders: een stille bleke jongen, net iets te dik, met pikzwarte haren die nooit mee deed. Die niet mee ging op schoolreisjes naar Fantasialand omdat dat in het buitenland ligt. Orhan wilde wanhopig erbij horen. De samenleving hield hem angstvallig buiten. Zijn moeder ontmoette een zwaar door de oorlog beschadigde Koerd. De man trok bij hen in en werd zijn surrogaat vader. Meestal zat hij stil op de bank, gordijnen dicht, af en toe een snik. Hij was geen echte man, begreep Orhan uit de verwijten van zijn moeder. Maar hij had wel status!

Ze trouwden. Het was een vreugdeloos feest waar Russinnen kanten taarten aanboden en Kosovaren valse muziek speelden. De man kreeg een baantje bij een Turkse garage en verdiende net genoeg om Orhan en zijn moeder in Nederland te houden. Ze huurden een huisje in een wijk waar alleen allochtonen wonen en voor het eerst in zijn leven kreeg Orhan vrienden. Na een paar jaar gingen ze zelfs op vakantie. Van het geld dat zijn moeder zwart bij verdiende, boekten ze een reisje naar Mallorca. Het werd een groot fiasco. Paspoortcontroles en grimmige douanes wekten begraven herinneringen bij de surrogaat vader. Hij verloor zijn laatste beetje verstand op Schiphol en sloeg een van de beambten, waardoor hij in de cel belandde. Orhan besefte dat zijn leven voor altijd zwart zou blijven toen hij met zijn moeder een taart bracht naar de nieuwe papa die gevangen zat in een bunker. Hij had, ondanks de sneren van zijn moeder, al zijn hoop op die magere stille man gevestigd. Maar die was helemaal uit zijn lijf vertrokken en zou er pas jaren later in terugkeren. Te laat om Orhan te redden.

De roofoverval op de oude sigarettenverkoper verloopt bijna volgens plan. De kassa zit vol en de sigaretten die ze buit maken, kunnen ze gemakkelijk kwijt. Het was niet de bedoeling om de man te doden. En nog minder om zijn rode kater van kant te maken, die vals uithaalde naar een van de overvallers. Ze zijn weg voordat de politie zelfs maar gebeld is. Juichend als onoverwinnelijke gladiatoren scheuren Orhan en zijn vrienden door de nachtelijke stad. Ze minderen vaart als ze bij een lantaarnpaal twee agenten zien die een man ondervragen en even later geboeid in de politiewagen zetten.

Einde
Het verhaal van de geslaagde overval maakt Orhan korte tijd tot straatheld. Meisje die hem voorheen niet zagen staan, klampen hem nu aan met verleidelijke blikken. Blonde meisjes, Nederlandse meisjes! Maar de roes duurt kort. Eerst bezoekt de rode kater van de winkelier zijn dromen en later de bebloede man zelf. Hij praat tegen hem. Orhan zoekt op Internet. Hij vindt uit dat de winkelier een kleinzoon had, Pieter. Pieter Vermeulen, die woont in een centrum voor mensen met een beperking.
Ondertussen wordt Mehdi veroordeeld voor de overval op de sigarettenzaak en gedeporteerd naar Noord Irak. Er is nooit meer iets van hem vernomen.

###

donderdag 28 oktober 2010

Geheim: Wie stopt in Eindhoven heeft het mis

Designers neigen deze week naar Eindhoven waar de Dutch Design Week vlaggend door de stad waart. Ze gaan de goede kant op. Maar wie in Eindhoven stopt, heeft het mis.

Een paar kilometer noordelijk, op landgoed Velder, is circusfestival Circo Circolo. Wat heeft dat met design te maken? Ik houd niet van circus...

Geeft niet. Loop door de foyer, negeer de clowns, de jongleurs, het spel en de spelen. Rechtdoor naar buiten door de achterdeur. Wandel door het natte (oktober) gras, negeer de vuren, de banken en de rijen voor de tenten. Richt je iets naar links: ‘Monstration en La Motte’. Daar moet je zijn.

Meer dan design, meer dan beeldende kunst. Waanzinnig ontworpen tekens krijgen een eigen logica. Er zijn tekenende dennenappels (echt!). Fietsen die onmogelijk maar toch bewegen, hun vooruitgang nauwkeurig bijgehouden met krijt op bord. Boeken waarin woorden door mandarijnen vertaald worden in tekens.

Geen elektriciteit, niet eens groene stroom. Wel een groene grasbal die – uit zichzelf – over een parcours rolt, langzaam, langzaam, water en zwaartekracht. Nieuwe energie, of beter, bestaande energie ingenieus gebruikt. Nieuwe vormen, of beter, bestaande vormen anders betekenis gegeven.

