Het verhaal over de Jasmijn Revolutie wordt steeds rijker en dringt zich op. Nog niet helemaal klaar voor de eerste zin. Het is een verhaal als een Amaryllis, alles zit in de bol en je ziet de bloem groeien. Iedere dag, ongeduldig om te bloeien. Het duwt zich naar voren, gaat alles beheersen, steeds houd ik het tegen. En, ben er voortdurend mee bezig. Wie is die vrouw? Die NL journaliste die de verkiezingen in Tunesië gaat verslaan? Is ze vrijgezel? Minnares van een getrouwde man? Dat was ze. Nu lijkt ze meer op een echtgenote met een zoon? Dan krijgt de man ook meer karakter.
Verhalen trekken door je hoofd als het leven. Alles kan anders zijn.
Tot de eerste zin. Dan wordt het bepaald. Dan is het.
Woorden zetten de zinnen, componeren de betekenis en ineens staat alles zwart op wit, terwijl het ook wit op zwart had kunnen zijn. Of rood op groen. Whatever. Ineens is het voorbij, want de belofte is opgesloten in iets vasts, concreet. Er is een begin en een midden. Er is een einde. Kut.
Wat begon als een ontdekking is een vaststaand feit geworden. Woorden, zinnen, opvolging, compositie, allemaal leggen ze vast. Een revolutie begint met hoop. Hoop op een betere wereld, op een beter leven. Dan komt er een constitutie, de ijzeren grondwet en zodra die is geschreven gaat het leven gewoon door, tot de volgende revolutie. De grandeur zit in de revolutie, in de Hoop, in de wanorde waarin iets kan worden wat nog niet is. Frank zou zeggen: deconstructie, ontregeling. In de chaos vindt de mens zijn/haar ( sociaal gewenste /, ben tenslotte een vrouw) raison d’être. Het ongeschreven verhaal is de wildcard. Want alles kan anders zijn.
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten