Oren dansen niet

Verleid om te komen door een kaartje in ruil voor een blog. ‘Doe maar wat je wil,’ zei mijn vriend. ‘Laat Prins Snitsel schrijven, knip een foto, brei met vioolsnaren. Whatever.’

En daar stonden we dan, op de betegelde trap achter de deur van de nooduitgang te wachten op een momentje stilte. Uit de concertzaal klonk Bach en het was eigenlijk wel mooi zo: een beetje illegaal luisteren met uitzicht op een verwarmingsbuis. Maar het korte moment van absolute stilte kwam en het groepje van zeven te late concertgangers werd zachtjes het balkon op geschoven.

Vier serieuze mannen waarvan eentje met blinkend zwarte lakschoenen, met snaarinstrumenten op het podium. Het oog wil ook wat, dacht ik nog. Maar nergens was kleur te bekennen. Dan maar dicht doen, dat oog. Alleen oor worden, je hele lichaam één groot oor. Verder niets. Oren dansen niet, maken geen geluid, oren luisteren alleen maar. Zoals het hier hoort.

Prins Snitsel gaat aan mijn voeten liggen en valt in slaap. Het Eindhovens publiek vindt het maar niets, een hond in de concertzaal. Dan verschijnt de jongen met de magische naam: Pekka Kuusisto. Eigenlijk zou je iemand die zo heet nooit moeten zien, laat staan ontmoeten. Werkelijkheid verdrukt de verbeelding, zoals een verfilmd boek nooit toont wat je las.
Kuusisto lijkt recht van kostschool te komen. Zijn blonde haren keurig in scheiding. Maar hij beweegt, is niet geïntimideerd door de heersende mores, danst als een acrobaat met zijn viool. Gunt de bladmuziek nauwelijks een blik. Hij ís zijn viool. Later in de foyer, bespeelt hij de snaren ook met zijn hand, ware het een gitaar van miniformaat.

En hij heeft vrienden hier: Nico Muhly, pianist en componist, protegé van Philip Glass, zo meldt het programmaboekje. De Amerikaan en de Fin hebben er lol in. Ze spelen en het klinkt als muziek! De kostschooljongen wordt een rockster. Gewichtigheid maakt plaats voor energie. Snitsel kwispelt. Hij jankt er zachtjes een Marokkaanse Gnaoua doorheen. ‘SSsstt’, de dame heeft een strenge blik.
Maar Muhly en Kuusisto hebben er wel oren naar. ‘Een jamsessie met Kasba? Praat met de programmeur. Hij kan het regelen.’ En dan zijn ze weg, naar andere concerten in andere landen. Violen en piano’s in de kist, wachtend tot ze weer wakker gekust worden.

Voor mijn vriend: Het Storioni festival duurt nog tot 30 januari. Er is een website: www.storionifestival.nl


###