Johann Le Guillerm exposeert zijn zoektocht, die moest leiden tot een voorstelling, Cirque Ici: Secret. Die speelt ook op het circusterrein. Misschien de vooroordelen opzij zetten en toch een voorstelling meepikken?

####

dinsdag 26 oktober 2010

Optocht van kinderen met hun huisdieren


Ik kom op een weg die is afgezet voor een optocht van kinderen met hun huisdieren. De kinderen hebben hun huisdieren mooi gemaakt. De vachten van veel beesten zijn beschilderd. Een oranje gespoten Boxer met blauwe poten trekt een klein meisje vooruit, in de richting van een Jack Russell in tutu die de hele tijd naar zijn balletpakje hapt tot afschuw van de kleine eigenaresse. Zijn tiara schudde hij een paar meter geleden al af. De Boxer schijnt de Jack te willen helpen, want hij gromt en bijt in de roze stof alsof het een suikerspin is en rukt de tutu van het kleine macholijf. Jack weet nog niet of hij de actie kan waarderen, maar gromt vast vriendelijk zijn tanden bloot en hapt in de poten van de Boxer. Blauwe verf kleeft aan zijn lippen.

De hele stoet komt tot stilstand, ijverige vrouwen proberen de vechtende honden uit elkaar te trekken, kinderen gillen en een jongetje met rood haar staat met zijn konijn met strik om de oren gefascineerd toe te kijken, vlak bij mij. Het konijn, verstijfd in de afgesloten mand, hoopt dat ze niet gezien wordt door de kijvende honden. Politie te paard. Hoefslag op het asfalt. De manhaftige agent - vader van een kind dat achteraan in de stoet loopt met haar papegaai die steeds dezelfde regel van Shakespeare herhaalt (‘The world is a stage / Life is a play / dress up..’) blijft hangen als een gekraste dvd in een stoffige speler en opnieuw begint - springt op Zorro-wijze van zijn rijdier en schopt de honden met zijn metalen schoenneuzen uit elkaar. Een haak in het oor van ballerina Jack waar ongelooflijk veel bloed uitstroomt, maakt de scene kompleet. Het paard van de agent heeft er genoeg van en zet het op een lopen. Het galoppeert recht op de roodharige jongen met het bange konijn naast mij af.

Wat kon ik anders doen? Ik spring voor de jongen, mijn armen en benen gespreid, de grote ruin trotserend alsof ik dapper ben. In werkelijkheid dacht ik gewoon niet na. Misschien besloot ik in een nanoseconde dat het leven van die jongen meer waard was dan het mijne, meer toekomst bood dan het mijne. Ik weet het niet. maar ik sta daar als een wrakende engel wakend voor het kind, groter te lijken dan ik ben en de pijn in mijn verstuikte enkel voel ik niet meer.

De ruin stopt. Hij staat ineens stil, centimeters van me vandaan. Met trillende hoeven. Schuim op zijn bek. Iedereen wordt stil, overweldigend stil. Dan springt de agent naar zijn rijdier en pakt het bij de teugel. De toeschouwers vatten dat op als een teken en beginnen als één man te juichen. Een vrouw omhelst me in tranen. Haar haren rood. Zij is de moeder. Ik ben een held. Iedereen wil met me praten, me aanraken, me complimenteren. ‘Hoe heet je?’ ‘Waar woon je?’ ‘Hoe kan ik je ooit bedanken?’ De uitbundige aandacht maakt me schuw. Ik zoek naar een plek om weg te duiken, maar de mensen hebben zich om me heen verzameld en ik kan nergens heen. De moeder van het jongentje heeft het in de gaten. ‘Hush, hush mensen, geef haar een beetje lucht.’ Ze neemt me bij de arm, haar zoon onder de oksel. Zo verlaten we de groep. Eer ik het in de gaten heb, zit ik bij haar in de auto.

Het konijn beweegt al die tijd niet. Ik ook nauwelijks. Schuin kijk ik naar de vrouw achter het stuur. Ik wou maar dat ze stopte en me liet gaan. De jongen op de achterbank buigt naar voren en tikt op mijn schouder. ‘Jeremy, ik heet Jeremy,’ zegt hij. ‘En dit is Chingachcook, Chinga voor vrienden.’ Hij wijst naar het konijn. ‘Dank je wel voor daarnet,’ zegt hij nog en lacht verlegen. Hij gaat weer met zijn rug tegen de leuning zitten. Dan bedenkt hij zich en richt zich opnieuw tot mij. ‘Chinga wil graag weten hoe je heet. Ik ook wel.’ Ik draai mijn hoofd om en kijk hem aan. ‘Ik ben Samya.’

