Louis is de oudste broer van mijn vader. Hij stierf vandaag, 89 jaar oud.
Ze hadden altijd ruzie. Louis de rechtse Katholiek, en Joost de radicaal. Louis was de oudste van een gezin met vijf kinderen. Joost kwam een broer en een zus later. Allebei mama kinderen en elkaars tegenpolen. Joost stierf in 1986. Hij was 53. Zijn moeder overleefde hem. Louis overleefde beiden.
Oom Louis stierf vandaag, zondag 25 april 2010. Hij zat lekker te eten met zijn tweede broer, Jan, en opeens besloot zijn hart er mee op te houden. Hij heeft geen kinderen. Zijn vrouw Roos overleed zo’n tien jaar geleden. Toen leerde ik hem kennen, de barse oom. Op haar begrafenis. Ik zag de zoon van mijn oma, ik zag het mama kind, zo anders dan het andere mama kind, mijn vader. Ik zag de man waar Roos van gehouden had. Ik zag zijn liefde voor de eerste keer. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen: Ik zag hem voor de eerste keer. Ik besloot hem op te zoeken. De man die over alles anders dacht dan ik. En hij, hij was mild, zonder zijn standpunten te verlaten. Hij nam me mee uit om te lunchen. En ik genoot van hem.
Afgelopen woensdag belde ik. ‘Oom Louis, bent u thuis? Dan kom ik even langs. Ik kan er over een kwartier zijn. Ik heb wat te vertellen.’ Zoals verwacht, wimpelde hij me af. Ik moest eerder bellen. Een afspraak maken. Verrassingen waren hem te veel. Ik wilde hem ‘Nin’ geven (ofschoon ik wist dat hij het een verschrikkelijk boek zou vinden en daarom had ik zolang getwijfeld om het hem te geven) Wilde hem vertellen dat Joost z’n werk binnenkort in Maastricht hangt, tegenover het Bonnefantenmuseum. Dat zou hem plezier hebben gedaan.
Louis was de lijn naar mijn vader geworden, hoe tegenstrijdig dat ook lijkt. En naar Oma. Hij werd een steeds dunnere lijn, in transitie, zelf op weg, naar Roos, Oma en Joost. We zijn het nooit eens geworden, maar hebben elkaar gevonden op breekbare kruispunten. Ik denk dat ik hem begrijp. En hij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten