De onfatsoenlijken onder ons moet mores geleerd worden. Zij
die zich niet aanpassen kunnen geen aanspraak meer doen op basisrechten, zoals
eerlijke rechtspraak, vrije tijd of vrijheid van meningsuiting.
In Vught plant het college van B&W ‘maatschappelijk nuttige werkzaamheden’ voor mensen met een uitkering. Onder het mom, ‘iets
terug doen’, zullen ze de straat vegen, oude vrouwtjes helpen met oversteken en
sokken stoppen.
Landelijk mag er gejaagd worden op overvallers, relschoppersen ander gespuis. Op facebook groeit het aantal ‘wanted dead or alive’ oproepen
met foto’s van ‘daders’. Geen idee of het ook echt ‘daders’ zijn. Maar de zaak
van Piet z’n ouders is overvallen – zegt Piet - en hij plaatst een still van de
beveiligingscamera op het net. Als justitie het kan, kan Piet het ook.
Universiteiten verhangen schilderijen waarop een naakt staat
afgebeeld. Die opruiende doeken kunnen naar de vochtige kelder. In Leiden
worden eerstejaars beboet omdat ze een rondje in Adams kostuum door de stad
rennen.
Ondertussen klusteren we voor de tv, gezellig onder ons, om
afscheid te nemen van de Majesteit die in 1980 zo roerig de troon besteeg. Geen
onvertogen woord, van niemand, zelfs niet van overtuigd Republikeinen.
We zijn de roerigheid beu en het roerend eens. Fatsoen moet
je doen. Het CDA heeft meer gewonnen dan uit de kamerzetels blijkt, we kopiëren
massaal Balkenendes opgestoken vingertje.
Zelfcensuur, volksgerecht en preutsheid kenmerken de
Nederlandse samenleving van vandaag. Vrijheid, vrolijkheid, onenigheid, rommel
en chaos daar doen we in Nederland niet meer aan.
Wrijving is het begin van ieder creatief proces. Frictie
wekt energie op. Onbetamelijke vragen en opmerkelijke antwoorden leiden tot
vernieuwing. Diversiteit en afwijking maken een samenleving interessant. Leven
is groeien en leren, fouten mogen maken en opnieuw beginnen, ontdekkingen doen,
uitproberen, doorzoeken, rennen, lachen en builen vallen.
Leven is niet streven naar het grafschrift: ‘Hier rust een
fatsoenlijk mens. Hij betaalde keurig belasting en harkte zijn voortuin.’
Afbeelding boven uit Herfst van Lucebert: 'Kinderen buiten / verminken de stilte / Oh beminnelijk litteken' handgeschreven op schoolbord.
###
Geen opmerkingen:
Een reactie posten