###

zondag 24 oktober 2010

Schuilen


Vluchten is een levensstijl geworden. Ik vlucht inmiddels vooral ook voor mezelf. Zwarte herinneringen moeten zoveel mogelijk verstopt blijven. Doen alsof het niet zo is, alsof verleden niet is. Alle afleiding is welkom. Vaak zijn dat triviale dingen; schone nagels en gestreken kleren, kunstig haar, blinkende telefoons. Vermomming.

Oppervlakkigheid is de redding. Want zodra je de diepte in duikt, verdrink je. Vluchtelingen gaan een gesprek uit de weg, eerst uit angst om herkend en dus uitgezet te worden. Later uit gewoonte. Mensen die moeten overleven, ontwikkelen een talent voor pootje baden zonder natte voeten te krijgen. Je kunt ook zeggen dat ze een gipsen masker hebben opgezet om niet herkend te worden. En dat gips is vastgeplakt geraakt. Pleister die de haartjes en korst van de wond meetrekt bij verwijdering. Dan gaat de wond weer open. Dat doet pijn. En pijn willen we vermijden, desnoods vervangen door andere pijn.

Daarom drukte ik vroeger sigaretten uit op mijn arm. Daarom, en om praktische redenen, richt ik me nu volledig op het nu zonder na te denken, zonder voor of achteruit te gaan. Niet als een Boeddhist, maar als een fatalist. Er is geen toekomst. Ik verban het verleden. Ik denk niet, dus hoef ik, godzijdank, niet te bestaan en ik richt me op de kleine fysieke geneugten, zoals warmte en eten in mijn buik, omdat mijn lichaam, ergens diep vanbinnen nog een sprankje overlevingsdrang heeft. Ik berust en zit mijn tijd uit. Ik kan toch niets veranderen. Ik ben een lege schelp, uitgelepeld, en wacht tot het voorbij is.

Uit: Samya. Verkocht (werktitel)
###

zaterdag 23 oktober 2010

Women trafficking & the root of evil: extreme poverty


Public awareness can change laws and beat ignorance.
The ignorance of civil servants, police and clients or arbitrarily bystanders keeps trafficked women in their ghastly prisons. And if they manage to escape, they find no support, no protection, due to insufficient laws. It takes years before they are acknowledged and offered the very least: legal residence.

The good news is: Human trafficking is attracting more attention in the Netherlands lately. Journey Den Haag devoted a photo-exhibition to the problem, documentaries are broadcasted on national television, newspapers publish the appalling stories of the women, girls, and increasingly, men and boys, who have become victim.

But more is needed: the root of this (and many other) evil is in the extreme poverty of millions of people. We have to fight poverty to fight abuse.


Back in 2001, on February the 26th, Nogi Imoukhuede, Women’s Right Watch Nigeria, wrote me an email:

‘Nigeria is a country with a population of 110 million and 40% of the population are poor while some statistics have shown that up to 70% of Nigerians are affected by the scourge of poverty in one form or the other.
Due to this excruciating poverty and high unemployment levels the illegal trafficking in women and girls began to thrive in Nigeria. Countries in Europe being the usual destination most especially Italy. Our President stated recently that trafficking in women is the third largest illegal business ranking after drugs and gunrunning. Trafficking in Women has created immense wealth for the traffickers and death, sickness, misery and all sorts of dangers for the victims.
The victims are usually lured from their homes in the villages where they are told of job opportunities in Europe. As soon as the victims assent to travelling they become slaves to the traffickers. They are then transported to Europe, all their travel documents seized from them and forced to go into prostitution. In Italy, the victims often sign a bond with their sponsors to serve them for about 3 years after paying back a debt of approximately $100,000 for being brought to Italy. They are detained in hotels and are not free to move about. They are often beaten if they refuse to co-operate and sometimes killed.
The shock of their situation is very traumatic for a lot of girls. We have received reports of some losing their minds and being kept in institutions. Some have been killed by their patrons and we have also received reports of bestialities. Some become HIV positive. The girls become free after paying back the money demanded by their sponsors. If they do not pay, the sponsors send their agents to terrorize their families back home. Once the girls become free they send thousands of dollars back home to their parents who now become extremely wealthy. They build new houses and ride flashy cars and don't want to know where the money is coming from.
When the women are deported to Nigeria they come with only the dresses on their back and are escorted under tight security back to Nigeria. The Nigerian Police authorities have complained that they only receive about 3 days notice from the Italian authorities before these girls are returned.
On their return they become a public spectacle. They are paraded as prostitutes and detained in the police station before they are compulsorily tested for HIV/AIDS. Thereafter they are released to their state governments.
Our interaction with these girls show that they have undergone a character change because of the terrible things they have been forced to do. Some become extremely withdrawn and feel that they are failures. Their family members are also not happy with them because instead of bringing back wealth in dollars they have brought shame. Our records reveal that 1180 trafficked Nigerian women were deported between March 1999 and December 2000, mainly from Italy.
The Nigerian Government has not issued a rehabilitation programme for these women and girls some who are as young as 13 years.
However, women NGO groups have embarked on sensitising the public about the real motive behind trafficking in women. A bill has been presented to the National assembly to criminalise trafficking in women and children.’

