zaterdag 8 september 2012

Pakistan's Black Law


Update 31.10.2018:
Today: Asia Bibi is to be immediately released at courts orders. But protests erupt in Pakistan

Original blog 08.09.2012: Asia Bibi is on death row in a Pakistan jail. She has been imprisoned on June 14th 2009. The crime she committed is blasphemy.

Since the case of blasphemy girl Rimsha came out, the spots are back on the equal macabre situation Asia is in. Anne Isabelle Tollet wrote her story. The book is called Blasphème and Mrs Tollet used Asia’s own words and recordings. Asia is in a prison cell in which she can touch both walls just by spreading her arms. There are no sanitary provisions, no windows. And it is hot.
Mrs Tollet was not allowed to visit Asia. She interviewed her through her husband who can visit once a week.
The family is on the run, from shelter to shelter, but they have a small income: the revenues of the book. Ironically Asia’s own daughters will not be able to read it. They don’t go to school due to the continuous running and hiding.

The story goes something like this. Asia, an illiterate Christian mother of five, worked in the fields with other women from the village where she lived. The other women, without exception, worshipped Allah. The work was hard that day. It was warm, 45 Celsius in the shade. Asia got thirsty. She went to the well to drink a little water. Her colleagues told her she could not take water like this. It had become impure because of her. Asia told her co-workers that in her view the prophet Mohammed would not mind them drinking from the same cup. This was a mistake. But she could make up for it. The only thing she had to do was to convert to Islam. ‘I respect Islam and the Prophet Mohammed’, Asia replied, but I believe in Jesus Christ’. These answers signed her death verdict. The women went to the local Mullah and he arranged for Asia to be arrested and thrown in jail. It has been more than three years today.

In Pakistan the Blasphemy Law is the most feared and oppressive legal rule. It is commonly known (and a much used tool) that the accusation of blasphemy alone is enough to ruin an opponents’ life. In theory the law, also known as Black Law, protects all religions, Islam as much as Christianity, Judaism or Hinduism equally. But in this country with a 97% Muslim population, minorities live the harsh life. Christians try to go by unnoticed. They work the lower jobs and live in poor conditions. Of all convicted under the Black Law 50% is Muslim, the other half is of a different religion. Three percent of the population delivers half of the convicted blasphemers.

Asia Bibi is one of them and the only woman on death row. She was supported by the Muslim governor of her region Punjab, Mr. Salman Taseer, and by the Minister of Minorities, Mr. Shahbaz Bhatti. Both leaders have been brutally killed because of their public support for Asia and for questioning the Blasphemy law.
Islamic fundamentalists threaten to throw the country in chaos, should the government try to change this draconic version of both the Shariah Law and its’ previous European sibling implemented by the Spanish Inquisition. Most common Pakistani seem to endure this sword of Damocles submissively.

In August 2012 a young Christian girl named Rimsha Masih was arrested for burning pages of the Qur’an. Charges: Blasphemy. The girl was no older then fourteen years. She was as innocent as a flower in springtime, due to her young age and alleged suffering of Down’s syndrome. Illiterate and poor Rimsha lived in a run-down shack in one of Islamabad’s slums. Her arrest led to worldwide protests. Especially when it came out that three witnesses had seen how the local Mullah, a man called Chishti, tore some pages out of a Qur’an and placed them with the ashes that were the proof of Rimsha’s blasphemy.

Rimsha stayed in a heavily guarded prison for more then three weeks before the judge granted her bail. This is the same prison, where the murderer of Mr. Taseer is being held. That man, by the way, is widely praised for his crime: ‘killing a blasphemer’.

In Rimsha’s story a rejected lover, a greedy landowner and powerplay by a little Mullah added up to the events that made the girl victim to the Black Law. She was an easy puppet, at least so it seemed. Her allegedly blasphemous act led to the Christians fleeing the neighbourhood, making room for more worshippers in the local Mosque. The international row as well as protesting Pakistani civilians saved Rimsha from rotting in a cell for many years.

Moreover, Rimsha has become the first person able to bail out under the Black Law. That is the good news, setting a precedent for other courts.
But, the bail is 1 million Pakistani rupees ($ 10.500) an enormous amount of money for a girl from the slums. An awkward decision, the bail sum is twice the price that fundamentalists put on the head of Asia. Extremists apparently are afraid the Pakistani authorities will not execute the death verdict. The local Mullah Qari Mohammed Salim reacted to BBC News: ‘If the law punishes somebody for blasphemy, and that person is pardoned, then we will take the law in our hands’.

As unlikely as it is for Asia to regain her freedom, it is for Rimsha.
Even if her bail is set and she is let out of prison. Apart from the police investigation that goes on, and can flip like a coin from one side to the other, she risks being violated, even killed, by a vigilante group or a silent aggressor, like other accused blasphemers have been before. Her lawyer claims she will need an armoured vehicle and bodyguards to protect her.

One young girl, one forty-four year old mother and many others suffer under the Black Law that has Pakistan in its’ grip. Politicians are afraid to tackle it. Judges and lawyers flee the country after defending its’ victims.
Pakistan seems to be in deadlock, but at least there is some movement and discussion over the Black Law. Muslim leaders are open for a change, a small change, but a change: Accusers of blasphemy that come up with false allegations will be judged under the same law. This is what happens today to the Mullah who allegedly framed Rimsha.

This minor change may lead to less false accusations after personal disputes and vendetta’s and at least some sort of dialogue on the Black Law starts, but it is no way near a real solution for the Pakistani civil society.



This article is among others based on:
BBC News - Pakistani Christian Asia Bibi 'has price on her head'.pdf

More on Rimsha on this blog (in Dutch)





vrijdag 7 september 2012

Rimsha en de dollars


De BBC toont een filmpje van een kleine figuur met een wit laken over haar hoofd en bijna hele lichaam. Ze is omringd door een cordon gewichtig kijkende agenten. Ze stapt in de boevenwagen. Op weg naar de rechtbank in Islamabad, Pakistan.

Rimsha, het minderjarige meisje dat terecht staat wegens blasfemie, wordt vrijgelaten op borgtocht. De borg bestaat uit twee gelijke bedragen. De som is in totaal een miljoen Pakistaanse Roepi’s, wat neerkomt op $10.500,- ofwel €8.300,-.

Ze is dus (nog) niet vrijgesproken van ontheiliging van de Koran. Haar zaak wordt verder onderzocht. Is ze uit de gevangenis? Onbekend. Hoe kan ze ooit aan het bedrag voor de borg komen? Waar haalt een tiener uit de sloppenwijk van Islamabad meer dan 10.000 dollar vandaan?

Mocht er een ‘sponsor’ zijn en Rimsha komt inderdaad vrij, wie garandeert dan haar veiligheid? De zwarte wet van Pakistan heeft veel handhavers. Burgers die vinden dat ze op de letter nageleefd moet worden. Godslastering is een uiterst gevoelig onderwerp in het land met 180 miljoen inwoners, waarvan 97% de Islam aanhangt. Alleen al de beschuldiging van blasfemie kan iemand z’n leven kosten.

De situatie heeft veel weg van de Spaanse Inquisitie die in Europa zogenoemde onverbeterlijke ketters (Joden, Protestanten en Moslims) op de brandstapel liet zetten onder toezicht van juichende menigtes.

De Pakistaanse blasfemie wet staat nu ter discussie. En wel op een zeer vreemde manier. Islamitische leiders in Pakistan waaronder Tahir Ashrafi van de All Pakistan Ulema Council, hebben het de afgelopen week opgenomen voor Rimsha en stellen een wijziging voor die in kort hierop neerkomt: Iemand die een ander vals beschuldigt van blasfemie, wordt zelf berecht onder de zwarte wet.
Hetgeen Mullah Chishti nu lijkt te overkomen. Chishti is de imam die pagina’s van de Koran in het plastik zakje met as van Rimsha zou hebben gestopt om de zaak tegen haar te versterken.
De vraag is natuurlijk of hij wel terecht beschuldigd is. De man zelf ontkent de aantijgingen.

De blog Rimsha en de godslasteraars van donderdag 6 september 2012 gaat over wat Rimsha is overkomen voordat de rechtbank in Islamabad de borg vaststelde.


Bronnen:
BBC News – Pakistan blasphemy case girl granted bail, 07.09.2012
The Express Tribune – Court grants bail to Rimsha 07.09.2012
The Guardian - Pakistani Christian girl accused of blasphemy to be freed from jail 07.09.2012
Twitter

Deze blog is eerder vandaag verschenen bij Dewereldmorgen.be


donderdag 6 september 2012

Rimsha en de godslasteraars


Haar naam schijnt zoiets te betekenen als het mooiste meisje dat je ooit gezien hebt, of zult zien. Haar ogen loensen licht op de enige foto die ik van haar ken. Haar leeftijd wordt betwist, maar men is het erover eens dat ze niet ouder dan veertien jaar kan zijn. Sommigen beweren dat ze lijdt aan het syndroom van Down. Ze heeft de raafzwarte haren die Indiase en Pakistaanse vrouwen met elkaar gemeen hebben, glanzend en bijna net zo geliefd door pruikenmakers als de beroemde Braziliaanse haren. Ze is wereldnieuws, maar waarschijnlijk weet ze daar zelf niets van.

Rimsha Masih uit Mehrabad in Pakistan zit in een zwaarbewaakte gevangenis, beschuldigd van de gevaarlijkste misstap denkbaar: blasfemie. Daar staat de doodstraf op, of levenslang. Al bijna drie weken. Een klein meisje in een cel. Omdat ze pagina’s uit de Koran zou hebben verbrand. Dit analfabete meisje uit een sloppenwijk. Een Christen meisje. En deze laatste toevoeging is het hete vuur in Rimsha’s hel: Ze is geboren in een gezin met de verkeerde religie op de verkeerde plaats in de verkeerde tijd tussen een heleboel verkeerde mensen met conflicterende, en ja ook verkeerde, belangen.

De plaatselijke imam, Khalid Jadoon Chishti, deed aangifte. Hij was op de hoogte gebracht van Rimsha’s misdaad (de verbranding van pagina’s uit het heilige boek) door een buurman van het meisje. Er wordt gefluisterd dat diezelfde buurjongen de oudere zus van Rimsha ten huwelijk had gevraagd, en was afgewezen. Een wraakzuchtige gewezen aanbidder, zelf analfabeet en niet in staat de Koran te lezen.

De blasfemie wet in Pakistan staat erom bekend dat deze gebruikt wordt om persoonlijke vetes uit te vechten. Shotgun, no challenge. Als je van iemand af wil, beschuldig je hem of haar van blasfemie. Het is zelfs levensgevaarlijk om aan de wet te tornen of het publiekelijk op te nemen voor een slachtoffer van de barbaarse regel.
Twee prominente politici Salman Taseer en Shahbaz Bhatti hebben dit met hun leven moeten bekopen, vorig jaar nog. Salman Taseer werd nota bene vermoord door zijn eigen lijfwacht, nadat hij het opnam voor de Christelijke Asia Bibi die was veroordeeld onder de ‘zwarte wet’. Zijn moordenaar wordt door velen bewierookt als een nationale held. De rechter die hem schuldig verklaarde, is het land ontvlucht en Asia Bibi zit nog gevangen.

Alleen al door de beschuldiging van godslastering, is het leven van de minderjarige Rimsha in gevaar. En daarmee dat van haar familie en buren. Die zijn massaal uit hun gehuurde krotten weggetrokken. Saignant detail is dat de verhuurder een rijke Moslim is die behalve huisbaas ook werkgever is van Christenen. Amjad is een soort koppelbaas van goedkope arbeidskrachten voor huishoudelijke en lage baantjes. Uit angst voor represailles vluchtten de Christelijke buren van Rimsha na haar arrestatie massaal weg uit hun vervallen huizen en kwamen ook niet opdagen voor werk. Dubbel verlies voor Amjad.

Op zaterdag 2 september arresteerde de Pakistaanse politie imam Khalid Jadoon Chishti. Aanklacht: blasfemie. Getuigen hebben verklaard dat Chisthi pagina’s uit de Koran scheurde en bij de as deed die als bewijs diende dat Rimsha aan heilig boekverbranding deed.

Ondertussen scharen leiders uit de Pakistaanse en Indiase Moslim gemeenschap zich achter het jonge meisje en roepen om herziening van de wet. Volgens boze tongen doen ze dit enkel om deze wet te kunnen handhaven.

Kortom: iedereen houdt zich ermee bezig en de meesten doen dat uit eigen belang, om geld of macht. Christenen en Moslims slijpen hun messen voor weer een religieus dispuut dat, zoals zo vaak, nare gevolgen kan hebben en waar de allerarmsten ongetwijfeld weer de dupe van zullen zijn. De hele Rimsha-kwestie wordt door Islamofoben aangegrepen om maar weer eens aan te tonen hoe ‘achterlijk’ die godsdienst is.

En ondertussen zit een tiener in een rottende cel zich af te vragen wat er ‘in Godsnaam’ is gebeurd. Al bijna drie weken.
Morgen wordt ze voorgeleid.

Haar ouders hebben een petitie geopend op Avaaz, gericht aan de Pakistaanse president Zardari: Save my daughter! Op donderdag 7 september 2012 om 14.33h hebben 1.051.426 mensen getekend. En dat is geen geloofskwestie, geen hebzucht, geen machtsstrijd, maar gewoon menselijk medeleven voor een kind dat onrecht is aangedaan. Zwaar onrecht. De eigenlijke godslasteraars zijn degenen die haar dit aandoen én de gelaten toeschouwers, ongeacht het geloof dat zij wel of niet aanhangen.

Foto van Avaaz, website voor petities

Bovenstaande tekst is gepubliceerd bij DeWereldMorgen.be en gebaseerd op:

Guardian World Pakistani girl accused of Qur'an burning could face death penalty, 19.08.2012

Asianews.it Free Rimsha Masih, the 11-year-old disabled girl arrested for blasphemy, Indian leader says, 25.08.2012
Persecution, What’s next for jailed Pakistani Christian girl? 27.08.2012  
Guardian UK Pakistani Muslim leaders support Christian girl accused of blasphemy 27.08.2012,
Guardian Pakistani girl accused of Qur'an burning is a minor, say medics, 28.08. 2012,
CNN Police: Muslim cleric framed girl in Pakistan blasphemy case 02.09.2012,

The Express Tribune When will Rimsha be released? 05.09.2012

The news, The economics of hate, 06.09.2012
en op berichten en direct messages van Pakistaanse twitteraars

###


donderdag 16 augustus 2012

Sharing one with nonfiXe: a brief look into Only Winners


Only Winners is difficult to summarize, because of the richness of the material. It contains an inspiring philosophy for change to a society with Only Winners, a Joint Effort Society. The book offers a working method, new conceptual framework and toolbox for practice as well.

With the help of grand masters, such as Jacques Derrida, Michel Foucault, Donella Meadows, Jean Paul Sartre, Joseph Schumpeter, John Stuart Mill, John Keanes and many others, the writers developed a philosophy for sustainable development that is hard to oppose, since all win.

Ecology is the new bottom-line for wellbeing, peace and economical growth. Man has to partner with nature, and with other men. Man has to learn to dance with systems, as well. For one never knows the side-effect when interfering in a complexity. Agility, flexibility and being connected can work for a sustainable development. Especially when the grass-root is supported by the top and vice verse. The behaviour of one person, the freedom and responsibility of all, rooted in a true democracy – of which the Harvard Mutual Gains Approach is one exponent - and innovations in production, services and communication together do the trick.

The heart of the matter can be found in the Only Winners Matrix that is intended to inspire and guide into new thinking and doing. The Matrix is not a fixed model, but dynamic and therefore applicable to different situations and issues.
It consists of three development stages: destruction – deconstruction – construction. These tend to occur one after the other in daily life. They root in the S-curve of economist Richard N. Foster as well as in Jacques Derrida’s thinking.
Next to the phases there are solution-finding clusters: behaviour – technology (including procedures) – decision-making.
The development phases and the solution-finding clusters are set on two axes and form a matrix, the Only Winners Matrix. This matrix is loaded with concepts. These concepts are changeable, even for new concepts, as long as they obey seven criteria – of which four are based on the Natural Step Approach.

You can read more on Only Winners at www.ecolutie.nl in English and Dutch. There a different summary can be found as well, in English, Spanish, German and Dutch.