August 26, 2010. Human Right Watch writes on their website:

‘Authorities in Côte d'Ivoire and Nigeria should investigate and close down networks that traffic Nigerian women and girls to Côte d'Ivoire for forced prostitution, Human Rights Watch said today. Human Rights Watch also called for collaboration among regional neighbors to improve border efforts to combat trafficking.’

Not much has changed for trafficked girls in almost 10 years. Except maybe for one thing: public awareness of human trafficking is rising…

While reaching out to the trafficked, let’s not forget: to kill the beast of slavery, trafficking and abuse, we have to kill the beast of poverty. We can do so by sharing the earth's sources, innovate on decentral clean energy production, empowerment, education and health care. We can do so by resisting oppressive regimes and racist populists.
We have to fight injustice to fight poverty. And: We have to fight poverty to fight abuse.

You can read the whole article of Human Right Watch:
http://www.hrw.org/en/news/2010/08/26/c-te-d-ivoirenigeria-combat-trafficking-prostitution
The stories of Hope Johnsson and Gloria, both trafficked to the Netherlands: www.nonfixe.nl (in Dutch)
‘Elena’s story’ www.journeydenhaag.nl

Nogi Imoukhuede was one of the human right activists who prevented Safiya Hussaini in Nigeria from being stoned. A Sharia court sentenced her to death, because Safiya was pregnant outside marriage. Her advocates collected support from people all over the world through the Internet. Their political representatives followed duly, turning Safiya’s death penalty into an international issue. Safiya survived. Thanks to rising public awareness.


#####

maandag 18 oktober 2010

Wat kunnen we doen tegen mensenhandel?


Op macroniveau: armoede bestrijden zodat mensen niet in de situatie komen waarin ze vatbaar zijn voor handelaren die mooie beloftes doen over werk en opleidingen, welke nooit worden waargemaakt. Frank heeft hierover vandaag een mooi verhaal geschreven op zijn blog: http://frankvanempel.blogspot.com

Maar dat is de lange weg.

Vrouwen (en in toenemende mate mannen of jongens) die gedwongen worden tot prostitutie, huishoudelijk of ander werk om ‘schulden’ aan reisagenten terug te betalen, zijn daar nu niet mee geholpen.

De ‘gelukkigen’ onder de slaven die kunnen ontsnappen of opgepakt worden door de vreemdelingendienst worden maar al te vaak in vreemdelingenbewaring gezet. Harde verhoren in politiebureaus en gevangenissen, nodigen niet uit om de dienstdoende diender in vertrouwen te nemen. ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Hoe ben je hier gekomen?’ ‘Welke kleur had het uniform van de stewardess??? Net zei je dat je over een rechte weg liep en nu is de weg ineens krom. Welke van de twee is het????’ (Wie zo’n verhoor wil ervaren kan het lezen op www.nonfixe.nl: ‘Faillissement van een Bot Land’)

Een diender met het hart op de juiste plaats en een klein beetje gevoel voor realiteit, herkent een slachtoffer van mensenhandel binnen enkele minuten. Dat zijn namelijk vaak mensen die geen paspoort (meer) hebben, die weinig weten over hoe hun reis georganiseerd is en, die liegen over het land van herkomst (zoals hen met dreigementen is ingeprent)

Uit angst en schaamte wordt de waarheid liever niet verteld. De goede diender haalt er dan een ‘expert’ bij, meestal een vrijwilliger of een vreemdelingenadvocaat. Die krijgt een uurtje of wat in hetzelfde Huis van Correctie om het vertrouwen te winnen. Dat lukt niet!

Wij, van Stichting Vast in Den Bosch, werden er ook bij gehaald als de politie een inval had gedaan in een bordeel en een erg jong meisje zonder papieren ‘gevangen’ had, dat niet wilde praten en met dode ogen voor zich uit staarde. Dan maakten we de volgende afspraak: We komen en nemen iemand mee aan wie je geen vragen stelt, geen identiteitsbewijs, niks. We blijven zolang als nodig en als ze wil, nemen we het meisje mee naar huis.

Indertijd ving Vast zo’n 80 uitgeprocedeerde vrouwen en kinderen op. Een groot aantal daarvan was slachtoffer van mensenhandel. De sterksten, die al met ons gepraat hadden en overwogen om aangifte te doen, of aangifte hadden gedaan, hielpen. Zo’n sterke vrouw ging mee naar het politiebureau. Zíj praatte met het meisje in de cel. Zíj wist wat er in dat hoofdje omging. Daarna ging de kleine mee. En de eerste tijd werd er NIETS gevraagd. Ze kon in bad en kreeg eten van thuis, want er was altijd wel een landgenote in de buurt. Ze werd opgevangen in haar eigen taal door andere vrouwen die de gewoonten uit haar land kennen. En pas later, als ze een beetje aangesterkt was en wat meer vertrouwen had in de Nederlandse begeleiding, begonnen de gesprekken. Maar dan kende je elkaar al, gewoon door dagelijks dingen samen te doen.

Er ging veel mis in onze opvang van mensen zonder toekomst met een verleden dat ze liever vergaten, maar zich steeds weer opdrong. Vrouwen uit zoveel landen, met verschillende geloven en met eigen talen. Maar er ging ook heel veel goed. De vrouwen van toen, de slachtoffers van toen, zijn nu weerbare moeders met diploma’s en banen, en met littekens die af en toe jeuken, maar dan krabben ze en gaan door met hun leven.

Deze blog is in vliegende vaart geschreven na een uitzending van human.nl over BlinN: ‘samen sterk’ van en door slachtoffers van vrouwenhandel, voor slachtoffers van vrouwenhandel. Goed initiatief, maar wat valt op? Justitie in Nederland is nog geen stap verder dan in 1996, toen ik er zelf voor het eerst mee te maken kreeg. Vandaar dit bericht.

NB Voor wie wil weten hoe groot het mensenhandel probleem is (groter dan ooit te voren): ‘A crime so monstrous’ geschreven door Benjamin Skinner

###

zondag 17 oktober 2010

Ma kwijt


Achter me, voor de ingang van de bioscoop, klapt en juicht het publiek van onder de paraplu. Acteurs buigen. Een limousine met zwaailicht stopt. Mensen worden gek, willen de vrouw die uitstapt allemaal aanraken. Ik herken haar van de posters waarmee de straat is volgehangen. De acteurs banen haar een pad, ze worden gevolgd door muzikanten die droevige muziek spelen in de regen. Ik duw mensen opzij om Ma te vinden, ze is nergens te bekennen. Het is kennelijk een belangrijke première, meer auto’s rijden aan, de muziek begint te loeien. Actrice valt amechtig met haar zwarte jurk op het drijfnatte rode tapijt. Hier is Ma niet meer.
Terwijl het theater achter me een dramatisch hoogtepunt bereikt, sta ik verzopen verloren. Waar kan ze heen zijn? Ik loop een straat in, draai om, andere straat, zie nauwelijks iets in de donkere regen. Als ik niets meer voel, niets meer zie en al die mensen door mijn oren naar binnen komen, ik geen bekende stem kan ontdekken, loop ik een restaurant in en bestel koffie. ‘Doe er maar een cognac bij,’ roep ik de vrouw na. Ik lust helemaal geen cognac. Het bijt door je keel, kookt in je slokdarm en vecht met je maagzuur. Precies zoals ik me voel dus, behalve dat ik het opeens steenkoud heb. Ik vloek op Ma. Dan bestel ik ook een gerecht waarvan ik de naam niet uit kan spreken, laat staan dat ik weet wat het is. Alleen maar om mijn eigen stem te horen, zodat ik zeker weet dat ik er nog ben, zichtbaar en hoorbaar. Iemand die iedereen verliest, moet opletten zelf niet als rook te verdwijnen. De serveerster ziet en hoort me. Ze brengt een enorm bord met rijst en saus vermengd met kip om naast het onaangeraakte glas cognac te zetten. Peinzend staar ik naar het stilleven voor me. Er ontbreekt nog iets. De koffiekop dissoneert. Ik wenk de serveerster die precies aan de goede kant van mijn tafel komt staan, vooral nu ze dat koffiekopje in haar hand heeft. Laat haar even wachten en maak een mentale foto. Dan vraag ik om een groene salade voor de kleur en rode wijn. Dat laatste daar heb ik nu wel zin in. ‘Breng maar twee glazen,’ zeg ik haar. ‘Twee rode wijn.’ Met het ene glas in mijn hand herschik ik de tafel zo dat de compositie naar mijn zin is. Dan drink ik rustig, genietend van de overvloedige harmonie voor me. Stoel een beetje naar achter geschoven. Mijn gedachten krijgen langzaam weer vorm.