Image: Barend van Hoek, pencil on paper, 2012. From: Allemaal Winnen, naar een andere wereld. Auteur: Frank van Empel. Publisher: Studio nonfiXe

This article originally appeared on www.nonfixe.nl
Allemaal Winnen, ISBN 978.94.90665.043 / e-versie, ISBN 978.94.90665.050

###

dinsdag 12 juni 2012

De beer is los



Het is niet langer de vraag of we sociale media gebruiken. Het is de vraag hoe we dat doen. Dat gaat veel dieper en verder dan vrienden of ontvrienden, volgen of ontvolgen. Of je jezelf ermee verrijkt of verarmt, dat is aan jou.
Daarnaast bepaalt je mensbeeld in hoeverre je steeds over je virtuele schouder heen kijkt naar eventuele misbruikers. Datzelfde doe je op straat; Zeg je de tegemoet lopende vreemdeling goedendag, of steek je over met je gezicht afgewend? De meesten van ons reageren op intuïtie en zullen de ene keer vriendelijk knikken en bij een ander maar liever oversteken.

In feite kennen we de voor- en nadelen van virtueel leven allemaal al. Je geeft je hele hebben en houden bloot aan een onzichtbaar, ontelbaar publiek. De commercie maakt er dankbaar (mis)gebruik van. Je vrienden zijn geen echte vrienden. In een aantal gevallen ken je de facebookmakkers niet eens. En, facebook is advertisement for oneself. Je creëert een avatar, laat de wereld weten dat je een boek hebt geschreven, een film gemaakt of een optreden hebt.

Allemaal waar, maar er is ook een andere kant aan de sociale media. Je kunt facebook beschouwen als een grote winkelstraat, wandelpromenade en bibliotheek, waar je doorheen loopt en steeds weer vrienden tegenkomt. Vrienden die ver weg wonen of je buren zijn, die je van heel vroeger kent of waar je gisteren nog naast zat in de bus. Je wandelt ze voorbij, sommigen raak je even aan (like) en bij anderen sta je stil (comment). Door de korte updates weet je in grote lijnen wat ze bezig houdt. Je vraagt aan Jacques hoe zijn expositie was. Je reageert op Josefien haar verjaardag. Omdat je weet dat Juul net gescheiden is, vraag je via de privé chat aan haar hoe het met haar gaat. Ook al is ze verhuisd en woont ze momenteel honderden kilometers bij je vandaan. Dit gesprek is tussen jou en haar en je kunt het op ieder gewenst moment voortzetten.

Kortom, als je jezelf een beetje inhoudt en niet op zoek gaat naar vrienden die je niet kent en die je tijdlijn alleen maar vervuilen met hun berichten, dan is het een prachtige manier om contact te onderhouden met mensen die je anders uit het oog zou verliezen.

En passant lees je in the Guardian of je volgt het nieuws op AlJazeera. Door facebook en de andere sociale media kun je kennis nemen van andere invalshoeken dan de klassiekers, zoals daar zijn de Nederlandse dagbladen en televisieprogramma’s. De wereld ligt voor je open. Je kunt zo diep gaan als je wilt. Je kunt zo oppervlakkig blijven als je wilt.

Blijft het privacy-deel. Je kunt je profiel afschermen, dat klopt, maar of het dan ook daadwerkelijk beschermd is tegen marketeers of kwaadwillende overheden? In feite gelooft niemand dat. De vraag is of dat zo erg is. Bonus- en andere kortingskaarten registreren, naast de pinpas (!), ons koopgedrag. Als we een marathon lopen, staan de foto’s van het gevecht tegen jezelf binnen een mum van tijd online. Camera’s registeren bewegingen op straat. Voor een legitimatiebewijs moet je een vingerafdruk afgeven. Als je parkeert, betaal je met een chipknip nadat je het kenteken van je auto hebt ingevoerd. Sommigen hebben een slimme meter, die registreert precies hoeveel stroom je wanneer gebruikt. Kortom, alles wat er over jou te weten valt, is al bekend.

Daarnaast, daarom, ontwikkelen mensen een extra zintuig voor wat wel en wat niet echt is, ook in de virtuele wereld en tegelijkertijd over wat wel en niet te delen – vandaar ook de hoeveelheid nietszeggende berichten of advertisements for oneself. Ze doen dat met vallen en opstaan. Ik durf te beweren dat de generatie die nu geboren wordt, straks een legertje pubers vormt met een feilloos gevoel voor virtueel informatie delen en opnemen.

De facebookers, twitteraars, pinteresters etcetera werken bovendien samen in onverwachte coalities. Wereldwijd zijn er meer dan 800 miljoen facebook gebruikers. Zij groeperen op issue, op wat hen bindt. De hoeveelheid privé informatie die gedeeld wordt, geeft het medium macht, maar ook de gebruikers. Zodra zich iets voordoet wat men onacceptabel acht, komt de massa in opstand. En die massa weet elkaar te vinden over landsgrenzen heen, over de diverse sociale media heen.

De echte machthebber hier is Google. Die beheerst het spel. Totdat, er een tweede Google de ether in gaat, en een derde. ‘De beer is los’, zou een oude keuterboer roepen. De sociale media vormen een rizoom, een wortelstok die zich ondergronds vertakt en op onverwachte plaatsen de kop boven steekt. Dit ondergrondse netwerk – iedereen met een tuin kent de natuurlijke varianten zoals zevenblad die onuitroeibaar lijken – bouwt van onderop, is flexibel en vormt stevige netwerken.

De zelforganisatie die daaruit ontstaat, tussen mensen, kan zoals we hebben gezien dictators omverwerpen. En ja, ook terroristische netwerken dienen. Het systeem van de sociale media kent geen waardeoordeel. Het heeft geen moraal. De ethiek van de individuele gebruiker bepaalt hoe deze daarmee omgaat. Net zoals je met een hockeystick kunt hockeyen, maar evengoed iemand kunt doodknuppelen.

###

vrijdag 1 juni 2012

Geld als Brabant Water


Mijn naam is Brabant Water. Ik voorzie 2.4 miljoen Brabanders van Water. Een eerste levensbehoefte. Mijn klanten kunnen niet bij me weg, tenzij ze verhuizen naar een andere regio. Dat is wel zo gemakkelijk.

Ik heb mijn missie op de website geschreven. Mijn missie kent begrippen, staat er. ‘Begrippen als klantgerichtheid, kostenbewustzijn, gezondheid, veiligheid en zorg voor onze omgeving.’
Een goed verstaander hoeft niet verder te lezen, want een missie die begrippen kent, die bestaat niet.

Een visie heb ik niet.

Ik stel me voor door trots te vermelden hoeveel mensen afhankelijk van me zijn. Daarna volgen twee jubelende alinea’s over hoe bereikbaar ik ben per telefoon. Dat is heel fijn, mensen die me bellen hoeven niet lang te wachten.

Ik stuur geen rekeningen achteraf, ik word vooraf betaald.
Die voorschotten gaan via automatische incasso. Dat is lekker gemakkelijk.
Als iemand z’n voorschot niet betaalt, stuur ik een aanmaning. Sommige mensen reageren daar niet op. Misschien zijn ze lui. Misschien zijn ze slordig. Misschien kunnen ze het bedrag niet betalen. Dat weet ik natuurlijk niet. Het is niet mijn zaak.

De maand daarna krijg ik betaald en de maand daarop ook. Het gaat over € 77,-.
Na drie maanden vind ik het welletjes. Ik stuur een van mijn mensen naar dat adres met een simpele boodschap: dokken of ik sluit je af. Daarop zet ik een boete van € 74,50. Gewoon omdat het kan.

Mijn missie die niet bestaat, kent namelijk het begrip maatschappelijke verantwoordelijkheid niet. Ik wil geld als water.
Dat er zoiets bestaat als een gangbaar maximum tarief voor incassokosten, dat weten mijn klanten toch niet. Tot een bedrag van € 250,- kan ik namelijk maar € 44,03 boete opleggen, vindt de rechter. En per 1 juli zelfs nog minder: maximaal 15%. Dat is dus € 11,55 over € 77-.

Het is niet bij me opgekomen om deze nieuwe regel eerder toe te passen. Ik ben gekke Henkie niet. Ik ben Brabant Water. Ik voorzie 2.4 miljoen mensen van drinkwater en zij moeten mij daarvoor betalen. Als je me wilt spreken, neem ik zeker binnen 30 seconden de telefoon op. De mevrouw aan de telefoon weet dat er binnenkort iets verandert bij het opleggen van boetes, maar hoe dat precies in elkaar zit, dat is haar nog niet verteld.