###

vrijdag 15 oktober 2010

Facebook on stage


Martina hesitatingly speaks out oneliners about herself. She is alone in the large space. Nobody answers her. Then from the dark a girl called Micha says: ‘I like this’. Martina found her first friend. After that, things grow easy for Martina. The number of followers accumulates and she gets cloud. They push the button, ‘like’, whatever and whenever Martina shares. Martina is popular; she has value kindly provided to her by her followers.

Juvenile absolutism is as old as youth itself. Teenagers judge themselves and their peers, like a forest the autumn – the more fallen leaves, the more autumn – the more friends, the more Me.
Nowadays you need at least some 200 friends to count.

Anastasia enters the room. She has a problem. Talks about the help she gets. She is gonna be a good girl. ‘Boring’, is the verdict. Anastasia, an energetic girl, is thriving for attention. ‘Boring? Let me show you!’ Anastasia starts to strip. In the meantime Martina hurts herself in public: ‘I’d like to share this with you’.

Five girls suffer from a disease called ‘emptiness’. Hollow phrases ‘like’ and ‘dislike’ deliver instant gratification, but offer no grounding. And you need more, more, more...

Who am I? if my identity is decided by the likes and number of barely known followers. How can I keep standing barely dressed on my high heels – trying to look sexy and to evoke admiration - against the dark purple background of contemporary economic crises, divorcing and self-absorbed parents and migration issues.

Dancing frantically, ‘sharing’ even more frantic. No direction, alone in a crowded world, complete chaos, sex, violence and eventually death. Emptiness is what they feel, and they don’t have a clue how to fill the hole.

‘I can ride a horse whilst juggling so marry me’ by Jan Martens. Seen at theatre de NWe Vorst, Tilburg

###

donderdag 14 oktober 2010

Tussen door

Dan wordt het helemaal zwart rond mijn hoofd. Ze hebben me iets ingespoten om me rustig te maken. Ik weet, zie, hoor en zeg niets meer tot er twee dagen voorbij zijn en een ambassade mannetje naast mijn ziekenhuisbed zit. Zo eentje in een blauw pak met trendy overhemd die mijn zoon had kunnen zijn, qua leeftijd dan, want zo’n zoon zou ik nooit grootbrengen. Wat heb ik gedaan om wakker te worden en dat hoofd, dat zich nog nooit geschoren heeft, nooit zal hoeven scheren, als eerste te zien. Die stem, mezzo sopraan acterend als tenor, als eerste te horen. ‘Wat heb ik gedaan?’ Keurig articulerend en zorgvuldig in het formuleren van zijn antwoord, zegt de in blauw pak en trendy overhemd geklede nog nooit geschoren jongeling: ‘U heeft zich gemengd in zaken waar u beter uit had kunnen blijven.’ ‘Vertel me iets nieuws!’ ‘U moet rustig zijn, dat is beter voor u.’ ‘Zusterrrrrr!’ Een verpleegster op dunne benen met beweeglijke armen en een spitse neus komt aangesneld. Alles aan haar wiebelt. Zelfs haar hoofd blijft geen seconde stil. Ze jaagt de ambassade peuter weg van mijn bed en begint druk aan de dekens te frommelen, lakens recht te trekken, kussens op te schudden, me water te voeren. Alles tegelijk.

###

maandag 11 oktober 2010

Seeing things differently



The V1 hit the house of God in a devastating and ear blowing crash. The walls crumbled, the cross fell on the altar breaking into pieces, flyblown stones tore the air. Joost felt a sting in his head, cutting the soft structure of his left eye. Then it went dark. When he gained consciousness, he was at the hospital. His left eye was gone forever, his friend as well. The boy, with whom Joost traded places, was found dead underneath the debris.
Since then he saw things different from most of us. Joost grew up without depth, in a flat world, perspective being something invisible. Yet he learned to draw it. His father taught him.
Seeing what others can’t see and being blind for what is common to most, has an impact on the thinking. ‘A painting,’ Joost claimed when in his forties, ‘is by nature a flat surface. I, as painter, have to respect that quality.’ ‘You are not being consequent,’ I accused him, pointing at ‘Museum’, a mixed media on board with a very eye-catching, three dimensional head drawn in a blue circle. ‘There is also a stair, which is definitely not flat.’
He didn’t agree. For him each work of art inhibited its own needs and urgencies. The inner need of a painting is the only absolute law he accepted while working. ‘Sometimes you have to be inconsequent, for the sake of the piece. There is a necessity for every line, colour and form. If the painting requires perspective, I put it there.’ Then I noticed he didn’t only draw or paint the third dimension in this work, he actually attached another piece of board on it, which leaves a small rim of shadow. ‘And that? What is that?’ I asked, nineteen years old and very keen on outsmarting dad. ‘That’s for real,’ he simply answered.
Eleven years later, 1993, the monograph of Joost is presented in Galerie Hüsstege combined with an exhibition. Werner Moonen, friend and colleague of Joost, closely watches ‘Museum’. ‘What a painting! He defies every rule, yet it all adds up to the strength and power of the work.’
More on Joost? see www.sicking.nl
###