Als je een klacht wil indienen, noteert ze dat en je krijgt er een schriftelijke bevestiging van. Die komt waarschijnlijk tegelijkertijd met de monteur die de kraan dichtdraait omdat je € 77,- bent vergeten te betalen en de zeven dagen tijd die je nu hebt om het bedrag op de rekening van Brabant Water te krijgen, je geld tussen de banken in hangt. Tenzij je natuurlijk naar het postkantoor loopt, nog wat extra euri’s neerlegt en met spoed het dreigende watertekort afwendt.

Gelukkig regent het.

###






zondag 20 mei 2012

The gyspy woman knows

Frank just gave me Mis-measuring our lives, why GDP doesn’t add up, which is a report by the commission on the measurement of economic performance and social progress, installed by former president of France, Nicolas Sarkozy. The commission was headed by two Nobel prize winners Joseph Stiglitz and Amartya Sen and by the French economist Jean-Paul Fitoussi. The report dates from September 2009.

‘Read the foreword by Nicolas Sarkozy,’ Frank urged me. ‘It is beautiful and inspiring, just like the constitution of the EU. Why didn’t he live up to it?
I read the nine pages with increasing astonishment. ‘I hold a firm belief’, the then president of France starts his passionate plea, ‘We will not change our behavior unless we change the ways we measure our economic performance.’ Mr Sarkozy arguments that the way we measure economic growth no longer represents the reality of people’s lives. ‘If leisure has no accounting value because it is essentially filled with nonmarket activities such as sports and culture, this means that we are putting the criterion of high productivity above that of the realization of human potential, contrary to the humanist values that we proclaim. Who could imagine that this won’t have consequences?
[…] ‘if we count activities that lengthen the distance between home and work and increase insecurity and exclusion as positive contributions to progress; if ever-growing nervous tension, stress, and anxiety undermine society, and the ever-greater resources devoted to fighting their effects are included in economic growth – if we do all this, then what, concretely, is left of our notion of progress?’

The bell rings. A gypsy woman – she must be over sixty years old - stands before my front door. She is at least two feet smaller than I am. At her side is a children’s carrier, filled with plastic gloves for cleaning, vegetables, perfumes and other this and thats. The woman looks up to me with watery brown eyes that once must have shone. From where I stand, I can see her hair needs dying. I tower above her wearing an expensive dress given to me the day before by my mother in law. It is the kind of dress I would have loved at first sight but never would imagine buying. But my mother in law did. She bought it and today I am wearing it, while the poor woman at my doorstep is telling me her story.
I do not listen to her words because I know the words. These are the words of a beggar. She puts in a little lie to gain empathy. She talks about children in distress whose school burned down. She knows that kids soften people’s hearts. She needs money urgently. Even though she doesn’t explain her real pain with words, she explains it by ringing my bell and asking me to buy any of her goods, making up a story that will transfer my money into her pocket.

I tell her I don’t have money either while leaning against the doorpost in my too expensive dress. She smiles. Then she looks up to the sky greying with rainclouds and the old woman blesses me – may God give me Good Health and Happiness - and she moves on, to ring the next bell. I feel some itching.

Mr Sarkozy calls the discrepancy between what is in the statistics of economists and repeated over and over by country leaders and politicians and what is the reality for many a civilian, one of the reasons why people feel deceived by policymakers and politicians: ‘Who could fail to understand why those who had lost their home, their job, their pension, would feel deceived?’

He makes a strong plea for what is called the capability approach that drastically changes the ways we think. The capability approach views the success of society in terms of individual wellbeing and freedom. It includes environmental issues that threaten health or happiness.

The gypsy lady walks down the street. She is getting tired. Rain pours down, wetting her goods, soaking her clothes. She starts to cough. Maybe she’ll take the bus instead of walking home, she ponders. But the bus costs €3 and that will set her back ten percent of what she earned today, which was just enough to buy her grandson new football shoes for his birthday. ‘Sports are important for a child,’ she thinks.

###