vrijdag 8 oktober 2010

Twitter: carosicking

Gisteren een twitteraccount aangemaakt. Wat er leuk aan is? Open source: direct informatie van de mensen die je volgt. Ik volg nu zo'n beetje heel politiek Den Haag. Ja, ook blondie, dan weet je tenminste wat er in die hoofden omgaat... Oneliners daar zijn ze in gespecialiseerd. Voor mij een goede oefening: zoals Socrates al zei: 'Ik schrijf je een lange brief, want had geen tijd voor een korte'.

####

maandag 4 oktober 2010

Rechtbank Amsterdam beschermt democratie


Het proces tegen Wilders gaat over uitspraken (in kranten, op internet en op televisie) die discriminerend zijn en aanzetten tot haat, of dit zo is. Openbare uitspraken dus, die we allemaal hebben kunnen horen, zien of lezen. We weten dus allemaal dat hij schuldig is, tenzij hem woorden in de mond zijn gelegd, hij het niet zo bedoelde of ontoerekeningsvatbaar was.

Wilders beroept zich op twee basisrechten: zwijgrecht en recht van meningsuiting.
Zwijgrecht, omdat hij:
1. politiek gezien zijn eigen uitspraken niet kan ontkennen of toegeven dat hij niet zo goed wist wat hij deed (dat kost stemmen)
2. strafrechtelijk gezien zijn eigen glazen ingooit als hij toegeeft racistische opmerkingen te maken en haat te zaaien.
Het recht van meningsuiting dat Geert Wilders voor zichzelf opeist, gunt hij anderen niet. Maar dat is niets nieuws. Dat weten we al lang. De rechtbank in Amsterdam weet dat. Sterker nog, zelfs Geert Wilders en zijn advocaat weten het.
Net als Rutte en Verhagen, die hard voor aap spelen (horen, zien en zwijgen).
Wilders heeft op 1 punt gelijk: in dit strafrechtelijke proces staat de vrijheid van meningsuiting centraal. Doch, niet de vrijheid van 1 man, maar van een heel land.
Kortom het gaat om de grondvesten van de democratie, een politiek stelsel waarin de meerderheid besluiten neemt, MET IN ACHTNEMING VAN DE BELANGEN VAN DE MINDERHEID. Dat laatste wordt nogal eens vergeten in de race naar de macht. En dat terwijl de huidige meerderheid nota bene bestaat uit 1 zeteltje dat ieder moment kan omvallen.
###

zondag 3 oktober 2010

Het waargebeurde (!) verhaal van de kleine prins

De kleine prins is ondeugend. Zijn geelbruine ogen, die lijken op de ogen van een wolf, zijn voortdurend op zoek naar nieuwe avonturen. Behalve als hij iets wil. Dan lijken zijn ogen op de glanzende vulling van een ontzettend lekker snoepje, zo zoet dat je het nog proeft als je het doorgeslikt hebt en er nog wel eentje wil, maar dat mag niet.

Hij heeft wilde zwarte haren die alle kanten op kunnen staan en als hij springt, vliegen ze omhoog waardoor hij groter lijkt. Maar hij is niet al te groot. Hij denkt zelf van wel. Zijn witte kraag blijft altijd onberispelijk, waardoor hij, als je hem op een afstand ziet, op een heertje lijkt. Van dichtbij, zodra die wilde haren en die ondeugende wolvenblik duidelijk zichtbaar zijn, weet je wel beter. Zijn naam is Snitsel, Prins Snitsel. Zijn bijnaam is Wolfman Jack.

En het is niet eens volle maan. Het is een mooie zondag met hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Hij verveelt zich een beetje. Is nog niet uit geweest en thuis heeft hij het wel gezien. Hij heeft net een elektriciteitsdraad opgegraven in de hoop dat het een schat was. De pvc buis waar de draad doorheen loopt, was te hard om te kraken en bovendien ook niet echt uitdagend. Het ding ligt stil en gladjes onder de grond. Smaak noch kraak.

Achter de hoge heg, met bramen, blaft een jonge hond. Snitsel kan hem niet zien. Voor de heg staat een houtwal van ongeveer een meter hoog. Zoals gezegd, onze prins is niet zo groot als hijzelf vermoedt. Er glinstert iets in de geelbruine ogen. Het begin van een plan. Nog voordat het plan gerijpt is, springt hij op het krakende hout. Een muis schiet weg. Hij probeert hem te vangen, maar is net te laat. Jammer. Maar goed, hij staat toch mooi op die wal en heeft leuk uitzicht. Alleen niet door de heg.

De hond blaft nog een keer. Hij hoort hem dichtbij snuiven. Aan de andere kant van de takken. Au, een braamtak steekt naast zijn oog. Nu laat een echte vent zich niet afschrikken door braamtakken en ander gespuis. Snitsel gaat op onderzoek uit. Hij loopt over het krakende snoeihout. Helemaal naar de hoek. Daar is de compost hoop. Lekker zacht en vol rottende appels. Hé, hier is de heg minder dicht. Even kracht zetten. Plof. Snitsel landt parmantig in de tuin van de hond. Die komt op hem afgestoven. Even een robbertje vechten, altijd leuk. ‘Ik ben toch sterker,’ denkt Snitsel en gromt zijn tanden bloot. ‘Zo die is weg.’ De deur naar het huis staat open. Nieuwsgierig steekt Snitsel zijn neus naar binnen. Het ruikt er lekker. Hij loopt door, zich niet realiserend dat hij nu een heuse inbreker is. ‘Aha, daar boven, daar liggen koekjes.’ Daarboven, is het blad van een bureau. Het is niet veel hoger dan de houtwal. Bovendien thuis wandelt hij ook graag over de tafels. Hop. Hij zit er al op. Zijn neus in het pak speculaas.

Wie het ergst schrikt, weten we niet, maar de bewoner van het huis en Snitsel zien elkaar tegelijkertijd en bij beiden gaan de haren overeind. ‘Bram!’ De man roept zijn hond, maar die komt niet meer. Die kijkt wel uit. ‘Oeps’, denkt Snitsel. ‘Foute boel.’ Ditmaal missen zijn geelbruine ogen, die kunnen flemen als de vulling van het lekkerste snoepje, hun uitwerking. Hij probeert het door op zijn rug te gaan liggen en rolt met zijn staart de papieren van het bureau. ‘Wie ben jij?’ roept de man. ‘Ga weg!’ Lenig springt Snitsel op de grond en rent door de deur naar de tuin. Staart tussen zijn benen. Hij kijkt niet naar de hond. Geen tijd. ‘Wegwezen,’ denkt hij.

Plof, hij landt weer veilig tussen de rotte appels naast de houtwal. Iemand roept zijn naam. Vrolijk kwispelend, alsof hij het liefste prinsje ter wereld is, rent hij naar zijn baasje. Alleen een druppel bloed, boven zijn snoepjesoog verraadt zijn escapade. Maar dat maakt hem niet uit. Hij mag mee naar het bos.

####

zaterdag 2 oktober 2010

construct notes on Joost' website


Joost Sicking was a one eyed pirate who lost his left eye when he was a child in world war two. Due to bombing. His companion did not survive. So he was considered lucky.
Born in 1932, third son of the classical painter and director of the Tilburg Art academy (now Fontys) Henri Sicking. Educated in Antwerp and Gent, Belgium. Forgetting everything he was taught five years after. Loving Helma more than life. Painting and drawing 24/7. He passed away in January 1986 when his hart stopped beating.
The month before his death, he visited old and neglected friends. He made sure his mother in law, who suffered of Altzheimers’ disease, was taken care of. The week before the attack stroke his hart with a deathly blow, Joost dreamed he called his wife, Helma, but she did not hear him. He was supposed to go on a holiday with his son, Bald. After returning he would begin a whole new painting period, he told Helma. These paintings, she acknowledged, could now only be seen in the sky. The Dutch famous light falling down on the country through clouds, raindrops and hesitating rays of sun are, since Joost died, his private paintings to her. She left life ten years later.
This site is, shortly before the fifth lustrum of Joost’ passing, a kind of overview of his works. We are still busy constructing it. What you see is not what you get. You get more. Much more. Give us some time.
After we’ve finished putting all the paintings he made on the Internet (the paintings we know that exist), there is still more to get. We publish only images of the art, not the paintings, drawings and objects themselves. Reality is better! Colours are more composed and bright, sizes fit, skin is visible. In art, materials matter. It is like a photo of someone you love, the photo never matches the person, you just catch a glimpse.
For the glimpse: www.sicking.nl
Enjoy,
Caro

###